De dijknomaden van TAZ
Poolse Vis, Thee - Nick Steur, Freeze! - Nikolas Lestaeghe, Manita
| 10 Augustus 2011 |
Nick Steur - (c) Christophe Brysse |
Een aftands wachtlokaal met afbladderende muren in het station van Oostende. Het is onze eerste halte op onze theaterwandeling. Theater aan Zee zet een aantal wandelroutes uit om jong theatertalent aan het publiek te tonen. De Dijknomaden is zo'n route, en wat voor een! We krijgen drie schitterende producties/performances te zien. Liv Laveyne en Sophie De Somere van TAZ hebben een prachtige selectie gemaakt van voorstellingen van Vlaamse en Nederlandse productiehuizen en toneelopleidingen.
Een vrouw in donkerblauwe jurk wacht ons op, holt nog snel naar de wc. Een blonde vrouw in lichtblauw jurkje – en echt waar, ze ziet er zeer Hollands uit – komt verlegen het lokaal binnen, plaatst haar koffer, haalt er een kaartje uit, schikt alles, steeds opnieuw, op zijn plaats. De vrouw in donkerblauw komt binnen, de vrouwen zien elkaar, slaken een gilletje, omarmen elkaar, de lichtblauwe wil de donkerblauwe op afstand houden, duwt haar van zich af. De toon is gezet. De lichtblauwe verzamelt theezakjes en is bijzonder trots op haar collectie. Een reuktest moet dat kunnen bewijzen, maar daarin wordt ze belemmerd door de donkerblauwe. Een kopje thee, liefst met een kaakje is het summum van Hollands huiselijk geluk. Of toch liever koffie? (Mijn moeder zei altijd dat je alleen thee drinkt als je ziek bent. Zij was Nederlandse, maar wel van Limburg).
De donkerblauwe is vogelaarster en is bijzonder fier dat ze vogels kan herkennen en nadoen. Er ontwikkelt zich een heerlijk hilarisch spel van uitbeelden der vogels. De spanning tussen de dames wordt opgevoerd, de een wil de andere overtreffen in hoeveelheden vogelstandjes en theezakjes. En dat ontaardt steeds meer, tot de dood erop volgt.
Eveline Agema en Inge Voskamp hebben de theateropleiding n Zwolle gevolgd, en elkaar gevonden in hun mime- en bewegingstheater. Ze weten in hun mimisch en dansant spel de kleine kantjes der mensen uit te vergroten, op een aandoenlijke manier en goed getimed. De (Hollandse?) kneuterigheid ten top! Als toeschouwer volg je op het puntje van je stoel dit heerlijke spel, word je voortdurend verrast en glijd je mee in de absurde humor. Hoe fascinerend en prachtig mime toch kan zijn!
Zo hilarisch Thee is, zo broos en verpletterend is de performance Freeze! van Nick Steur, die dit jaar afstudeerde als theaterperformer aan de Toneelacademie van Maastricht. We kijken naar een aantal spiegelkubussen, die voor de ramen zijn opgesteld. Op de vensterbanken liggen kleine en grote stukken steen in allerlei formaten, door het raam hebben we uitzicht op de dijk en op de zee. Nick Steur in het zwart zegt geen woord, hij zet een iPod op en we horen zijn stem langzaam vertellen. Ondertussen begint hij op een spiegel een aantal stenen te stapelen, niet zoals steenmannetjes uit het noorden die reizigers de weg moeten bakenen, neen, het worden heel eigenaardige constructies, waarvan je je steeds afvraagt hoe ze blijven rechtstaan. Puntige stenen balanceren op elkaar. Heel geconcentreerd is de performer ermee bezig, heel geconcentreerd volgen wij zijn handelingen. Wat doet hij nu? Dat kan toch niet? Hoe speelt hij het klaar? Het is vreselijk spannend. Ondertussen horen we ook de tekst die na een lange aanloop gaat over het verschil in perceptie tussen taal en beeld en over het constant zoeken van de mens naar evenwicht. En hoewel de tekst in het begin heel vreemd aandoet, schuift ze wonderwel perfect in het geheel. Gehoor en zicht vallen samen, balanceren perfect in evenwicht met elkaar. Vol spanning blijven wij naar het balanceren van natuurstenen turen. Af en toe kijkt er een toerist door het venster om te zien wat daarbinnen loos is, maar snel concentreer je je op de stenen. De performer zoekt "een balans tussen de eigen wil en die van de steen." en als toeschouwer word je in dat magische proces meegezogen.
Nick Steur heeft al van kindsbeen af natuurstenen in stapeling laten balanceren. Hij hoopt in de toekomst grote rotsblokken in de zee met kranen te kunnen balanceren. Dat moet prachtig zijn, maar Freeze is ook al een pareltje van een performance. Een kleinood in puur evenwicht, om te koesteren, en te koesteren. Een naam en project om nooit meer te vergeten!
Als afsluiter van het Dijknomadenproject was er in een lokaal in verbouwing op weet ik welke verdiepingvan een hotel de performance van Nikolas Lestaeghe. Een jonge man (derde jaar RITS) komt met een koelboxje binnen. Hij beweegt ermee, glimlacht er tegen, zegt iets onverstaanbaars, maar het klinkt lief. Hij open een groot geblindeerd raam, kijkt naar buiten, neemt een springhouding aan. Hij gaat weer langs de deur weg, komt terug met vleugels, sjort ze aan. Het is duidelijk, deze jongen wil vliegen. Steeds haalt hij nieuw materiaal, steeds weet hij de toeschouwer te verrassen door zijn fantasie, zijn beelden, zijn naiëve drang om de zwaartekracht te overwinnen, en dat stemt melancholisch. Het eindbeeld geeft de verbeelding totaal vleugels. Ik was enorm ontroerd. Zo eenvoudig, zo puur, zo kinderlijk echt. Meer ga ik er niet over zeggen. Je moet deze knutselaar gewoon theatraal bezig zien. En laat je meedrijven in zijn (pogingen tot) vlucht, en weer buiten kijk je anders naar de lucht.
Info: www.theateraanzee.be of www.nicksteur.com
|
| Dit artikel werd reeds 265 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|