Een 'beeldige' kamer waarin de raarste dingen gebeuren
Jakop Ahlbom, Lebensraum
| 10 April 2012 |
© Stephan van Hesteren |
Een personage staat gedrukt tegen het behang. Hij houdt een grote zwarte lijst voor zijn borst en buik. Plots springt een ander personage op, duikt door de lijst en het behang weg. Hoe kan dat nu? vraag je je af. En zo zijn er veel toestanden in het werk van de Zweeds-Nederlandse theatermaker Jakop Ahlbom die die vragen oproepen. Maar eigenlijk wil je geen antwoorden. Want het is gewoon lekker genieten van het surrealistisch mysterieus theater in slapstickjasje. De vragen zijn voor over een uurtje, zijn voor na de voorstelling.
Jakop Ahlbom (1971) kwam vanuit Zweden om in Amsterdam de Mime-opleiding te volgen en groeide daar uit tot een veelbelovend talent. En dat bewijst hij de laatste jaren met telkens een nieuwe productie per seizoen. In Nederland doen die het heel goed, in Vlaanderen moet Ahlbom nog van de grond komen. Eigenaardig is het dat hij hier nog niet op het Crossroadfestival (het jaarlijkse internationale mimefestival van Marc Crauwels) stond, maar wel in CCHasselt. Welk Vlaams cultuurcentrum volgt? Want Ahlbom weet als geen ander goochelarij, illusionisme, dans, acrobatie, muziek, mime, en slapstick met elkaar te vermengen tot een grimmig én oogstrelend theater.
Inspiratie voor de nieuwe Lebensraum vond Ahlbom in de stomme films van Buster Keaton en vooral in de kamer, de levensruimte, uit de film The Scarecrow(1920). De scène is een grote kamer met kasten, een bank, ijskast, enzovoorts. De wanden zijn in een groen-zwart behang gestoken. De twee muzikanten van Alamo Race Track zijn moeilijk van dat behang te onderscheiden. Als ze tot leven komen zingen ze een lied over iemand die zijn eigen wereld creëert. En dat gebeurt ook in die kamer. Twee Keaton-figuren ( Ahlbom zelf en Reinier Schimmel) staan uit bed op, en omringd met allerlei vernuftige mechanismen en machientjes die uit de wanden, kasten en plafond verschijnen, dekken ze hun tafel en laten ze een broodkorfje op wieltjes van de ene kant van de tafel naar de andere rijden. Heel verrassend en komisch. Er volgt nog een slapstick met een elektriciteitskabel waar geen end aan lijkt te komen. De heren naaien een pop. En dan staat die er. Als toeschouwer weet je natuurlijk dat het geen echte pop is, maar een actrice. Maar dan begin je te twijfelen. Is het toch een pop? Of niet? Of wel? Zo stokstijf, zo zonder het knipperen van de ogen, zo zonder adembeweging, zo een strak lijf. Twijfel, tot het verrassende en verlossende moment: ze beweegt uit zichzelf! Het is dus een actrice die de pop speelt. Hoe Silke Hundertmark haar lijf onder controle heeft. Ongelooflijk.
Lebensraum moet het van die wonderlijke momenten hebben: de ene illusie verdwijnt in de andere en dan rolt er weer iets nieuws uit. Maar het is zeker niet een aan elkaar gehaakte reeks van verbazingwekkende kunstjes en trucjes. Het is een mooi uurtje sfeervol theater. Een echt verhaal wordt er niet gespeeld, maar je belandt wel in een eigenzinnig absurdistisch wereldje, gebaseerd op speelse associaties, inventieve vondsten en fysieke uitstraling. Jakop Ahlbom is, naast Lotte van den Berg, Jetse Batelaan, Ulrike Quade en anderen, een schitterende maker van het nieuwe genre 'beeldig' theater. Laat de magie maar komen! En vergeet de vragen hoe ze het klaarspelen.
Info: Www.jakopahlbom.nl
|
| Dit artikel werd reeds 135 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|