Ladycock van het K.I.P. en les ballets C de la B. Aspecten van lichamelijkheid.

Een dansvoorstelling door het K.I.P. en dan nog wel in coproductie met les ballets  C de la B. Hendrik Van Doorn (1968), opgeleid als grafisch vormgever, speelde jaren mee met Ceremonia op de theaterzolder van de te vroeg overleden regisseur en animator Erik De Volder (1946-2010), eveneens een graficus. Van Doorn heeft meerdere pijlen op zijn boog en even voor zijn plotse overlijden wou De Volder met hem een eerste dansvoorstelling, Dans Dans, maken. Deze productie kwam in 2012 dan toch tot stand en werd her en der als een hommage aan De Volder opgevoerd.

Nu presenteert Het K.I.P. een dansvoorstelling, Ladycock, ook weer met Hendrik Van Doorn en Nicolas Vladyslav (1979), een danser uit Lyon, actief bij  onder meer les ballets C de la B, die ook in Dans Dans van de partij was. Dit tweetal krijgt gezelschap van Oliver Roels (1986), psycho-, dans en theatertherapeut, die na de fusie van Ceremonia en het G.E.I.T de ploeg van het K.I.P. kwam versterken en al te zien was in Chicks for money and nothing for free (2012), een voorstelling als een  bewegend en meteen bewogen ritueel, met weinig woorden maar des te meer lichaamstaal van zes mannen, variërend in leeftijd, die nog eens hun apenjaren beleven.

Met Ladycock zitten we in de vrije dans en ook in de herinnering aan een experiment van Van Doorn, dat hij ooit eens in het kader van een filmfestival in Gent realiseerde, met betrekking op een scène uit de film North by Northwest (1959) van Alfred Hitchcock. Deze brengt in zijn scenario vooral een voortdurend versieren van gevoelens aan, die voor een theatrale en lichamelijke verwerking zeer geschikt zijn, zoals angst, vlucht, ontsnapping, bespieden en ontspannen.

De drie dansers beginnen als een team waarvan elk lid een eigen maar parallel lopend parcours aflegt om stilaan tot een

situatie te komen waarin ze elkander wantrouwen, vermijden of ontvluchten. Tenslotte komen ze ook tot de ontdekking van meerdere aspecten van lichamelijkheid en komen zowel  mannelijke als  vrouwelijke kanten aan bod. Niet als verschillen, eerder als componenten van één geheel. Waar eerst gestreefd wordt naar een zoveel mogelijk accentueren van het lichaam als zodanig, wordt in een samenspel en in een aanzet tot een verhaal enige aankleding en kleur noodzakelijk geacht. Rood is niet enkel een verwijzing naar liefde en verborgen lust, maar kan ook bloed en moord suggereren.

Ritmische handelingen en abrupt afgebroken bewegingen wisselen elkaar in een snel tempo af. De (film)muziek wordt tot een minimum herleid en eventjes is ook een stemgeluid te horen. Het repetitieve in de dans is het moeilijkst te beheersen   en ook hieraan weten Van Doorn, Roels en Vladyslav zich in de korte voorstelling te houden. Zeker genoeg om te overtuigen. Maakt nieuwsgierig naar een volgende keer.

Info: www.hetkip.be en www.campo.nu