|
Een Lolita: zonde en ziel van een begeerte
| 26 November 2012 |
© Phile Deprez |
Dichter en columnist Bernard Dewulf (1960) laat zich horen. In 2011 werd Kleine Dagen, een reeks miniaturen over het genot van alledaagse familiale- en andere dingen, bekroond met de Inkt-aap. Nu bereidt hij, samen met Julie Van den Berghe die hem coacht, en in samenwerking met NTGent (waar hij dramaturg is) en HetPaleis (Antwerpen) daar een reeks theaterlezingen uit voor, die in december in première gaan. Inmiddels werd hem als auteur van Een Lolita, een productie van NTGent, ook al alle lof toegezwaaid.
Een Lolita bestaat uit twee op elkaar inspelende monologen, in enigermate refererend naar de indertijd ophefmakende roman Lolita (1955) van de Russisch-Amerikaanse schrijver Vladimir Nabokov (1899-1977). Zoals bij Nabokov gaat het bij Dewulf ook over een onweerstaanbare begeerte van een volwassen man voor het zeer jonge en nymfomane meisje Lolita. Dewulf stelt het zo voor, alsof de volwassen en rijper geworden Lolita, haar ontluikende puberteit en het verdere erotische avontuur, in gedachten opnieuw beleeft. Ze herinnert zich omzeggens alles en gaat er weer in op. Ze proeft nog het genot van de zonde in een maatschappelijk niet aanvaarde seksuele relatie terwijl ze voelt hoe de onschuld van haar prille jeugd zich weer opdringt. Daartegenover staat de man die haar aanbad en nam, en aan wie ze niet kon weerstaan. Hij is een man van de rede geworden, van beschouwen en zichzelf bevragen. In het brede decorbeeld (André Joosten) zijn stoelen en tafels voorzien om in of achter weg te duiken en halfluid naar een verantwoording te zoeken in het besef dat niet het bezitten maar het begeren alles is. Tenslotte is hij een grijze ouderling die als in een droom met het nimfje nog een dansje probeert.
De taal die Dewulf de spelers, Els Dottermans en Frank Focketyn, meegeeft is fris en puur. Het is poëzie die zich niet opdringt en esthetisch omschrijft wat men gewoonlijk niet openlijk durft te bekennen. Dewulf geeft begeerte en intimiteit een ziel en een stem.
Een dergelijk gegeven eist een sterk doorvoelde maar sobere vertolking. Els Dottermans bewijst haar meesterschap in de vele transformaties van oudere naar jongere Lolita. In die alles dragende rol gaat ze overtuigend de confrontatie aan met het publiek. De taal van de dichter is haar taal geworden, lichamelijk en spiritueel. In haar lange gewaad doorbreekt ze, zonder te provoceren, het hypocriete denken omtrent het delicate gegeven. Frank Focketyn is niet zozeer een tegenspeler maar een voortdurend aanwezige herinnering en getuige en op de achtergrond ook een enigszins gekwelde commentator.
Julie Van den Berghe regisseert Een Lolita met veel gevoel voor timing en sfeer, intens en gedurfd. De literaire tekst van Bernard Dewulf was een uitdaging die in regie en vertolking een openbaring is geworden.
Info: www.ntgent.be
|
| Dit artikel werd reeds 564 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|