Stella, ster van de zee. Geredde baby is er twee waard.

In 2016 schreef Gerda Dendooven Stella, ster van de zee, een verhaal over een baby, een meisje, dat aanspoelde op een strand en in een warm nest opgevangen werd. De theaterensembles Froe Froe (figurentheater) en De Roovers, maken er een verrassende voorstelling van met enige muzikale omlijsting en in een regie van Luc Nuyens: een combinatie van beeldend manipuleren, pittig praten en prettig acteren door Sandrijn Helsen, Frank Dierens, Gert Dupont en Leen Diependaal.

Gerda Dendooven (°1962) is bekend als auteur en illustrator van kinder- en jeugdboeken. Ooit wou ze actrice worden maar houdt het nu, wat theater betreft, liever bij het schrijven van en voor theater en natuurlijk nog altijd bij het illustreren van de eigen verhalen en deze van anderen. In 2005 verwierf ze de driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap voor jeugdliteratuur voor Mijn Mama, eigen tekst en illustraties.

Gerda Dendooven verrast niet enkel door haar onvoorspelbare tekeningen maar ook door de achtergrond en de symboliek die ze zowel in een verhaal als in een prent verwerkt. Ook na het meemaken van Stella, ster van de zee, heb je als volwassen toeschouwer de indruk dat dit stuk eigenlijk veel verder gaat dan een spel om een spel (hoe spiritueel ook), zoals ook in haar verhalen meer zit dan een verhaal. De schrijfster weet wat er rondom haar en in de wijde wereld gebeurt en weet ook dat kinderen willens nillens met problemen in contact komen die ze niet direct kunnen plaatsen. Wanneer in Stella, ster van de zee, door een visserspaar een baby wordt opgevist, dan is er al vlug in gedachten een link gelegd naar vreemdelingen, bootvluchtelingen en de vele kinderen die zijn verdronken. Dat een kind, en zeker een baby, in niets schuldig is en gerespecteerd moet worden, wordt jammer genoeg door oorlogszucht vergeten.

De kunst is, hoe een dergelijk thema ook voor kinderen in beeld te brengen zonder te vervallen in een kinderachtig en belerend stuk. Gerda Dendooven gaat er van uit dat zowel theater (en zeker figurentheater) als boeken veel kunnen teweegbrengen en dus ook bepaalde ongemakkelijke thema’s bespreekbaar kunnen maken. Opmerkelijk is dat het visserspaar, althans in het begin, een eigen, naar het Fries verwijzende taal gebruikt, een toevoeging aan de productie om er op te wijzen dat het aanvankelijk niet nodig is elkaar (en daarmee wordt evenzo het publiek bedoeld) onmiddellijk te begrijpen als men van beide kanten maar bereid is tot aandacht en genegenheid.

Het meisje Stella vertegenwoordigt in het stuk niet het vrouwelijke , maar gewoon alle baby’s en daarom heeft het geen kleur noch specifieke kenmerken. Stella is wel speciaal omdat ze door een arm en kinderloos schipperspaar uit het water wordt gehaald en als hun eigen kind wordt aanvaard. Al toont niet iedereen zoveel naastenliefde voor Stella. Ze wordt groot: theatraal bekeken resulteert dat in een opeenvolging van schitterende, spirituele beelden, maar in de klas neemt Stella op de duur letterlijk en figuurlijk veel plaats in. Als leerlinge moet ze uiteindelijk buiten het klaslokaal via het raampje in de deur de lessen blijven volgen en leert ze de mankementen kennen van een ander wereldje dan dit  waarin ze vol liefde is opgenomen. Maar Stella wordt een flinke meid en eenmaal voldoende kennis opgedaan, bepaalt ze haar eigen toekomst en verdwijnt ze. Tot grote verbazing en onrust van de schipper en zijn vrouw. Niet lang daarna echter krijgen zij een mooie prentkaart en worden ze uitgenodigd naar Stella’s nieuwe land.

Een wonderlijk verhaal, dat wel, vol zinspelingen op dingen die echt gebeuren in een vorm die niet enkel de lagere-schooljeugd inspiratie biedt om te tekenen en te kleuren. Een volwassen theaterpubliek wordt er tot nadenken en -praten door aangezet, want deze geredde baby is er twee waard.

Info: www.froefroe.be of info@deroovers.be

Youtube trailer: https://youtu.be/W1MxAJ7-xxw