|
In die Nag: met Dood Paard onder zeil naar Kwazoeloe-Natal
| 18 Januari 2013 |
In die Nag - © Sanne Peper |
Een gefrustreerd gezinnetje loopt rond in felle oranjekleuren. De ouders willen weg van de zwarte leegte die Nederland voor hen geworden is. Ze willen terug naar een manier van leven die ze zijn kwijtgeraakt, naar eenvoud en tevredenheid. De twee volwassen zonen reageren om het felst en maken van de gelegenheid gebruik om papa en mama eens duchtig de mantel te vegen en er vooral op te wijzen dat de mening van hen, de kinderen, niet wordt gevraagd. Het komt er op neer dat ma en pa naar een regio in Zuid-Afrika willen, naar de ongerepte natuur, naar de onbeperkte vrijheid van zeggen en doen, althans dat hopen ze te mogen verwachten.
De spelers van Dood Paard (Amsterdam) mengen zich al tussen het publiek vooraleer de voorstelling begint. Ze dringen zich in zekere zin op. Tenslotte steken ze een tirade af en krijgen de leden van het emigrerende gezin de gelegenheid om afwisselend apart en in koor luidkeels grieven en verwachtingen kenbaar te maken. Dan trekken ze dierenvellen aan en loodsen het publiek naar het speelplateau.
Daar wordt het publiek ingepakt. De spelers ontrollen een prachtig zijden zeil boven de hoofden van de verbouwereerde toeschouwers, die samen met de spelers de boottocht naar het land van belofte meemaken. Elk vanuit een andere hoek beschrijven de spelers een aantal gevoelens en geven ze beschouwingen in verband met weggaan. Het reële gevoel gevangen te zitten in een net, een scheepskooi?, wordt strofe per strofe in de poëtische en almaar dieper gravende tekst van Rob de Graaf overstegen. In deze ongewone en tegelijk typisch gedurfde manier van werken van het collectief Dood Paard, is de kern van de voorstelling gelegd: het verlangen van een mens zich van alles en iedereen te bevrijden stopt nooit en wat je ook verwacht, als mens ben je in die strijd altijd enkel op jezelf aangewezen.
Wanneer het zeil wordt teruggerold volgen we het gezin in de nieuwe omgeving, ergens in Kwazoeloe-Natal. Meteen blijkt ook dat de verwachtingen te hoog gesteld waren. Ontgoocheling en onmacht resulteren in verveling. Een gebruinde huidskleur en aangepaste outfit en enige kennis van het Zuid-Afrikaans kunnen niet beletten dat de nieuwkomers in een dodende afzondering blijken te vegeteren en de gevangenen van zichzelf en hun omgeving blijven.
In die Nag refereert enigszins aan Long days' journey into night van Eugene O'Neill (1888-1953). In dit (voor een groot deel autobiografisch) stuk gaat het ook over een gezin dat allerhande spanningen te verwerken krijgt en uiteindelijk in zelfbedrog vlucht. Dood Paard (In die Nag zijn dat Manja Topper, Gillis Biesheuvel, Marien Jongewaard, Joachim Robbrecht) brengt een veel algemener en meer geactualiseerd en genuanceerd verhaal, dat ook toelaat kritisch en ironisch, hilarisch en af en toe beschouwend om te gaan met een breder spectrum van verlangens, tekorten en ontgoochelingen. Dat alles in een bizarre en voor een deel zelfs groteske vorm.
Wat Dood Paard uniek maakt, is de volgehouden manier conventies te doorbreken. Dood Paard wil niet behagen maar telkens weer spiritueel provoceren met een gelaagde tekst in een directe en vooral verrassende verbale, fysieke en ruimtelijke interpretatie.
Info: www.doodpaard.nl
|
| Dit artikel werd reeds 540 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|