|
Laatste liefde: De Parade wazig over bejaarde Goethe en het meisje Ulrike
| 6 April 2011 |
(c) Anneleen Hermans |
Een paar jaar geleden kwam het liefdesleven van de beroemde Goethe nog maar eens in de actualiteit bij het verschijnen van Een liefhebbende man (De Geus, 2009), waarin Martin Walser het verhaal doet over de dichter, diplomaat en wetenschapper Johann Wolfgang Goethe (1749-1832) die op zijn drieënzeventigste smoorverliefd is op de 19-jarige Ulrike von Levetzov. Een verliefdheid die dan al twee jaar aan gang was. Deze oudeherenliefde en het daar opvolgend huwelijksaanzoek werden niet ingewilligd. Het is grijzende of kalende mannen al wel meer overkomen, maar wellicht omdat het Goethe betrof is het een historisch item geworden.
Voor het theatergezelschap De Parade is dit een gegeven dat aansluit bij de nu al meer dan twintig jaar lang ontwikkelde schrijf- en speelstijl, die nog altijd bepaald wordt door Rudi Meulemans. Rond Meulemans is een kleine ploeg actief die het discours over kunst blijft voeren: teksttheater maken maar dan zonder toegevingen aan de emo-trend en aan de imitatie van het gangbare. De interesse voor het specifiek persoonlijke in een biografie, voor de documentaire waarde van een gebeurtenis, voor de maatschappelijke relevantie ten opzichte van een publiek, al deze elementen zorgen er voor dat anders wordt omgegaan met dialoog en speelstijl. Het epische wordt sterker, soberheid en uitgepuurde situaties moeten leiden tot beter begrip van of inzicht in het zijn en handelen van iemand.
Een dergelijke manier van theatermaken vraagt van het publiek een bereidheid om te luisteren en mee te denken. Meulemans en zijn spelers zijn daarin al vele keren geslaagd en daarom is het op zijn minst eigenaardig dat Laatste liefde niet door Meulemans geschreven is. De opdracht werd aan Johan Reyniers gegeven, die daarmee zijn debuut maakt als toneelauteur. Deze beperkt zich echter te strikt tot enkele documenten die hij zonder het nodige bindingsmiddel opdient, alhoewel het onderwerp alles in zich heeft om dieper in te gaan op de vraag hoe pubers liefde definiëren en beleven en hoelang een mens liefde kan geven en ontvangen. Voor Martin Walser (en dat geldt ook voor Goethe) is het duidelijk: voor diegenen die echt leven, houdt de puberteit nooit op.
De voorstelling geeft slechts een wazige indruk van het liefdesleven van Goethe. Daar kan het door Johan Heestermans beheerst voorgedragen fragment uit de lange en smachtende Marienbader Elegie, niets aan verhelpen, evenmin als de verdienstelijke inzet van Tom de Hoog en Ina Geerts en de noodgedwongen karige regie van Meuleman. Ondanks het vele materiaal dat over Goethe en over de liefdesproblematiek in het algemeen, voorhanden is, bleek er een tekort aan meerduidigheid en aan snedige teksten. Vandaar ook een gebrek aan een dynamische aanpak. Laatste liefde biedt geen enkele uitweg om het anecdotische te overstijgen.
Info: www.deparade.be
|
| Dit artikel werd reeds 335 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|