|
Walpurgis met BDE: een multidisciplinaire confrontatie van leven en bijna dood
| 3 Februari 2012 |
© Koen Broos |
Leven is terminaal, zo formuleert Jeroen Brouwers het in BDE bijnadoodervaring, een tekst die hij schreef in opdracht van Muziektheater Walpurgis. Dood en bijna dood zijn dominant in heel wat boeken van Brouwers en deze begrippen houden ook nog altijd theatermakers in de ban. Herinner je de opmerkelijke productie Bezonken Rood, ook een tekst van Brouwers, die Dirk Roofthooft in meerdere talen en landen heeft gebracht en recenter nog Adem van Kris Cuppens (Braakland/Zhebilding).
Het vervlechten van muziek, beeld en tekst, blijkt echter niet altijd optimaal te slagen. BDE bijnadoodervaring is als leestekst een diepgaande beschouwing, als speeltekst echter een zware opdracht, die de aandacht verslapt. Voor haar regie kan Judith Vindevogel rekenen op de sterke presentie van François Beukelaers. Hij incarneert in zijn statige houding, zijn afgemeten beweging en stembeheersing een man die na een auto-ongeval geconfronteerd wordt met enkele opmerkelijke flitsen uit zijn leven. De tekst laat weinig variaties toe: Beukelaers is het kaarsrecht verstijfde slachtoffer dat tijdelijk in het niemandsland van de nabije dood vertoeft waardoor de geest tot inzicht en begrijpen komt.
Pal tegenover dit personage en die verkilde situatie staat dan de evocatie van een auditief en picturaal bestaan. De wereld is vol geluiden en lawaai en een opeenvolging van beeld en licht. De muzikale en beeldende inbreng zorgt dan ook voor een aantal schokeffecten. Het elektronische krachtvoer op drums en laptop van Frederik Meulyzer en het navenante doorduwen op gitaar, cello en laptop van Koenraad Ecker (beiden van Stray Dogs) scheppen niet enkel een sfeer, maar zijn daadwerkelijke ingrepen in een voortdurend tegenover elkaar stellen van een alom bruisend leven en de kilte van een mogelijke eenzame dood.
In dit contrast moet het woord het noodgedwongen afleggen van de muziek. Ook de cinematics van Karen Dick en Diederick Nuyttens kunnen niet altijd op tegen de golven van de geluidenstroom. Af en toe beklijft wel een beeld, maar er is net niet genoeg samen- en tegenspel van de verschillende disciplines om optimaal te boeien. Daar tegenover staat dat precies deze disharmonie naar de ziekte van het leven verwijst: het heimwee naar de utopie van een schilderachtig stil leven dat wordt verstoord door het onberekenbare van een almaar complexer bestaan met mogelijk onheil achter iedere hoek.
Daarop willen ingaan op een multidisciplinaire manier, komt neer op het aanvatten van een queeste met al de risico’s van dien. Voor Walpurgis duidelijk een uitdaging, met iets te weinig durf.
Info: www.walpurgis.be
|
| Dit artikel werd reeds 157 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|