|
BRONKS schiet vonken met Sasja en Natasja
| 8 Mei 2012 |
Felix Kindermann |
Reeds twintig jaar levert BRONKS mooi werk onder de vleugels van Oda Van Neygen. Er is in die tijdspanne in België, Nederland en de rest van Europa een stevige reputatie opgebouwd met eigen producties. Na de opvoeringperiode verdwenen de schrijfsels wel eens uit de roulatie. Twintig jaar is een hele tijd. Er mag dan al eens teruggeblikt worden. Bijvoorbeeld in het Eredivisiefestival, dat BRONKS afgelopen weekend organiseerde in samenwerking met OpenDoek en Zinnema. Daar werden teksten van vorige producties van onder het spreekwoordelijke stof gehaald, herinterpreteerd en vers gemonteerd. Na twintig jaar blijft de goesting om nieuwe dingen te creëren.
Tom Dupont heeft op vraag van Oda Van Neygen reeds eerdere producties gemaakt. Smolders en Sobrie over de vriendschap van twee oude mannen en Christophe en Willy over een vader en zijn zoon. Dit seizoen maakte hij weer een nieuwe duo-voorstelling: Sasja en Natasja over een Siamese tweeling. Zij werden destijds als attractie opgevoerd in het circus van Vladimir, de man die zich over hen ontfermde. Uit compassie of winstbejag? Hij zadelt hen op met allerlei poëtische verzinsels als zouden zij door een sterrenklap tot stand zijn gekomen. Zij zouden een wonder der natuur zijn, twee polen, meer nog twee tegenpolen en zij zouden “verlichting” bewerkstelligen. Om hun wederzijdse afhankelijkheid te bestendigen, geeft Vladimir aan elk van hen een sleutel van de kluis die, na zijn dood, alleen door beide sleutels kan geopend worden. De aard van de inhoud van de kluis komen ze pas op het einde te weten.
Tien jaar geleden werd de tweeling gescheiden. Natasja trekt de wereld in. Sasja blijft in het circus. Ze houdt vast aan wat was en blijft haar show opvoeren met een aan haar vastgemaakte Natasja-pop. Ze blijft geloven in de sterrenmythe die Vladimir hen opdiste. Na de dood van Vladimir en na tien jaar gescheiden te zijn, komt Natasja terug bij haar zus. Tijdens dit bezoek krijgen we beetje bij beetje zicht op hun levensloop en hun onderlinge relatie. Wie ze waren en zijn geworden, waarom ze gescheiden zijn en hoe dat gebeurde.
Er worden confrontaties aangesneden die ze, net omdát ze Siamese tweeling zijn, niet uit de weg kunnen gaan. De herkenbaarheid van de thema’s is voor ons en onze medemens zeer treffend. Wat moeten we met “wij” tegenover “ik”? Samen of toch niet? Regelmatig hebben de meisjes tegenstrijdige intenties, dus dan maar apart. Dan komt weer het gemis van de ander. “Wij”, “ons” en “samen” óf “ik” en “zelf”, maar ook “alleen”. Ook identiteit komt aan bod en het willen veranderen van identiteit. De één en de ander. Het verschil? Tussendoor komt telkens de metafoor van de slakken, slakken zijn eender. Afstoten en aantrekken. Het willen bij zich houden van de andere en daar allerlei strategieën voor aan de dag leggen. Gewoon tegenover speciaal. “Ik wil gewoon een normaal leven zoals we dat gewoon zijn”, zegt Sasja. Gewoon voor de ene is anders voor de andere mens. Natasja roept op een gegeven moment: “Kies Sasja, kies!”. Niet weten wat kiezen: een moeilijke zaak. Toch verlangen en dan toch kiezen en dan spijt hebben van de keuze.
De twee zussen zijn schijnbaar elkaars’ tegenpolen. Enerzijds is er Sasja (gespeeld door Marianne Loots), een afhankelijk, gevoelig meisje met heimwee naar vroeger. Anderzijds Natasja (Ruth Beeckmans) die overkomt als een geëmancipeerde, doortastende no nonsens vrouw. Maar later in het stuk valt die stoere bolster van haar af. Dan blijkt dat ze elkaar meer nodig hebben dan ze willen laten uitschijnen. De onderhuidse verbondenheid laat zich van het begin af aan soms horen in een soort elektrisch geknetter. Maar wanneer de zussen voluit kiezen voor “samen”, ontbrandt het licht dat gedurende die tien jaar gedoofd bleef.
Beide actrices beschikken over een elastisch stemorgaan en een geweldige présence. Ze spelen hun personage met veel energie en een rijke fysieke expressie. Bepaalde scènes worden heel grappig uitvergroot. De manier waarop de plot ontrafeld wordt, gebeurt zeer geleidelijk aan, door iets te creëren wat je wilt weten en dat dan steeds weer uit te stellen. Precies daardoor komt er even een zakking in de voorstelling en krijgen we een verzadigingsgevoel bij al die opgediste verhaaltjes.
Ondanks het geworstel met de existentie, de scala aan gevoelens en kwetsbaarheid zit er ontzettend veel humor in Sasja en Natasja. Hier en daar ook wat gratuite grappen: de woorden tetten, kaka, bloot en scheet blijven nog altijd lachwekkende woorden voor het jonge grut. Gelukkig wordt er op zoveel andere vlakken ook gescoord.
Memorabel is het groteske verhaal van de scheidingsoperatie. Daartegenover staat het verstilde lieve verenigingsslotbeeld.
Info: www.bronks.be
|
| Dit artikel werd reeds 156 keer gelezen. | auteur(s):An Melis |
|