Wilt Hard. Met Blauwhuis van ‘hebben’ naar ‘worden’ en ‘zijn’

Ze hebben een bushokje om te schuilen en eventueel nog een te smalle indianentent. De straat is een prima baan voor het rolschaatsen van Toulouse, het tienermeisje dat met Gorgej optrekt, of hoe zeg je dat? Enfin, ze hebben veel, vooral veel vrijheid. Ze zijn jong en ongedurig, sympathiek en rad van tong. Een ideaal toekomstig koppeltje in een ideale situatie voor een ideale toekomst. Althans zo droomt en bluft Gorgej over wat hij allemaal worden zal en waarvoor hij na zijn dood een standbeeld zal krijgen in elke stad met het opschrift ‘Gorgej is o.k.!’ Een gevierde filmster is hij al, althans in zijn dromen. Toulouse schept minder op. Zij loopt trouwens de hele tijd op wieltjes haar mooie toekomst tegemoet. Tot puntje bij paaltje komt. Gorgej wil alles opgeven, desnoods alles achter zich verbranden, als hij maar belangrijk wordt. Alles? Dat is voor Toulouse een brugje te ver. Want dat betekent dat Gorgej ook haar dan in de steek moet laten, zij die zelfs het kostbare souvenir, de balletschoentjes van haar moeder, heeft geofferd uit liefde voor Gorgej. Want zover zijn we inmiddels, dat Toulouse en Gorgej suggereren straks als een koppel door het leven te willen gaan.

In heel dat verhaal, in heel die voorstelling, dat vlugge en verrassende optreden van Simon D’Huyvetter als Gorgej en Loes Swaenepoel als Toulouse, is al wat gewoon is ongewoon. Volwassenen in de zaal, die zich veel herinneren, kijken verrast naar elkaar. Tieners worden stil bij het herkennen van het aantrekken en afstoten, het doen alsof en de twijfel, of het prille ontdekken van wat liefde zou kunnen worden. Het wordt allemaal fris opgediend, direct, spontaan, doorgedreven zonder overdrijven, overweldigend, echt, zonder commercieel klank- en beeldsentiment, gespierd en lenig, gedurfd en kunstig, taalvaardig en vol beweging. Twee jonge spelers houden jonge toeschouwers een onverwachte spiegel voor; jongeren, zowel op als voor de scène, laten een ouder publiek een andere jeugd zien dan ze dachten te zien en te horen. Fysiek en spirituele creativiteit reiken elkaar de hand in een wervelende opeenvolging van gevoelens en gedachten, van spelplezier en plotse stiltes in een wederzijds begrijpen.

Wilt Hard is een fase uit een jongerenleven, een halte op een parcours op weg naar het volle leven, vanuit een ‘hebben’ naar een ‘worden’ en een ‘zijn’. Fictie wordt een goed uur werkelijkheid in de strakke regie van Jonas Baeckeland: geen woord noch beweging te veel. Perfecte timing. Een vroeger locatie-project is nu een ontwapenende zaalvoorstelling, met mogelijkheid tot nabespreking. In het geheel van het aanbod aan ‘schoolvoorstellingen’ (What’s in a name?) is Wilt Hard een aanrader. Voor een jong publiek spelen mag dan bepaalde risico’s inhouden, het prille productiehuis Blauwhuis weet hoe je publiek werft. Wat zei Maxim Gorki ook weer? ‘Spelen voor kinderen en jongeren is spelen als voor volwassenen, maar beter’. En aldus geschiedt.

Info: www.blauwhuis.be