| Drie kleuren wit: komedie met serieuze ondertoon | 5 Juni 2003 |
Na het succes met De Krippel vorige seizoenen heeft de kern van het gezelschap Olympique Dramatique, bij wijze van verpozing?, een andere “bewerking” van een schitterende tekst weer ter hand genomen: Drie kleuren wit, een komedie van de Franse schrijfster Yasmina Reza, die inmiddels ook bekend is van Drie versies van het leven.
Drie kleuren wit heet oorspronkelijk Art en wordt vooral gespeeld onder de titel Kunst. Maar de mensen van Olympique Dramatique maakten al in 1998 toen ze afstudeerden, een eigen versie en de titel: Drie kleuren wit zegt eigenlijk meer dan Kunst. Want Reza heeft het niet zozeer over kunst als zodanig maar wel over hoe verschillende meningen over iets tot vérstrekkende gevolgen kunnen leiden, vooral bij mensen die zeer aan elkaar zijn gehecht, of tenminste doen alsof, zoals de drie vrienden in het stuk, waarmee de schrijfster meteen een komedie aflevert met een ernstige ondertoon, een goede komedie dus.
Serge, Marc en Yvan “de verschrikkelijke”, zijn al vijftien jaar bevriend. Hun vriendschap is gebaseerd op wederzijdse afspraken, waarbij voorspelbaarheid een belangrijke bindende factor is. Wanneer Serge plots veel geld uitgeeft aan een doek van de beroemde modernist Antrios, komt de vriendschap sterk onder druk te staan. Niet alleen discussiëren de drie mannen er oeverloos over of er al dan niet kleuren in het schijnbaar volledig witte doek zitten; Serge’s onverwachte en buitenissige aankoop is voor elk van hen de aanleiding om ongecontroleerd de opgekropte frustratie van de laatste jaren te ventileren. Ben je wie je zelf denkt te zijn, of ben je wie je vrienden denken dat je bent?
De komedie wordt gespeeld op een haast lege scène. Centraal staat het witte doek en de spelers blijven het hele stuk door aanwezig, zij het aan de zijkant van het speelvlak waarvan de zogezegde vierde wand geregeld doorbroken wordt om zich rechtstreeks tot het publiek te wenden, waardoor het komische nog versterkt wordt en het stuk op bepaalde ogenblikken een prettig gestoord driekoppig cabaret te zien geeft. Voor die productie zijn vier spelers voorzien: Ben Segers, Tom Dewispelaere, Stijn Van Opstal en Geert Van Rampelberg. Ze staan telkens met drie op de scène, zodat ze voor iedere voorstelling kunnen wisselen. Dat veronderstelt dat ze elkanders rol kunnen overnemen. Een risicovolle onderneming waarvoor Olympique Dramatique genoeg talent in huis heeft en vooral een flegma waarmee men stenen aan het lachen brengt.
De tijd is blijkbaar voorbij dat een Franse komedie alleen door Franse acteurs goed kon gespeeld worden.Yasmina Reza is trouwens geen schrijfster waarop je een etiket kan kleven, evenmin is Olympique Dramatique een gezelschap dat slechts voor één gat te vangen is. Het is precies dat verrassende dat hun werk zo uniek maakt.
Nog tot 14 juni op tournee in Vlaanderen.
Info bij Thassos: 03/235.04.90
thassos@pi.be
|
| Dit artikel werd reeds 146 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|