|
TAZ: Flatland / Wholehearted ; Parkin’son
| 10 Augustus 2012 |
Wholehearted - © Tom Callemin |
TAZ editie 2012 is ten einde. Ons hoofd en ons gemoed zijn volgelopen, boordevol van de vele interessante projecten die er vertoond werden, waaruit ik nog twee favorieten wil vernoemen.
Mor Shani uit Israël, afgestudeerd aan de ArtEZ dansacademie in Arnhem, bracht op TAZ twee voorstellingen: Flatland en Wholehearted. Ze zijn apart te bekijken, maar als tweeluik krijgen ze een enorme meerwaarde. In de eerstgenoemde ga je 'de mens' wantrouwen, ga je er zelfs van walgen. Een angstwekkende harde vertoning, wèl neurologisch verklaarbaar, maar 't geeft geen fijn gevoel. Je wilt opstaan en 'stop' roepen, maar door de setting (in een witte kubus in Mu.ZEE), door de zuivere stilering of door je eigen angsten denk je: die gasten weten wat ze doen. Ze willen ons alleen met onze neus op de vraag duwen: in hoeverre maken we onze eigen keuzes? Flatland wordt gebracht door één acteur en drie mannelijke dansers. Hun performance, samen met een treffende soundscape, genereert een beklemmende sfeer. Dat is meteen ook het handelsmerk van Mor Shani: een allesomvattende sfeer.
Zo ook in de tweede voorstelling Wholehearted. Hier geloof je weer in de mens en in de zachte allesomvattende liefde. Is dat dan te naïef? Neen, de pijn is nooit ver weg. Twee dansers en één danseres tasten tergend traag hun spieren en pezen af, tot trillens toe en nog verder. In een projectie lees je een gesprek tussen zoon en moeder in heel dunne treffende vraag- en antwoordzinnetjes. Een onderzoek naar het uniek zijn van de mens en hoe alleen of verbonden al deze unieke mensen bij elkaar zijn. Een veelgelaagd ontroerend verhaal à la Toon Tellegen, maar met meer pijn. Mor Shani, een choreograaf om in de gaten te houden!
Choreograaf / danser Giulio d' Anna studeerde in 2009 af aan de School voor Nieuwe Dansontwikkeling in Amsterdam. In 2010 werd bij zijn vader Stefano d' Anna de ziekte van Parkinson vastgesteld. De zoon verzoekt de vader om daar samen een voorstelling rond te maken. Vader stemt toe en ziedaar: Parkin'son. Gevaarlijk glad ijs, zou men kunnen denken. Meligheid, makkelijke emotie, privé-terrein. Niets van dat al. Het is een voorstelling geworden met een ontroerend schone inhoud en vooral een universele reikwijdte. Hoe dicht kan een zoon bij zijn vader komen en vice versa? Hoe goed kunnen zij elkaar leren kennen, fysisch en psychisch? We zien hier een wederzijdse hommage, en verder dan dat, om jaloers op te zijn. Die twee zijn zo diep verbonden dankzij hun onvoorwaardelijke bloedverwantschap. Er is het verleden, het leven dat ze tot nu toe geleefd hebben, de vader langer dan de zoon, met de kleine en grote gebeurtenissen. Er is het nu, de verhevigde staat van zijn in deze fase van een voortschrijdende ziekte. Je wordt met je neus op de lichamelijkheid gedrukt van zowel de vader, een nu nog gespierde mooie zestiger waarbij de eerste ziektetekenen doorschemeren, als van de zoon, een jonge lenige danser met scoliose. Wat doet dat met hen? Buiten het verleden en het nu dringt zich ook de toekomst op. Hoe moet het verder in een nog komende tijd? Voor de zoon waarschijnlijk langer dan voor de vader. De tijd is een niet te stuiten factor. En dat vertaalt zich in een openbarende, ontroerende, maar tevens bijwijlen grappige voorstelling. Een mooier onderzoek naar 'raken' ziet men zelden. Raken in al zijn facetten: speels en jongensachtig, impulsief of doelbewust, fel als een krachtmeting, zacht en teder. De vader 'raakt' de zoon, de zoon de vader, zij ons.
Nu heb ik nog niets gezegd over de vormtaal, maar ik raad gewoon aan: ga het vooral zien!
TAZ 2012: een schitterende editie was het!
Info: www.theateraanzee.be
|
| Dit artikel werd reeds 193 keer gelezen. | auteur(s):An Melis |
|