|
Prinses Turandot: een wervelende, verkwikkende sprookjesopera.
| 31 Maart 2013 |
© Stef Depover |
In theaterland, hier en elders, worden kinderen van verschillende leeftijden met veel mooie en boeiende dingen in contact gebracht en kan men wel zeggen dat ze verwend worden. Precies omdat ze geconfronteerd worden met een zeer jong en ongedurig publiek, wordt van theatermakers een meer dan gewone creatieve inzet vereist om een productie optimaal te doen slagen. Belangrijk is ook dat kinderen weten en ervaren dat ouders en andere opvoeders ook in theater geïnteresseerd zijn en theaterbezoek stimuleren. Het is trouwens eveneens al vaak gebleken dat ouderen die samen met kinderen een voorstelling bijwonen, er evenveel, zij het vanuit een andere optiek, van genieten. Dat is nu ook weer het geval met de sprookjesopera Prinses Turandot, voor kinderen vanaf 4, zeker vanaf 6 jaar.
De voorstelling kwam er op vraag van HetPaleis (Antwerpen) waarop Judith Vindevogel (muziektheatercollectief Walpurgis) een origineel antwoord had: een opera voor kinderen, die tegelijk een sprookjesverhaal inhoudt, met zoals in alle sprookjes, er ook een grimmig kantje aan. Vindevogel heeft het verhaal van een prinses die het met haar gevoelsleven blijkbaar moeilijk heeft, tot de essentie herleid. Ze heeft ook het aantal personages beperkt zodat de voorstelling door vier spelers kan worden gespeeld, die dan hun veelzijdigheid kunnen laten blijken. In het bijzonder op muzikaal gebied, want dat is toch het wezenlijke van een opera, weten Vindevogel en muziekarrangeur en acteur Rudi Genbrugge delen van de oorspronkelijke muziek van Puccini (die trouwens die opera niet meer heeft kunnen afwerken) met muziek van andere classici en zelfs met romantische liedjes te combineren.
Voor Vindevogel en haar medewerkers komt het er vooral op aan, kinderen een zeer toegankelijke kennis te laten maken met opera, klassieke muziek, tekst en verhaal, maar ook met theater, beeldspraak, spanning, beweging, ritme, interpretatie en ontspanning. De prinses zit opgesloten in haar gevoelens. Ze wil liefhebben, maar een onbestemde vrees belet haar de prins die haar het hof maakt te geloven. De angst waarin de prinses gevangen zit, wordt duidelijk als je ziet dat ze in een breed gespreide mooie zwarte jurk aan de vloer is vastgepind. Helemaal op het einde kan ze zich bevrijden uit het keurslijf en kan ze ook de schijven die ze op afgewezen prinsen als hakmessen gebruikte, weggooien.
Kinderen maken heel vlug de sprong van een beetje ruwe realiteit naar een overstijgende verbeelding. Verschillende elementen helpen daarbij. De voorstelling wordt gespeeld in een groot vierkant, een ontwerp van Stef Depover. De vierkantige kamer wordt doorkruist door loopbruggetjes met zachte zitjes tussenin op de vloer voor de kinderen. De handeling gebeurt in de vier hoeken van de kamer en op een centraal plateau. De spelers lopen, springen, wervelen en draven, boven de meedraaiende hoofdjes. Middenin de actie zitten, roept het gevoel op dat je een deel van het gebeuren bent. Je voelt je ook niet meer alleen en je bent niet op één kant van de ruimte gefixeerd.
In de ene hoek zingt prinses Turandot (Anna Maistriau) met een vervoerende sopraanstem de frustraties van zich af, terwijl in het midden de zoveelste prins (de tenor Lorenzo Carola) samen met de kinderen de raadseltjes tracht op te lossen die de prinses als dwingende voorwaarde tot toenadering oplegt. In een andere hoek tovert hofmuzikant (Rudi Genbrugge) op een veelsoortig instrumentarium begeleidende muziek of vertolkt hij telkens op een ander instrument, een ander personage. Daar tussendoor opent de vertelster, een innemende Julienne De Bruyn, in haar vertelhoek, de fantastische wereld van de Oosterse verteltraditie, voor de gelegenheid op rijm.
Kinderen middenin een opera en een sprookjesgebeuren. Een meer dan intieme aangelegenheid en ook een ervaring die maar weinig volwassenen in hun kindertijd hebben kunnen opdoen. Laat het theater de kinderen blijven verwennen.
Info: www.walpurgis.be, www.hetpaleis.be
|
| Dit artikel werd reeds 420 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|