|
White Lies: een actrice spreekt, een schrijver noteert, de verbeelding dicteert
| 6 Januari 2014 |
© Fred Debrock |
Lies Pauwels (1968) begint haar solovoorstelling White Lies met een ietwat strompelende opkomst vanuit een donkere hoek van de scène. Ze vindt een houvast aan een lange conferentietafel waarop drie micro’s. Een demonstratieplank voor een nieuw product? Een catwalk eventueel? De blonde Lies laat het publiek nog even in het ongewisse. Haar eerste woorden zijn bedoeld voor Lars Von Trier, de bekende filmregisseur, die zij veronderstelt ergens aanwezig te zijn en bij wie ze auditie wil doen. Zij wil zich bekend maken, maar daarom niet alles vertellen van haar leven, haar ambities en al dan niet verloren dromen. Von Trier eist trouwens geen biografie van de postulante. Wat dan wel?
Wel of geen aanwezige Von Trier, in White Lies komt een actrice over zichzelf vertellen er van uit gaand dat de ‘ik’ die men ziet en hoort toch niet helemaal de echte ‘ik’ is. Met het woordje ‘ik’ is het misverstand in de wereld gekomen, heeft Peter Handke ooit beweerd. Kan men over zichzelf spreken, zonder bepaalde gevoelens en ervaringen te camoufleren? Van iemand die toneel speelt en bijaldien zogezegd een veeleisende regisseur wil overtuigen, wordt heel wat verwacht. Het is vanuit een niemandsland dat Lies Pauwels zich kenbaar maakt, precies alsof ze weer voor het eerst op een scène staat en de realiteit maar liefst even aftast. Al heeft ze sinds 1993 een behoorlijke weg afgelegd als actrice en regisseuse, ze blijft een toestand van hunkering cultiveren.
Met de Victoriaproductie Moeder en Kind, in een regie van Alain Platel en Arne Sierens, deed ze in 1995-1996 een internationale tournee, en daarna ging het weer internationaal met Bernadetje, een productie die daarenboven door Giovanni Cionni werd verfilmd. Daarmee is de reeks niet af, maar een bijzonder ijkpunt in haar carrière kan het contact zijn met de meerdere keren bekroonde schrijver Rob de Graaf (1952), van wie Nederlandse gezelschappen zoals Nieuw-West en Dood Paard, geregeld stukken creëren. Voor haar rol in Freetown (2010) van De Graaf, een productie van Dood Paard, die zij speelde met Ellen Goemans en Manja Topper, verwierf Lies Pauwels de Colombina-onderscheiding 2011. Met White Lies wordt het contact met een schrijver en zeer belangrijk, met Rob de Graaf, nog maar eens opgenomen.
‘Ik schrijf het liefst met acteurs in het achterhoofd’, bekende De Graaf ooit aan Dirkje Houtman in 2008. Hij volgt ze in hun zoektocht naar de dingen die de verbeelding kunnen helpen. Hij laat zich inspireren door hun stem en hun lichamelijkheid. En hoe die in een ruimte tot hun recht komen. In White Lies gaat het nu over één iemand die haar leven en haar kunst onder ogen neemt in een mengeling van droom en realiteit, van geluk en tegenslag. De Graaf schrijft geen biografie en Pauwels speelt niet zichzelf, maar vanuit zichzelf en vanuit een eigen verbeelding, en zo, dat het geschreven woord van de auteur de gedachte van de actrice bezielt.
In woord en handeling overstijgt Lies Pauwels het ‘hier en nu’ en vertolkt ze meer dan één verhaal. Ze maakt allusie op de mogelijkheid de verantwoordelijkheid voor een mislukking te ontvluchten in de drank en in de droom. De lange tafel waar ze op en naast, onder en boven, zichzelf relativerend, nu eens in een clowneske grimas, dan weer als in een mediterende bui, zich een fysieke én een psychische beleving aanmeet, toont niet alles. Tenslotte zal ze de vlucht in de roes en het vasthouden aan de kinderlijke droom, de uitersten van het leven, onthullen door het doek dat verbergt wat onder de tafel ligt, af te wikkelen en er zich mee te bekleden, terwijl Dalida (1933-1987) in een fascinerende videopname Je suis malade (tekst van Serge Lama) uitgalmt. Kunst, voor Dalida zingen, voor Lies Pauwels acteren, als zalf voor de ziekte van het leven, van de liefde, het wachten, het zoeken, het verlangen, de tekorten.
Info: www.sontag.be
|
| Dit artikel werd reeds 509 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|