Middenin de nacht komen de dieren in De Bourla samen
Toneelhuis, Middenin de nacht - Toneelhuis, Swchwrm
| 16 Januari 2012 |
© Koen Broos |
Een bundel dierenverhalen van Toon Tellegen, dat kan dus niet stuk. Benjamin Verdonck doet mee, dé speelse theatermaker die samen met Willy Thomas acht jaar geleden zo schitterde in 313 Misschien wisten zij alles naar de verhalen van Toon Tellegen (zie archief). En de hele Toneelhuisploeg doet mee, de ploeg die in 2007 het publiek door het hele Bourlagebouw liet wandelen, van kelder tot dakkoepel, en het aangenaam liet dobberen op de golven van Een geschiedenis van de wereld in 10 ½ hoofdstuk (zie archief). Die ploeg kent nu wel een nieuwe samenstelling, maar dat kan de pret niet drukken. Integendeel. De samenwerking van al die theatermakers en spelers belooft dus veel goeds. En inderdaad, Middenin de nacht is een aangename en charmante productie geworden waarin de dieren aan het woord zijn of hun verhaal verbeelden. Heerlijk onderhoudend, niet zwaar op de hand, en lekker verrassend. Daar houd je een goed gevoel aan over.
De scène is leeg, het is donker. Geritsel, gefladder. Middenin de nacht komen er dieren tot leven, zoals de uil, of schieten dieren plotseling wakker, of kunnen dieren niet slapen omdat ze liggen te piekeren, en zich het hoofd breken over wat er zou gebeuren als er een dier langs komt en dat je dan niet wakker bent. Die dieren komen een voor een over de scène, sommige treffen elkaar, vertellen samen hun verhaal, gaan uit elkaar. Ze vertellen - zoals de beer of de wezel of een ander dier het al zei - hun verhaal in de derde persoon. De spelers hebben attributen of kleding waarmee ze hun dier typeren, attributen die variëren van zaklampen over een stellage met twee bulten op rolletjes tot een konijnenpakje. Omdat de productie het moet hebben van verrassingen en onverwachte momenten, kan ik natuurlijk niets verklappen. Wel wil ik kwijt dat er een bijzondere puur visuele scène is op de klanken van Casta Diva, door de spelers van FC Bergman (die nu ook tot het ensemble van de Toneelhuismakers gaan horen), en die imponeert en ontroert in al zijn zachte humor. De andere makers en spelers gapen vanop de scène naar dit spektakel. Zo mooi.
Heerlijk is het te kijken naar en te genieten van de springerige speelsheid van Benjamin Verdonck die ineens op de scène opduikt als een kikker en de leeuw (Stijn Van Opstal) aan het twijfelen brengt over zijn gebrek aan kwaakkunde. Maar ook de Toneelhuismensen die we anders niet op de scène zien, tonen zich nu wel in dat verlaten bos. Bart Meuleman leest voor over de hersenkronkels van de woelmuis, Guy Cassiers kruipt en knaagt als een houtworm over de vloer. In een feeëriek slotbeeld gaan de mensen van de ploeg verlicht uit elkaar. Ieder zal nu weer zijn of haar weg volgen, met de onuitgesproken belofte treffend theater te maken.
Geniet dus van dit rake tussendoortje, en neem de kinderen vanaf 10 jaar mee! Wees snel, want ze spelen nog alleen deze week. En lees dan ook het artikel van dramaturg Erwin Jans over de fobie van Bart De Wever voor hedendaagse kunst, en hoe onterecht dat wel is. Bart De Wever zou eigenlijk eens moeten gaan kijken naar Middenin de nacht!
Het Toneelhuis brengt wel nog een hele maand (in Antwerpen en ook elders in Vlaanderen) een ander jeugdtheaterstuk dat gebaseerd is op de novelle Mijn avonturen door V. Swchwrm van Toon Tellegen. Guy Cassiers maakte al in 2006 bij Het Paleis een theaterversie van het verhaal van een jongen die ervan droomt schrijver te worden. Hij doet dat onder een schuilnaam. Zoals deze naam niet echt is, zullen ook zijn avonturen niet echt zijn: “verzonnen avonturen vind ik net zo goed avonturen als echt beleefde avonturen.” Het schrijven gaat echter moeilijk, heel moeilijk. Na een jaar heeft hij nog geen letter op papier staan. Dan komt er toch iets, letters sijpelen door. Verhaaltjes, fantasieën over de ouders, zijn ontmoetingen met de koningin, de redding van de koningin uit de zeegolven en uit haar verdriet. Fantastische, suggestieve vertellingen die zoals het verhalen van Toon Tellegen betaamt, je laten wegdromen. De nieuwe versie die het Toneelhuis nu brengt, focust op de schoonheid en de creativiteit die vanuit talendiversiteit op de wereld opdoemt. Jonge acteurs en actrices van Turkse, Marokkaanse, Vietnamese of andere culturele achtergronden zoeken, zoals de jonge schrijver V. van het verhaal, in al de taal-en letterverschillen naar gemeenschappelijke verbeelding. Het is een ode geworden aan de rijkdom van de talen, de muziek en de letterbeelden. Gedrukte lettertjes en cijfertjes glijden weg, vormen woorden in talen, en drijven op golven van het speelvlak. Visueel woordtheater dat jong en oud laat genieten.
Info: www.toneelhuis.be
|
| Dit artikel werd reeds 199 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|