Een bevreemdende tussenwereld
Ulrike Quade, Radio exit live
| 19 December 2011 |
(c) John Stenersen |
Een tussenwereld met een embryo dat oh zo graag wil geboren worden, meteen pas gestorven oude vrouw, met een dolende man die op zoek is naar zijn moordenaar: zo'n wereldje kun je alleen maar op de scène zetten met poppen. En in het creëren van zo'n wereld tussen leven en dood blinkt de figurentheatermaakster Ulrike Quade uit. Vorig jaar verraste zij ons al met Schrijver waarin Ibsen als grote en kleine pop op zijn dood kon reageren en verleden en toekomst kon vermengen. Die productie raakte door zijn poëtische kracht over de rol van de kunst in leven en dood. Haar nieuwe productie neemt je mee in een bizarre en licht absurde wereld: een beetje David Linch, een beetje macabere Neville Tranter, Het wordt een uurtje een beetje griezelen, steeds meer verrast worden, en geraakt worden door een schitterend tafereel.
Zoals de titel al laat vermoeden, krijgen we een radio te horen en te zien die berichten uitzendt over 'exit live', over hoe het leven kan stoppen. Heel vreemd en bevreemdend. Een bejaarde vrouw ziet het voor bekeken. Zomaar. Meer info zal niet volgen. Een man is op straat vermoord. Door vier kogels, maar de politie vindt het niet nodig de moordenaar te zoeken. Bericht volgt na bericht en intussen bevolkt de scène. Een paar op de radio vermelde personages dolen rond. Het zijn poppen, maar ook 'levende' actrices. Zij zien er heel popachtig uit met kartonnen starende grote ogen. De vermoorde man ziet er gewoon uit, en probeert te achterhalen wie hem vermoord heeft, en waarom. Hij bevindt zich niet – zoals hij verwachtte - in het rijk der doden (dat d-woord is in deze wereld taboe), maar in een tussenwereld, met een embryo-eskimo (een ingevroren foetus) en met slachtoffers des doods. Een lichaam danst wild om zich heen. Zijn dans zorgt voor energie in deze wereld, en voor flitsende bevreemding. Achter mij reageren een paar pubers van oh dit wordt eng! Een man en een vrouw kruipen uit een matras, een kind glijdt weg in een bank. Vreemde taferelen worden aaneen geregen, de ene keer keer door een radiobericht, de andere keer door dialogen, door indringende klanken en hoekige grimmige lichaamskronkels. En dan een schitterend tafereel: Drie poppen van grote mensen en twee van kinderen, schuiven over de scène (ze schuiven omdat onder hen de manipulators liggen en de poppen op hun buiken staan). De jonge vrouw legt een hand op de schouder van een kind. Repetitieve pianoklanken verhevigen dit afscheidsbeeld. Zo mooi, zo indringend. Net door die starende poppen, net door die bijna onbeweeglijkheid.
Zo'n tussenwereld, tussen hier en daar, tussen boven en beneden, tussen hemel en aarde, tussen leven en dood, zo'n wereld op de scène visualiseren en uitbeelden, dat kan alleen met poppen. De pop als een intermediair sjamanistisch object.
Ulrike Quade doseert en timet deze mengeling van theater, dans, beweging-mime, figurentheater heel evenwichtig. Geen enkel procédé wordt uitgemolken. De tekst (van Joost Vandencasteele) is strak, zoals het magische spel tussen leven en dood zelf. Ulrike Quade bewijst dat figurentheater voor volwassenen goed kan zijn, spannend, bevreemdend, constant boeiend. Van dit soort (figuren)theater willen we meer!
Info: www.ulrikequade.nl
|
| Dit artikel werd reeds 175 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|