|
Theater Aan Zee - de stereonomaden
| 1 Augustus 2012 |
Zelfbeschuldiging - © Tom Callemin | Naast de mononomaden zijn er de stereonomaden met Jong Theater. Geen monologen op deze route, maar twee producties met protagonisten en antagonisten op de scène.
Urland, House on Mars:Pixel Rave
De avond voordien zag ik jong werk van Urland. Het begin van hun House on mars:pixel rave belooft veel. Een man met mooie stem geeft in het Engels spitant uitleg over de realiteit in moleculen en de virtuele realiteit in pixels en weet op de fantasie van de toeschouwer in te spelen. Ieder ziet immers iets anders in een beschrijving (ieder maakt zijn eigen film bij het lezen van een boek) maar ook de manier waarop je iets verteld wordt, geeft richting aan je kijken. Dat alles wordt aardig uitgelegd en geïllustreerd. Maar dan krijgen we het lange voorbeeld van de voorstelling, met menselijke wezens in futuristische pakken, met veel rook, geknetter, lichteffecten, met schel versterkte en vervormde stemmen, in een B-filmstijl. Voor mij werden de Amerikaanse strips uit de jaren 50 en 60 nu driedimensionaal. Wel leuk, maar er wordt niets meer mee gedaan. Alles blijft eendimensioneel en monotoon, alles blijft in één laag, en dan komt de wel bedoelde humor niet over. Het blijft hangen in technobeats en bundeltjes laserstralen.
Robbert&Frank/Frank&Robbert/Campo, A journey into Space
Ik was dan ook bang dat de eerste van de stereonomaden op hetzelfde zou uitdraaien. Ook hier weer een verhaaltje in Amerikaans Engels, ook hier weer een verhaaltje over een virtuele gepixelde reality, ook hier weer acteurs in futuristisch aandoende outfits. Maar het moet gezegd, A journey into Space kent een wat leukere verhaallijn, de humor en de situaties zijn bijwijlen lekker absurd, de animatiefilm is beter en grappiger. Robbert & Frank hebben een vogel en een olifant van papier in elkaar gevouwen, spelen rare Amerikanen, animeren met digitaal beeldspeelgoed, laten een tuinkabouter over de scène rijden, projecteren op de vloer lijnen en figuren, transformeren in 'aliens' die seksueel geobsedeerd zijn. Met veel beat, auditieve en visuele effecten. Vermoeiend grappig.
Tuur Marinus/Busy Rocks, Still Animals
Als verademing kregen we dan een dansvoorstelling. Van de Busy Rocks, een collectief dat bestaat uit vijf afgestudeerde PARTS-studenten onder leiding van Tuur Marinus. In pure eenvoud, zonder enige pretentie, zonder allerlei technische snufjes en ingrepen. Alleen het lichaam telt, het lichaam dat in verschillende 'dier- en mensmachine'-standen in beweging wordt gebracht. Een of twee dansers in het zwart zetten een derde danser op hun voeten en laten hem bewegen. Dat kan gaan van zwembewegingen naar kikkersprongen en konijnenpassen. Trage golvende tableaux vivants. Een danser in het zwart houdt een lichaam vast en dat begint dan boven de vloer hardloopbewegingen te maken. In een ander tafereel zijn ze met drie zichtbare lichamen, dan weer met twee of alleen. Variaties op het thema van dier- en mensbewegingen worden getoond. Het lijkt een speels vervolg op de fotografische en filmische bewegingsontledingen van Edward Muybridge van begin vorige eeuw. Aandoenlijk charmant.
Nona Buhrs & Aurelie di Marino, Zelfbeschuldiging
Een paar verdiepingen hoger in de grote kunstenaarsloods zitten twee vrouwen in een hoekje aan een tafel een berg uien verbeten te snijden. Ze huilen, allicht, maar ze willen ook wel lachen. Met hun knikjes en glimlachjes naar het publiek willen ze zich als het ware verontschuldigen voor hun gedrag. Dat aureool van gedwongen huilen en dat tegelijkertijd weglachen hangt over de hele productie en maakt ze ook bijzonder. De twee spelers hebben het spreekstuk Zelfbeschuldiging van Peter Handke compleet naar hun hand, of beter naar hun monden en lichamen gezet. Zelfverwijten zijn het van dingen die de 'ik' niet gedaan heeft, verontschuldigingen voor handelingen die de 'ik' wel gedaan heeft, wisselen elkaar af. Die lange opsomming weten de twee actrices verbaal en fysiek boeiend en confronterend te maken. De flamboyante Vlaamse Aurelie di Marino en de Nederlandse Nona Buhrs kaatsen de 'ik-zinnen' naar elkaar, de ene keer heel heftig, kwaad, boos, de andere keer twijfelend, kwetsbaar, verontschuldigend. Ook in hun fysiek spel dagen ze elkaar uit. Het schelle gesnerp van de meeuwen en het lijzige gejank van de visdiefjes resoneren in de zolderruimte en vervolmaken deze pittige en krachtige boetedoening en klaaglitanie. Knap.
Info: www.theateraanzee.be
|
| Dit artikel werd reeds 192 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|