|
Sommige dingen (vallen in het water): een boek en muziektheater als afscheid van Roel Verniers
| 28 September 2012 |
© Uitgeverij Vrijdag |
Op 22 september 2011 overleed de veelzijdige theatermens Roel Verniers, 37 jaar, aan slokdarmkanker. Hij was een godenkind, een gewaardeerde recensent, spiritueel in woord en omgang, de gulle gastheer in het Cultureel Centrum van Berchem en nog meer organisaties. Een echtgenoot en een vader. Het afscheid, hoe tragisch ook, mocht niet deprimerend zijn. Hij zou het niet gewild hebben.
Echtgenote en actrice (Skagen) Clara Van den Broek en hun twee kinderen hebben gedurende een jaar een rouwproces doorgemaakt en het loskomen daarvan resulteerde in Sommige dingen (vallen in het water), een meerduidig boek, uitgegeven bij Vrijdag, Antwerpen, en een gelijknamige muziektheatervoorstelling voor BRONKS (Brussel).
Boek en stuk kwamen tot stand vanuit de levendige herinneringen aan de vader en de man, vanuit de vele sporen die hij naliet in gesprekken en geschriften, maar vooral vanuit een niet willen aanvaarden van de leegte die, alhoewel door de kanker aangemeld, toch nog voor diegenen die achterbleven als voor een plotse afgrond deed gruwen. Tenslotte heeft de overlevingsdrang de therapie overstegen en dat blijkt dan uit het laatste deel van het boek dat Clara Van den Broek schreef uit persoonlijke overwegingen en sprokkels van de kinderen en dat de basis vormt voor de muziektheaterproductie. Het is een verhaal over een zon die licht en warmte geeft, over een zondvloed die alles wegspoelt en en een vloed waarin de overlevenden nieuw land zoeken. Meteen ook een dierenfabel over zilvermieren die niet enkel fysiek uitblinken onder hun soortgenoten maar ook in uiterste nood kunnen overleven.
Wat het boek nog bijzonder maakt is het feit dat Roel Verniers er zelf uitvoerig aan het woord komt, vooreerst in de tekst van het gesprek dat hij had met Friedl’ Lesage op Radio 1 op zondagmorgen 26 juni 2011. Ook opgenomen in het boek zijn de negen columns die hij tussen 11 mei en 14 september 2011 schreef voor de krant De Morgen over zijn ziekte en hoe deze zijn leven verandert. Tenslotte zijn er ook nog de kleine stukjes poëzie die hij pleegde, gelegenheidspoëzie, vaak met een speelse glimlach of een filosofisch nasmaakje: ‘vaak is de wereld maar zo groot als een dag/(een mensje op de bus/een toeter langs je oor/een hele snelle kus/de stemmen van een kinderkoor)/misschien daarom dat je dromen mag’.
In het radiogesprek met Friedl’ Lesage bekende Roel Verniers dat hij, ondanks de genadeloze kanker, het leven niet los liet en het daarom via het lezen van poëzie wilde verrijken om nog meer menselijkheid uit te stralen. Hij koos om te beginnen gedichten van M. Vasalis (1909-1998) die in haar lange leven weinig publiceerde maar niettemin veel over de dood nadacht. Het sluitstuk, Sub Finem, in haar postuum uitgegeven bundel De oude kustlijn begint ze met: ‘En nu nog maar alleen/het lichaam los te laten’. Nog geen drie maand nadat hij Vasalis ter hand genomen had, werd dit vers voor Roel Verniers een onherroepelijke realiteit.
Zijn opgewekte verschijning, zijn helder woord en zijn daadkracht moeten we missen, maar in Sommige dingen (vallen in het water) blijft hij, voor theatermensen en voor de vele lotgenoten die hem tijdens zijn ziekte contacteerden, zeer tastbaar aanwezig.
Info: www.uitgeverijvrijdag.be
|
| Dit artikel werd reeds 142 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|