Revue Ravage. Dood van een politicus. Mens, partij en politiek.

KVS (Brussel) en NTGent, in coproductie met Théâtre National (Brussel), staan samen op de planken in een speels spektakel rond een politicus die maar geen afscheid kan nemen van de politiek en vooral niet van de (linkse) partij waar hij zich mee vereenzelvigt. Daar zit muziek in en met Peter Vermeersch en een uitgebreide band (Flat Earth Society aka FES) is het verhoopte afscheidsfeest compleet, al is het er dan één met een satirisch randje, om niet te zeggen dat er af en toe wat groen gelachen wordt.

Tom Lanoye’s  Revue Ravage. Dood van een politicus, viseert wel een fictieve linkse partij, maar de allusie op de socialisten is duidelijk en is in de huidige Belgische politieke toestand eigenlijk ook te verwachten. Deze open deur schaadt geenszins de kwaliteiten van de ‘revue’ omdat Josse De Pauw, die ook de regie doet, in zijn vertolking van politicus Joris Van Gils (wellicht een verwijzing, maar dan nogal mild, naar de historische felle socialist, Polderbizon Jos Van Eynde, 1907-1992),  genoeg grote en kleine kantjes laat zien. Hij is marionet noch woesteling maar een mens van vlees en bloed. Iemand voor wie politiek nuances oplegt in het streven naar carrière-maken en profiteren en het hebben van macht. Trouwens, Lanoye zorgt er voor dat de revue ook nog een dramatische ruggengraat heeft.

Theater dus over een actuele problematiek vanuit een politieke partij. Politiek geëngageerd theater. Een lange tijd geleden

sprak men van ‘vormingstheater’, of ‘strijdtheater’ en maakten kleine collectieven en vooral de Internationale Nieuwe Scène, om maar één te noemen, met eigen werk of met stukken van de Italiaanse rebel Dario Fo, heel wat slapend publiek wakker. Ook Tom Lanoye daagt uit maar is geen epigoon. Zijn persoonlijke visie op politieke tekorten en misgroei noch zijn artistieke veelzijdigheid hoeven benadrukt. Zijn Revue Ravage is als een parodie opgevat met het risico de ernst te versimpelen en louter op amusement te wedden. Dat gebeurt niet omdat hij meerdere aspecten van het leven van een politicus aansnijdt. Een politicus is ook maar een mens en het menselijke, familiale en sociale leven is vaak al dan niet remmend of stimulerend in het streven naar een doel. Toch maakt Lanoye vooral duidelijk dat de spanningen binnen een eigen partij grote invloed hebben. En dan komt, bij het aanvoelen van afgedankt te zijn en in een gedwongen eenzaamheid te zullen verzanden, de opvolging op de voorgrond. Laat een node afscheidnemende politicus het roer over aan een jong iemand met nieuwe ideeën of liever aan iemand met ervaring maar met minder zin voor vernieuwing? Elke politieke partij heeft met gelijkaardige problemen af te rekenen en interne conflicten vertroebelen wel eens meer de aandacht voor de noden van het algemeen welzijn.

De bigband onder de leiding van Peter Vermeersch en de mezzosopraan Eurudike De Beul openen de voorstelling met een inslaande aria als ware het een opera. Een krachtig begin omdat tijdens het verder verloop duidelijk wordt dat wie politiek bedrijft, beter heel wat minder noten op zijn zang heeft. Het is precies die tegenstelling tussen het soms heftige en oppeppende van de muziek en de meer zakelijke en zorgwekkende dialogen, die de revue zo genietbaar maakt, dialogen en suggesties die dan weer gerelativeerd worden door de verrassende en knappe solozang van de personages. Sterk aangebrachte tegenstellingen ook binnen de familie van de bezorgde Joris Van Gils, en bij diegenen die hem zogezegd partijgetrouw omringen. Ze vormen een artistiek en betekenisvol homogeen presterend team naast de leidende en lijdende Joris van een sterke Josse De Pauw: zijn vrouw (Eurudike De Beul), de ambitieuze zoon (Nico Sturm), de partijvoorzitster en minnares (Els Dottermans), de naïef-enthousiaste secretaresse (An Miller), de opdringerige vermeende

opvolger (Willy Thomas) en de bijzonder intrigerende aansteller Verhoeven (Frank Focketyn). Vijftien muzikanten, nu eens orkest, dan fanfare of gelegenheidsband, begeleiden solisten en animeren gesuggereerde partijfeestjes, betogers en ander volk, en bij momenten zelfs het publiek.

Een volkse revue is Revue Ravage zeker, over menselijke aspecten in en rond partijpolitiek, waarin, zoals bekend, vaak het persoonlijke en het partijbelang het algemeen belang overstijgt. Daar gaan de makers niet echt diep op in, wat niet betekent dat de spitse combinatie van parodie en sociale inzet, niet tot nadenken leidt.

Info: www.ntgent.be of www.kvs.be of www.theatrenational.be