|
Wat is er mis met de vis? John Cage en een veelvoud van stilte. Frank Adam en Lode Vercampt met Als de bomen straks gaan rijden, muzische vissers in een klankenrijke verzenvijver.
| 15 November 2011 |
(c) De Werf |
Als dichter en toneelauteur, als schrijver en performer in zijn Erotische fabels al dan niet gefluisterd in een ezelsoor, als woordkunstenaar die ook kan zingen, kortom Frank Adam (1963) hoeft niet meer voorgesteld, ook niet als dichter voor kinderen. Zijn nieuwste bundel kinderpoëzie Als de bomen straks gaan rijden (Uitg. De Eenhoorn) is weer op het lijfje van het jonge publiek geschreven en meteen biedt hij ook de gelegenheid zijn poëzie live te ervaren. Hij draagt niet voor, hij speelt zijn verzen en op de koop toe gaat hij een klankenduel aan met cellist Lode Vercampt. Het geheel nauwlettend gecoacht door Rik Teunis, en gesteund door De Werf (Brugge).
Twee creatievelingen naast elkaar op het podium. Adam met zijn stem, zijn mimiek en zijn hele lijf aan de micro: ‘Meester Mark, wat is er mis met de vis?’ Op school is blijkbaar alles mis en zeker als de directeur van de ene school de juiste woorden niet vindt om de directrice van de andere school tot zoenen te bewegen. Vercampt zet zijn cello in stelling. Hoe meer klanken, woorden, zinspelingen, alliteraties en insinuaties Adam produceert en de zaal in projecteert, des te heftiger gaat Vercampt te keer op zijn instrument. Hij kietelt, streelt, martelt, knuffelt zijn cello, die geluiden en kreten spuit of zachtjes neuriet en liefelijk kreunt. Zelden doet een jong publiek een zo degelijke ervaring op in verband met het samengaan van woord en klank, van taal en muziek. Waar Frank Adam zich vergaloppeert en uit de bekende sprookjesschat van de gebroeders Grimm Hansje en Grietje met onder meer Sneeuwwitje begint te mixen, dan is er voor de kleinsten onder het publiek nog altijd de muzikale escapades om zich aan vast te klampen.
Natuurlijk wil Frank Adam met zijn nieuwe bundel publiek uit het basisonderwijs bereiken en daar slaagt hij dan ook voortreffelijk in, maar hij kan ook het experimenteren niet laten, zelfs niet voor een te jong publiek. Precies daardoor wordt een groot deel van zijn kinderpoëzie volop genoten door de begeleidende volwassenen. Hij bouwt graag op dubbele bodems, hij zet zijn publiek graag op het verkeerde been. Het gebeurt altijd met veel humor, fantasie, originaliteit. Dat hij dat nu doet met Lode Vercampt als mee- en tegenspeler geeft zijn performance meteen weer een extra dimensie.
Als de bomen straks gaan rijden was een deel van het Jonge Snaken Festival 2011 van De Werf, dat meer dan één uitschieter op de affiche had. De kennismaking met werk van de avant-garde componist en muzische filosoof John Cage (1912-1992), waarmee de Zonzo Compagnie (in samenwerking met De Werf en Rataplan en nog anderen) in Brugge in Belgische première ging, was meteen een ontdekking. Listen to the silence – Een reis met John Cage, is een performance waarin geluiden, muziek, stilte en lawaai in combinatie met muurgrote videobeelden een imaginaire wereld scheppen. Hoe fascinerend deze ook is, voortdurend is ook de bekende realiteit aanwezig. De piano is echt en ook de pianist (Jeroen Malaise) en zijn uitvoering van een stukje muziek. Kinderen worden gevraagd geluidjes te maken op en in de piano. Je merkt hoe gevoelig zo ’n confrontatie opeens ligt. Er is ook mime (Tjyying Liu), de kunst van de stilte, in contrast met de beelden van een industriële machinerie, die, hoe fotogeniek ook, toch de natuur bedreigt. Een confrontatie van gevarieerd lawaai en bewogen stilte, te kort wellicht en voor een zeer jong publiek misschien wat te hoog gegrepen, maar bepaalde indrukken die men er bij opdoet, beklijven ongetwijfeld. Al was het maar in de fascinerende gedachte dat de stilte vol geluiden is en tot nadenken en creativiteit kan aanzetten. Er is dus niets mis met de vis, ook al zegt die, volgens Frank Adam, geen woord.
Info: www.dewerf.be, www.zonzocompagnie.be, www.rataplan.be
|
| Dit artikel werd reeds 176 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|