No use for binoculars: jong talent laat zich bespieden

Af en toe, en eigenlijk te weinig, krijgen jong getalenteerde makers en spelers de kans te tonen waar ze mee bezig zijn en waar ze met hun work in progress naartoe willen. Gelukkig zijn er werkplaatsen zoals in de Monty (Antwerpen), de Pianofabriek (Brussel), de Groenplaats (Brugge), waar de ‘groentjes’ terecht kunnen. Afgestudeerden aan het RITCS (Brussel) resideerden in Brugge en werden daar in De Werf (in samenwerking met De Grote Post, Oostende) geprogrammeerd met No use for binoculars, een titel die zowel naar verrekijker als naar toneelkijker verwijst. Precies daar gaat het dan ook over in die productie: ben je een voyeur of gewoon een niet geïnteresseerde kijker? Word je zelf voortdurend bekeken of bespied of afgeluisterd, via bewakingscamera’s of door fotograferende voorbijgangers en wil je er van af?

Theater is een uitstekend medium om werkelijkheid en onwerkelijkheid door te lichten en daar maken Renée Goethijn (°1987) en Dries Gijsels (°1986) dankbaar gebruik van om de spelers Nona Buhrs (°1987), Femke Stallaert (°1989), Tomas Pevenage (°1990) op een inventieve manier te stimuleren. Een toneeldoek in het midden van de scène verwijst duidelijk naar een traditionele theatervoorstelling maar deze allusie wordt dadelijk teniet gedaan door een  korte scène in het Engels, jawel, waarin een man een jonge dame ondervraagt. Een duister verhaal waar je als toeschouwer zelf zin aan geeft en meteen je verbeelding aan het werk zet. Zo gaat het (in het Nederlands) ook de hele voorstelling door. Het beetje tekst is ondergeschikt aan wat getoond wordt. Iemand verdwijnt maar komt terug en beweert iemand anders te zijn. Zijn we wel wie we beweren te zijn? Zien we wel wat we dachten te zien? Een camera toont beelden van wat achter het toneeldoek gebeurt, maar de camera staat nooit waar je wil dat hij staat en de beelden zijn ook nooit zo scherp als je zou willen dat ze zijn.

Theater is een kijkspel, maar kijken is niet voldoende. Dingen en mensen bekijken is interessanter. Het veronderstelt dat je er bij nadenkt en dingen ontdekt die er op een eerste gezicht niet waren en iets later er toch zijn. Makers en spelers willen op die manier bekeken worden. Ze putten inspiratie uit de dagelijkse kommer en kwel, maar willen er een waarde aan toevoegen, een vervreemding. Wat gespeeld en getoond wordt is een realiteit die uit de alledaagse context wordt gelicht en belicht en toch nog haar essentie behoudt. Het is geen sentimenteel meevoelen meer en geen illusie. Het is allusie, een verwijzen naar, een stimuleren tot verandering en creativiteit.

Met No use for binoculars wordt voortdurend geageerd tegen gevestigde patronen, tegen het opdringerige voyeurisme. Het is labo-werk, een dieper ingaan op de essentie van theater: samen met een publiek uitproberen hoe je dingen herkent, het verborgene ontdekt en inzicht krijgt in de almaar meer gesofistikeerde samenleving waardoor je meteen jezelf van een teveel aan mediatieke ballast bevrijdt. Regisseurs en spelers van No use for binoculars, timmeren duidelijk aan een eigen weg. Ze doen het op een sobere en eerlijke manier, die verwachtingen schept.

Info: www.dewerf.be of www.degrotepost.be