Dit is alles had meer kunnen zijn
Het Paleis, Dit is alles (+14)
| 12 September 2012 |
© Kurt Van der Elst | Voor het afgelopen theaterfestival was er maar één jeugdtheaterproductie geselecteerd. Natuurlijk net een voorstelling die ik niet gezien had. En dat is dan het grote voordeel van een theaterfestival: je kunt gemiste voorstellingen van vorig seizoen nog oppikken. Mijn verwachtingen voor Dit is alles waren hoog. De festivaljury schreef: "Een van die zeldzame jeugdvoorstellingen waarin een sprekende vorm ook een verrijkende inhoud dekt. Marieke Dilles beweegt zich tussen al die frisse gedachten als een vis in het water, en snoert scène per scène je keel strakker toe."
Ik heb de productie op het festival gezien. Het overgrote deel is inderdaad puur genieten, maar het laatste kwartier is er te veel aan. En als ik deze productie dan ga vergelijken met andere producties voor peuters, kleuters, kinderen en jongeren van het afgelopen seizoen, dan moet ik vaststellen dat een behoorlijk aantal op zijn minst hetzelfde niveau behaalden, of zelfs hoger scoorden. Maar goed, dat is een ander verhaal.
Marieke Dilles heeft met Dit is alles samen met regisseuse Femke Heijens, filmmaakster Jozefien Scheepers en acteur/muzikant Sam Wouters een speelse theaterbewerking gemaakt van het gelijknamige boek uit 2007 van Aidan Chambers (1934). Ik herinner mij nog dat mensen van De Roovers bij Het Paleis ettelijke jaren geleden een mooie bewerking van zijn jeugdboek De Tolbrug hadden gemaakt. Een warme pure voorstelling die de (jonge) toeschouwer helemaal pakte. Dit is alles straalt bijna diezelfde charme uit. Chambers weet heel mooi pubergevoelens te beschrijven. Ook op zijn 73ste, of misschien net dankzij die leeftijd, met een grote afstand en wijsheid.
Dit is alles gaat ook over dromen en werkelijkheid, over de broosheid van de puberteit, van het leven. In De Tolbrug ging het over de groeipijnen van een jongen, nu is de protagonist een meisje. Cordelia heet ze, en die naam verwijst natuurlijk naar de derde dochter van koning Lear, de lieve en liefhebbende dochter.
Verliefdheid, seks, hunkeren, verdriet, lust, tederheid, liefde, wensdenken, fantasie, verhalen die we graag over en aan onszelf vertellen, dagdromen. Dat alles glijdt en kabbelt over elkaar in een afwisseling tussen video en spel, tussen mijmering en flashback, tussen dialoogjes en geprojecteerde tekstjes en briefjes, tussen hilariteit en vertedering, tussen blijdschap en medelijden, tussen euforie en diep verdriet. Het is het verhaal van een meisje van 19 dat in verwachting is en in een videoboodschap haar toekomstige dochter als ze zestien is wil laten zien wat met haar, haar moeder dus, gebeurd is toen ze zestien was. Hoe ze belust op lichamelijke seks een jongen uitkiest en er ook nog verliefd op wordt, en hoe latent en manifest dat alles moeilijkheden, stuiptrekkingen en groeipijnen van karakterologische en emotionele aard teweeg brengt. Heel raak, mooi gedoseerd en heel knap en sterk gespeeld. Ook in dialoog met de jongen (Sam Wouters) aan de piano, met korte gesprekjes, leuke aforismen en een paar fijne liedtekstjes. De kracht van de productie zit natuurlijk ook in de herkenbaarheid van het personage. Voor zowel de echte pubers, als voor de oudere mensen die als het ware kunnen terugblikken op en kunnen vergelijken met hun eigen jeugd.
Totdat het meisje uit beeld verdwijnt is het genieten (4/5 van de voorstelling), daarna komt de jongen aan het woord. Hij houdt een monoloog over hoe het allemaal verder verlopen is, maar dat wordt te zeer uitgesponnen, en de acteur is ook niet krachtig genoeg om het verhaal (met niet ter zake doende uitweidingen) boeiend te houden. Zo dynamisch het spel van Marieke Dilles was, zo statisch is het slotstuk van Sam Wouters. Jammer. Gelukkig is er daarna nog een lied, en dat haalt het goed-gevoel weer terug boven. Oef.
Dit is alles wordt dit seizoen (2012-2013) hernomen.
Info: www.hetpaleis.be
|
| Dit artikel werd reeds 95 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|