Verdwijnen in de ander.
Claudio Stellato, L'autre
| 4 December 2011 |
(c) Martin Firket | Op de affiche van Theater op de Markt (van 28 oktober tot 2 november 2011) stond de nieuwe productie van Claudio Stellato, en dan verwacht je dus een circusvoorstelling, want Theater op de Markt is hét internationaal circustheaterfestival bij uitstek, en zeker de herfsteditie. Er zijn geen grootse massaspektakels, alles wordt ingezet op de artistieke kwaliteiten van de voorstellingen. Het lichaam staat in het nieuwe circus centraal, en dat wilde de organisatie (Dommelhof Neerpelt) tonen in al zijn facetten. Claudio Stellato als circustheatervoorstelling. In de Velinx in Tongeren staat ze een paar maanden later en een 50 kilometers verder, als een dansvoorstelling. Circus of dans? Eigenlijk doet het etiket er niet toe. L'autre is een schotteloze voorstelling, die speelt met het theater van de zwarte doos met daarin nog eens een grote doos waarin je - zoals ook in een zwarte- doos- theater - helemaal kunt verdwijnen. In die zin is de productie zelfs ook een vorm van figurentheater.
De scčne is echt een black box. De wanden zijn helemaal zwart. Hier zullen figuren en objecten in kunnen verdwijnen, denk ik al bij het binnenkomen, en inderdaad, dat zal het geval zijn; Een man verdwijnt, een grote kist zal in het niets opgaan. De voorstelling wordt een spel van zijn en niet zijn, van illusie en werkelijkheid, van optisch bedrog en valse waarneming. Verwarring bij de toeschouwer, maar een aangename verwarring.
Een man met baard zit in een kist. Langzaam kruipt hij er uit, en gaat er terug in, terwijl hij zichzelf opvouwt (een waar acrobatisch staaltje van lichaamskunst). Sluit hij zich nu op? Gaat hij er nog uit kunnen? Krijgen we hier een variatie op Houdini?
Een tijdje later zweeft die kleine kist, en nog wat later verschijnt het hoofd van de man in het bovenste vak een andere grote kist, die op zijn beurt naar voren helt, maar toch niet valt. Op een ander moment balanceert de grote kist op de kleine kist, wat – volgens mijn primaire kennis van fysica-wetten - eigenlijk niet kan. Hier klopt de zwaartekracht niet meer. Het is allemaal niet wat het lijkt.
In een traag tempo gaat Claudio Stellato een woordeloze dialoog aan met objecten, in casu de kisten. Hij probeert letterlijk lijflijk te converseren met het voorwerp, en - raar maar waar - het voorwerp repliceert, het antwoordt! Al een paar jaar onderzoekt de uit Italië afkomstige en in Brussel wonende danser, onder de vleugels van Dommelhof, de relatie tussen, 'mens en beweging'. Het resultaat hiervan is de creatie van het alter ego L'Autre. De danser zoekt de grenzen op van zijn lichaam, gaat in dialoog met voorwerpen, verliest zichzelf, richt zich naar binnen, wordt een ander. Heel kinderlijk en oprecht gebeurt dat allemaal. Als een kind toont de danser (en zijn alter ego) zich, als een onschuldig en verbaasd kind, dat gevangen zit in het lichaam van een volwassene. Een kind dat illusie en werkelijkheid niet van elkaar onderscheidt. Dat wel weet dat het ene niet echt en het andere wel echt is, maar de mix niet begrijpt, op die verwarring geen grip heeft, er zich dan maar bij neer legt, en ermee speelt. En dat spel met al zijn metafysische traagheid over schijn en zijn, zit vol humor, en is spannend om naar te kijken. Het zet je aan het denken. En aan het wensen. Hoe graag zou je willen mee verdwijnen. Dat kan niet anders dan een plezierige ervaring zijn.
Info: www.theateropdemarkt.be en www.l-autre.be
|
| Dit artikel werd reeds 368 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|