Een grensmoord, echter zonder spanning
Berlin, Land's End
| 14 Januari 2012 |
© BERLIN |
In een fabriekshal (ik ben gaan kijken in Metaleuven) lopen we langs installaties die tussen grote verpakkingen en stapels materialen staan opgeteld. Een machientje met tandwielen en radertjes laat een kopje ronddraaien, waarin daarna koffie wordt gespoten. In een volgende draai belandt er een suikerklontje in en wat later wat poeder, om daarna uitgegoten te worden en de cyclus opnieuw te laten beginnen. Een andere installatie laat een zitbank zien, en aan een kant steken voeten in witte sokken uit. Je loopt er naar toe en dan zie je een aangeklede pop op de bank liggen. Zonder hoofd. Maar een metalen constructie waarop met een staaf geslagen wordt. En zo volgen er nog een paar mysterieuze installaties. Draait het hier om een moord? Maar wat moet die grote lopende-band-installatie dan waarin uien aangevoerd en wat later gepeld worden, terwijl je ondertussen gerechtelijke zinnen in het Frans en Nederlands hoort?
Nieuwsgierig kruip je de tribune op, en het typische Berlin-spel kan beginnen. Filmische projectie op schuivende panelen waarin een vrouw en een man virtueel een dialoog aangaan. Een vreemd en bevreemdend gesprek op basis van een tekst uit In de eenzaamheid van de katoenvelden van Koltès. De panelen en de virtuele personages schuiven wat langs elkaar door, maar dat creëert nog geen spanning. Hier merk je dat er een significant verschil is in de kracht van een toneeltekst als die live op de scène door 'echte' mensen wordt uitgesproken en als die virtueel overkomt. Moet nu juist dit gesprek tussen een vrouw en een man de thriller-spanning opwekken? Dat lukt toch niet echt. (In de versie die ik heb gezien spelen Mieke Verdin en Gaël Maleux, in een andere versie vertolken Katelijne Verbeke en Jean-Benoît Ugeux de personages).
De man en de vrouw worden als het ware afgevoerd, en dan wordt het wat levendiger op de schermen. We krijgen in een vlotte documentaire-stijl een geografische uitleg over de plek van het geburen, het Groot Moerhof, en daarin loopt de grens tussen Frankrijk en België. Raar maar waar. Als je in je bed ligt, lig je in België, draai je je op je andere zij, dan slaap je in Frankrijk. En daar moet ook een verhoor, een rechtszaak zich gaan afspelen. De vrouw uit het begin heeft de man de opdracht gegeven haar echtgenoot, een rijke wafelbakindustrieel, te vermoorden. De vrouw is Belgische, de huurmoordenaar Fransman.
Mensen van het gerecht worden daar virtueel bij elkaar geplaatst, en praten over deze unieke plek van het Groot Moerhof en over de verschillen in de wetten tussen Frankrijk en België en tot welke moeilijkheden die leiden in dit specifiek geval. De mannen zijn apart gefilmd, en staan in een gesprek dat in werkelijkheid nooit heeft plaatsgevonden. Het is het procédé dat Berlin met succes in Tagfish (zie archief) heeft toegepast. Land's End is deel 2 van de opgezette cyclus Horror Vacui (Vrees voor de leegte) na Tagfish. De andere reeks Holoceen, steden- en streekportretten met Jeruzalem en het bijzonder sterke Bonanza (zie archief) zal in de toekomst ook nog verder gezet worden.
Nieuw is dat Berlin nu echt theater op de scène zet. De vrouw en de man nemen lijfelijk plaats aan de uiteinden van een grote tafel waarover een witte grenslijn getrokken is. Hun verhoor is in het Nederlands en Frans.
Alles valt geheel in de lijn van de verwachtingen samen. De installaties, het virtueel begin met het filosofisch en psychologisch gesprek vallen op hun plaats. De cirkel is rond. Maar dat was het dan ook. Het was een moordzaak, maar zonder spanning. We hebben een verhoor gehoord en gezien. Een verhoor dat bemoeilijkt wordt door de verschillende wetten van twee landen, en dat daardoor soms absurde vormen aanneemt. Wel intrigerend om eens te zien. Meer was het niet.
Info: www.berlinberlin.be
|
| Dit artikel werd reeds 166 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|