Meisjes van krijt. Moeder en kind op de steile wand van een rots

Van de succesroman De kinderen van Calais (Manteau, 2014) van Lara Taveirne (°1983) is bij het creatie-huis Kopergietery (Gent) een toneelbewerking gemaakt onder de titel Meisjes van krijt. Een zeer vrije bewerking waar Taveirne zelf aan begon en die voltooid werd door Dominique Collet en Anna Vercammen, twee van de vier meisjes die er in acteren. Opmerkelijk is, dat in de toneelversie niet enkel de mannelijke personages zijn weggelaten maar meteen het hele verhaal is teruggebracht tot de kern: een scherpomlijnde en oplopende betrachting naar een innige liefde tussen een moeder en een kind.

Lara Taveirne is al een hele tijd als schrijver en regisseur met theater bezig maar ook met het schrijven van korte en langere verhalen. Na De kinderen van Calais (debuutprijs 2015), is er intussen haar tweede roman: Hotel zonder sterren.

Een opvallend kenmerk in het theaterwerk van Taveirne is het boeiend evenwicht tussen praten en tonen, tussen beweging en teken. In haar proza is het vooral de manier waarop ze de vele details die het leven en de liefde van elke dag uitmaken, op een originele beeldende manier kan verwoorden. Het visuele in haar taalgebruik is zeer sterk aanwezig. Het is haast vanzelfsprekend dat De kinderen van Calais ook zal verfilmd worden.

De kinderen van Calais verwijst in de titel naar een gebeurtenis uit 1976 toen op de krijtkliffen van Cap Blanc Nez het vijftienjarig meisje Violaine van de rots viel en haar dode lichaam beneden gevonden werd. Maar 135 meter hoger werd ook de boekentas van de onvindbare Lilith, haar hartsvriendin, gevonden. Lara Tavernier mengt het krantenbericht met haar fantasie en met eigen bedenksels omtrent vriendschap, puberen, zwangerschap, dood, eventuele moord of zelfmoord, en een dieper ingaan op een moeder-kind verhouding.

In Meisjes van krijt wordt de nadruk gelegd op het feit dat wat op de kliffen van Cap Blanc Nez en daarna gebeurde, vragen oproept omtrent moederschap en kindsheid maar ook omtrent herinnering, veronderstelling en waarheid. Vandaar dat de voorstelling die op hellende en soms draaiende vlakken wordt gespeeld, veel weg heeft van een puzzel waarin personages als legstukjes worden gebruikt om tot een sluitend en onthullend geheel te komen. De spelende, dartelende, babbelende meisjes zijn niet enkel broos als krijt, hun voorkomen kleurt ook de voorstelling en vooral vertegenwoordigen ze vier generaties die naar hun plaats of tenminste naar hun naam, in het gebeuren zoeken. De negenjarige Jeanne De Voogdt, de dertienjarige Suza De Gryse en de volwassen actrices Dominique Collet en Anna Vercammen spelen alle vier daarenboven de hele voorstelling op hoge hakken alsof het zoeken naar contact een frivool spelletje bewegingstheater zou zijn.

In Meisjes van krijt wordt een ernstig gegeven op een fascinerende en vooral onverwachte manier vorm gegeven. De productie is bedoeld voor een publiek vanaf twaalf jaar, maar het kan dat ook volwassenen overbluft zijn door de verrassing. Dit is theater dat uitdaagt. Theater dat ingaat tegen een houding van jongeren die de afgeschermde en rituele sfeer van een theater niet gewoon zijn, en evenzogoed tegen de louter avondje-uit-mentaliteit van ouderen. Een dergelijke productie en eigenlijk geheel de programmatie van Kopergietery (en gelukkig van nog meer jongerentheaters!) is dan ook van groot belang in het aankweken van een progressief en nieuwsgierig ingesteld publiek.

Meisjes van krijt vraagt niet enkel enige informatie vooraf maar evenzeer een bespreking, naar vorm en inhoud, achteraf, waarbij wellicht de vraag mag gesteld of er nog wel voldoende interesse is voor theater in het secundair onderwijs en zo ja, of er nog tijd en goede wil is om er na afloop van de voorstelling in de klas op terug te komen.

Info: www.kopergietery.be