|
TAZ: NAAST/Hinterland; Niks is wat het lijkt; Ten Adem
| 3 Augustus 2012 |
NAAST/Hinterland - © Annemie Craey |
Nog veel fraais gezien op TAZ. Daaruit vis ik drie voorstellingen op.
Als eerste NAAST/Hinterland. Sara Vertongen van Braakland/ZheBilding maakte al eerder twee andere versies van deze locatievoorstelling in Leuven en Antwerpen. Ze wou dit project nu afronden in Oostende. Elke stad heeft iets eigens en is toch ook weer eender. Oostende is de stad van de 'aangespoelden'. Buiten de inwoners krioelt het er van de m'as-tu-vu toeristen, maar ook mensen die door een ongelukkig gesternte daar verzeild geraakt zijn. Mensen op den dool, zwervers, daklozen. Die worden niet opgemerkt. We lopen ze voorbij, liefst de andere kant op kijkend. Sara baseert zich in NAAST op gesprekken die ze had met 'gewone' mensen, hun gedachten en hoe ze in het leven staan.Sartre zei ook al: Wil je bestaan is het voldoende en noodzakelijk dat je je leven vertelt. Met dit materiaal creëert ze het personage: een vrouw die even een stap opzij wil zetten, even wil pauzeren in de worsteling met het leven, ze wil even verdwijnen. Ze is op den dool metaforisch, later ook letterlijk. Met als kettingreactie dat ze ongemerkt in de marginaliteit afglijdt. Hoe dun die grens is, hoe snel je verwordt tot een vuilnisbakkendier, zoals het dan door de buitenwereld wordt gezien, is helaas verbazend geloofwaardig. Deze vrouw zou 'ik' kunnen zijn en iedereen die deze voorstelling beleeft ook. Dat is het meest frappante en pakkende aan dit project. Dit komt ook door de vormgeving: we worden op ons eentje op pad gestuurd met een hoofdtelefoon. Daar horen we de vrouw, we zullen ze niet zien, want ze wil verdwijnen, oplossen. Maar door deze confrontatie komt ze expliciet bij ons binnen. Wij zijn wonderwel verbonden met deze anonieme mens en, via de goed uitgekozen locatie, met haar pleisterplaats. Er is ook nog een tweede luik: Wie wil mag 's avonds naar de wachtzaal van het station. Daar wacht ons een korte maar hevige mokerslag. Daarover wil ik niet te veel vertellen, voor wie deze voorstelling nog wil meemaken. Maar de jonge actrice, Charlotte Bongaerts, speelt deze vrouw op het scherp van het mes. Niemand van de aanwezigen ontsnapt aan diepe ontroering.
Niks is wat het lijkt van 30cc in samenwerking met fABULEUS is een charmante voorstelling voor kinderen (8+), maar zeker ook voor volwassenen. Een liefdesverhaal. Een sprookjesdrama. Een mix van Rapunzel, Orpheus en Euridice, Petrarca en Laura, Der Tod und das Mädchen en ga zo maar door. De voorstelling vindt plaats in een park en deze makers plukten behalve bloemen ook lustig uit de literaire bloemlezingen. We worden van hot naar heir gestuurd, weliswaar volgens een vooraf goed uitgekiend plan, langs wegen en speelplaatsen tot in een raak uitgekozen finaleplaats. Lekker springerig gespeeld door Valerie Mertens, een ietwat te archetyperige Steven Beersman en een grappige, spannend akelige Jonas Van Thielen. Het geheel wordt gelardeerd met mooi gezang. Drie doodsgratiën, zwart geklede dames met dode beesten rond hun nek, zingen bekende en minder bekende deuntjes, getranscribeerd naar sfeervolle, zeer accuraat uitgevoerde driestemmige zangstukken. Chapeau voor deze dames die dapper toon houden tegen de toch ietwat valse uitvoering van de meezingende spelers op het eind.
Een bijzonder aangenaam uur mocht ik ervaren bij de poëzieperfomance van Ten Adem. Een bad van rust tussen al dat toneel geweld. Een zomerzon schijnt aangenaam op de binnenplaats van Fort Napoleon. Bardt Jaques is geobsedeerd door woord, taal en stem. Nog voor hij geboren werd, was hij al voorbestemd om bezig te zijn met deze dingen, suggereert hij in een van zijn liedjes. Zijn kompaan Ben Schockaert leeft voor muziek. Hij ademt in en uit via toetsen en piano. Samen zijn ze ongehoord. Een programma zinderend van eros en thanatos. Jaques' poëzie is doordrenkt van prachtige taal en woordvondsten en metaforen. Hij speelt met letters en lettergrepen. Hij legt de vinger op de wonde met zijn poëzie. Hij is, net als Gerrit Achterberg vroeger, koortsachtig op zoek naar het ultieme gedicht. Ik hoop dat Bardt Jaques het niet snel zal vinden! De zoektocht naar de sound waarop Ten Adem deze teksten brengt ging duidelijk niet over één nacht ijs. Jaques' stem exploreert alle hoogtes en laagtes en waar het moet, zakt ie nog verder naar een soort grafstem. Alles is zo passend: staccato-legato, traag-snel, syncopen, easy jazz, Sprechgesang. Zijn stem kan van kassant hard tot fluwelig zacht glijden. Ben Schockaert op de piano gaat subliem in deze zoektocht mee. Hun samenspel, timing en dynamiek is adembenemend haarfijn juist. Dit is duidelijk de vrucht van jarenlange samenwerking. Mooi!
Info: www.theateraanzee.be
|
| Dit artikel werd reeds 662 keer gelezen. | auteur(s):An Melis |
|