|
Iedereen een beetje Mol, een beetje Rat: op verkenning met toneelgezelschap luxemburg in Wind in de wilgen.
| 4 Maart 2012 |
© Stef Stessel |
In 1997 is in Antwerpen Arlette Van Overvelt met luxemburg gestart, een toneelgezelschap waarvan de naam met een kleine letter begint. Bescheidenheid siert dit initiatief dat inmiddels grote dingen realiseerde voor een jong publiek ‘en voor andere nieuwsgierigen’. Niets zo interessant als theater voor een ‘gemengd’ publiek, pas dan voel je hoe een voorstelling leeft. Wind in de wilgen, bedoeld voor het hele gezin, is daar een bevestiging van.
In Wind in de wilgen vormen muziek, woord, vertellen en acteren een boeiende combinatie. Al voor de derde keer engageert luxemburg muzikant en speler Arne Leurentop die nu acteur Patrick Vervueren naast zich krijgt. Deze maakte een bewerking van het kinderboek De wind in de wilgen, van de Engelse schrijver Kenneth Grahame (1859-1932). Het boek is al meer dan honderd jaar oud, maar het blijft fascineren. Wellicht omdat de dieren in de verhalen die Grahame voor zijn zoontje Alastair schreef, zo goed op mensen gelijken en vooral met kinderen heel veel dingen gemeen hebben. Neem nu woelen als een mol of een rat in modder of zand en het voortdurend willen ontdekken van nieuwe dingen.
Op de scčne is onbeschrijflijk veel materiaal aangebracht en in veel gevallen ziet een kinderkamer er ook wel eens zo uit: een kleine jungle. Dit scčnebeeld sluit onmiddellijk aan bij de thematiek van het spel, waarin kleine dieren: mol, rat, pad, das, net groot genoeg geworden zijn om hun kopje naar buiten te steken en op ontdekking te gaan in de onmetelijke en haast ondoordringbare natuur rondom.
De voorstelling is gemaakt voor vanaf achtjarigen die met nieuwsgierige blikken zien hoe Mol zijn snuit naar buiten steekt en zijn ogen open wrijft om de nieuwe wereld te ervaren. Op het eerste gezicht is het een chaotische wereld. Techniek, muziek, verhaal en mimiek, brengen echter spanning in de trip met dieren die zoveel herkenbare menselijke trekjes hebben. Het jonge publiek trekt moeiteloos mee langs ongewone trajecten en doorheen de variërende seizoenen, bij beetjes gesuggereerd door de spelers in het afleggen of aantrekken van kledingstukken, in het doen van een dutje als oma en opa bij een geďmproviseerde kachel als het wintert, in het inschakelen van mechanische speeltjes, in het veinzen van een ernstige tegenslag, of gewoon in het projecteren van landschapskiekjes.
Er wordt aangestuurd op samenwerking ook al hebben dieren, net als mensen, uiteenlopende karakters. Mol en Rat kunnen het goed met elkaar vinden, maar Pad en Das doen wel eens lastig of te wild. In vriendschap overleggen is duidelijk de kern van deze dierenfabel die, in een regie van Arlette Van Overvelt, een speels hoogstandje is in het evenwichtig samenbrengen van inhoud en vorm, van technologie en spelbeleving.
Arne Leurentop en Patrick Vervueren verliezen zich niet in de veelheid van de middelen, ze tonen zich integendeel meesters over de techniek. Verbaal, muzikaal, theatraal, zijn ze op elkaar ingespeeld en tegelijk spelen ze vooral in op wat kinderen in de eerste helft van de basisschool of iets hoger, nog onbevangen gevoelig maakt en halen ze op een spirituele manier een nog te winnen publiek het magische veld van het theater binnen.
Wind in de wilgen wekt bij de volwassenen in het familiepubliek, door het gezelschap trouwens evenzeer beoogd, niet enkel herinneringen op aan een eigen kindertijd, maar toont de ouderen (en andere gezagsdragers) vooral hoe creatief en vooruitstrevend educatief men vandaag de dag voor een aankomend publiek met theater bezig is.
Info: www.luxemburgvzw.be
|
| Dit artikel werd reeds 460 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|