|
Wennie De Ruyck speelt ’t Verbond: vader gijzelt zoon
| 7 Maart 2013 |
© Nadine Heyman |
Acteur en schrijver Wennie De Ruyck (1967) was ooit op tournee en op Theater aan Zee, met De Poezemuis van Dario Fo. In 2004 ging hij bij de Vieze Gasten in Gent in première met Osvald, een vervolg dat hij schreef op Spoken van de Noor Henrik Ibsen en waarin een dwingende moeder centraal staat.
Nu is hij terug met de monoloog ’t Verbond over een vader die zijn zoon gijzelt. De voorstelling heeft een West-Vlaams tintje, maar de verbroken verbinding tussen een vader en zijn zoon is een universeel gegeven. De vader die alles en iedereen domineert en een rem zet op de ontwikkeling van zijn kind, en in overdrachtelijke zin, de dictator wordt van een heel volk, het zijn bekende clichés in de realiteit en in de kunst.
Franz Kafka (1883-1924) had voor zijn Brief an den Vater wel tachtig bladzijden nodig om de vele kanten van het conflict te belichten, en volgens kenners eigenlijk te parodiëren. In ‘t Verbond gunt De Ruyck de jonge student Hubert amper het begin van een brief.
De Ruyck situeert het conflict in het interbellum. Hubert wordt geboren op oudejaarsavond 1920. Na zes jaar ‘repeteren’, is de baby meer dan welkom in het bakkersgezin aan de zee. Wanneer Hubert van een leraar te horen krijgt dat hij talent heeft voor talen, staat zijn besluit vast: Hubert trekt naar de universiteit. Maar vader kan de jongen niet loslaten. Hij achtervolgt hem, kampeert voor de deur van zijn studeerkamer in Gent. De gijzeling neemt absurde vormen aan. Moeder staat blijkbaar machteloos. Een trauma is onafwendbaar.
Een beetje inspiratie voor de monoloog werd opgedaan na lectuur van Indignation (Verontwaardiging), een roman uit 2008 van de Amerikaan Philip Roth. Maar zo complex maakt De Ruyck het niet voor Hubert, zoals Roth het doet met zijn Marcus. Het decor in ’t Verbond refereert naar klinisch wit en meteen ook naar de witte materie in een bakkerij. Een mobiele kneedtafel is tegelijk bed en brancard maar ook deegplank. Op die rijdende plank fantaseert Hubert zijn dode vader en via de deeg die hij er op kneedt en het stuivende meel dat hem kleedt, tracht Hubert zijn trauma te overwinnen.
Voor deze productie werd De Ruyck gecoacht door Jan Sobrie, eveneens schrijver en acteur, die onder meer bij BRONKS (Brussel), Kopergietery (Gent), Antigone (Kortrijk) boeiende voorstellingen maakte. De samenwerking met Sobrie heeft De Ruyck optimaal verwerkt in een soepele en sobere vertolking. Het dramatische van het gegeven is streng onder controle, het absurde krijgt een gevoelige glimlach.
’t Verbond smaakt naar de trog, naar nog.
Info: www.livinglines.be
|
| Dit artikel werd reeds 585 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|