Zomer van Antwerpen
Kees Meerman, Ontketend - Theater Froe Froe en de Roovers, De broers Perdu
| 11 Augustus 2011 |
De broers Perdu - (c) Sofie Frank | Op het terrein van de Zomerfabriek van de Zomer van Antwerpen staat nu ook De Toren. Het is een ruwe reconstructie van het Globetheater, het theater van Shakespeare in London aan de Theems. Er zijn geen staanplaatsen, ook op 'parterre' kun je zitten, en het podium is klein. Niet echt geschikt voor grootse drama's en schermgevechten, maar ideaal voor de onemanshow van Kees Meerman, die zijn publiek op alle lagen van de toren op een charmant cabaretuurtje vergast.
Wat verderop spelen op een braakland industriegebied, op de kruising van de Olieweg en de Mazoutweg (én - echt waar - in de stank van olie), Theater Froe Froe en de Roovers in open lucht hun verhaal over een moeder en haar twee zonen, in volle oorlogstijd.
Wat Kees Meerman op de Zomer brengt is een 'turbo'-herwerking van zijn programma 'Ontketend'. Ik heb de eerste versie nooit gezien, en kan dus niet vergelijken. Hij stelt zich voor als een Nederlander die al vijftien jaar in Antwerpen woont, en die zich naast de plezierige dingen des levens in Antwerpen en Vlaanderen ook ergert aan bijvoorbeeld de Belgische kust of aan homodiscriminatie. Maar vooral gaat het over hemzelf, hoe hij zich staande weet te houden, in de stad, en vooral in relaties. Hij vertelt een verhaal, hij zingt een liedje en begeleidt zichzelf op de gitaar, hij kruipt achter de piano en vertolkt nog een lied. Met tussendoor een danspasje. Zijn liedjes hebben een hoog Bram-Vermeulengehalte, en dat is positief bedoeld. De ene keer zijn het zoete liedjes, een ander keer maatschappelijke songs met een sarcastische boodschap. Zonder grof te worden. Hij gaat voorzichtig een gesprek aan met het publiek, heel even, om het dan weer met zijn verhalen te onderhouden. En dat doet hij verrassend zacht en aangenaam.
Als we naar het terrein van de broers Perdu gaan, regent het, we krijgen regenjasjes en tijdens de première gutst het nog harder. Maar dat kan de pret niet deren. De spelers hebben er zin in. De muzikanten nog meer, maar die zitten dan ook lekker droog onder het tentzeil. Swingende muziek, met een mengeling van Zuid-Amerikaanse ritmes en slepende blues. Vanachter de struiken komen de acteurs en spelers in het zwart met kleine poppen aanrennen. De kinderen spelen oorlogje, en de een wil niet onderdoen voor de ander. De moeder vertelt haar verhaal, over haar man die als trompettist op het slagveld gestorven is en haar heeft achtergelaten met een tweeling Henri en Marcel Perdu. De twee groeien op, spelen muziek, de een veel beter dan de ander, ze zijn verliefd op hetzelfde meisje Olivia, de dochter van de generaal. Maar dan begint de oorlog, het leven van de twee broers en de moeder krijgt een schrijnend verloop. De psychologische ontwikkeling van de personages is nogal hoekig en springerig. Maar dat doet er ook niet zo toe. Ook de spelers van de Roovers hebben er geen last van. Vorig jaar stonden ze nog op de Konijnenwei met Blue Remembered Hills, een grootse voorstelling, in spel maar ook psychologisch. Dat zit er nu niet in, en dat is ook niet erg. Integendeel: Het verhaal swingt lekker melodramatisch, en vooral het spel, de enscenering en het gebruik van de uitgestrekte locatie maken dit stuk boeiend. Een bandje van poppen dat op de pijpbrug speelt, een auto die uit de verte komt, een huisje op een heuvel dat in vlammen opgaat. De grote lakens die uithangen en wat verderop zie je ze in miniatuur bij een huisje wapperen. Het beeld van de oorlog, met prikkeldraad, vuurkorven en rook. Links een veld met scheefgezakte grafstenen waarover een bijzondere grafdelver doolt. Dit personage, de generaals en de dochter Olivia zijn allemaal poppen, grotesk en uitvergroot, de drie protagonisten (de broers en de moeder) zijn poppen en acteurs. Raak is het samenspel van de acteurs (Sofie Sente, Luc Nuyens en Frank Dierens) en de poppenspelers met hun poppen. De ene keer bespelen manipulator en acteur de pop samen, dan weer staan de acteurs als personages een paar meter van de pop af. Heel naturel en overtuigend vallen acteur en pop in het personage samen.
Leuk was het ook om Maarten Bosmans nog eens bezig te zien als manipulator en stem van de grote en dikke generaals.
Theater Froe Froe, de Roovers en het muziekgezelschap van Osama Abdulrasol en Bert Bernaerts hebben met Broers Perdu weer een groteske voorstelling gemaakt, met een (vette)lach en een kleine traan. Maar ook met subtiel absurdisme en met oog voor details. Pas na een tijdje heb ik door dat het heeft opgehouden met regenen.
Info: Www.zva.be
|
| Dit artikel werd reeds 295 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|