De kunst van eenvoud (voor peuters)
Theater De Spiegel & Kaboca Bàbszinhàz (Hongarije), Ha Dede (van 1 tot 3 jaar)
| 14 Mei 2011 |
(c) Marion Kahane |
Deze keer wordt ons derde kleinkind in het theater ingewijd! Lasse is nu dertien maanden en zal naar Ha Dede op het Babelutfestijn in CCHasselt gaan. Ira, zijn zus van tweeëneenhalf wuift hem met "Toneel is leuk, hoor" enthousiast uit als moeder en zoon zich op de fiets naar het cultuurcentrum begeven.
Hij lijkt er zin in te hebben. Waggelend komt hij me tegemoet gelopen als we hem in de hal opwachten. Daarna begeven we ons tussen de wachtende mensen, dan wil hij wel door zijn moeder opgepakt worden. We krijgen wat uitleg. Mobiele speeltuigjes uitschakelen, en erop letten dat de kleintjes niet op de scène komen.
Een man en een vrouw in zacht groen en bruin gekleed verwelkomen ons. De grootouders en een paar vaders en moeders gaan op krukjes op de buitenste kring rond het speelvlak zitten, de kindjes en ouders op de kussens. De spots worden feller en kleuren de blauwe achterwand. Lasse tuurt in het licht. De man neemt een kleine gitaar, tokkelt, de vrouw zingt ritmisch klanken. Kleine kubussen worden gekanteld en gestapeld, rond het hoofd gezet, en de man en vrouw geven de kubussen via het hoofd en de handen aan elkaar door. A capella gezang van klanken zonder woordbetekenis stuwen het ritme. Lasse huppelt en draait heel even met zijn handjes boven zijn bolletje, stopt dan, want er is weer wat anders te ontdekken. Uit een kubus klinkt muziekdoosmuziek, een andere kubus heeft een draaiende vierkante plaat en draait wat later als een tol rond. Uit een poppenkast met een groot gat vallen een na een grijsachtige bollen met een staartje en houten knoop, en uit die bollen verschijnen rode en gele en blauwe neuzenslurfjes. Figuratief en toch abstract. Zoals ook de muziek en het spel met de objecten. Rustige en vertrouwde klanken kantelen in dynamische ritmes. De objecten bewegen, kleuren en dansen mee op het ritme van he gezang en het spel. Herkenbare spelpatronen, verrassende wendingen, die nieuwsgierig maken.
Lasse zou dat wel eens van dichtbij willen zien, maar wordt door zijn moeder tegengehouden. Zijn aandacht gaat nu naar de kindjes en de grote mensen rondom. Hij komt zelfs even naar zijn oma, even op de schoot, en dan hops, weer naar voor. Hij gaat liggen, en steunt op zijn armpjes op een kussen en overschouwt het spel. De man en de vrouw spelen met de bollen aan hun voeten en armen, binden ze aan elkaar, maken cirkeltjes. Ondertussen zingen ze klanken in verschillende ritmes. Weer wil Lasse er dichtbij zijn, maar weer komt zijn moeder tussen. Ook andere kindjes moeten regelmatig op hun plaats gezet worden. De meeste kindjes blijven op schoot zitten en volgen. Slechts één peutertje moet stil wenend het zaaltje verlaten.
In een rustig muzikaal en visueel spel zonder grote en spectaculaire effecten ontdekken en ervaren de kleintjes en de (groot)ouders een wereld van geluiden, gezang, ritmische bewegingen, van voorwerpen en hoe die uitnodigen tot dynamisch en zacht spel. Rustgevende kunst die tegelijkertijd nieuwsgierig maakt en verrast.
Ik heb al een paar keer geschreven over kunst voor baby's en peuters (zie in archief over Babelut, Sprookjes en zo, Pantalone). Kunst voor de allerkleinsten? Waarom niet? Schadelijk zal het zeker niet zijn. Integendeel: het biedt een esthetisch tegengewicht tegen al die piepjes en bliepjes en blikkerende lichtjes in lelijke kleuren, al dat klepperend speelgoed, waar menig peuter onder bedolven wordt, dat met een rechttoe-rechtaan druk op een toets voor eendimensionaal effect zorgt. Hier telt de kunst van eenvoud. Met haar ontelbare fantasie-aanzetten. Dat kan je nooit te vroeg ontdekken.
Info: Www.despiegel.com
|
| Dit artikel werd reeds 393 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|