Onbeholpen baby's en freewheelende kleuters
Kan donder vliegen? van Morrend volk
| 2 April 2011 |
(c) Rebecca Tanghe |
Kan donder vliegen? Vanuit dergelijke filosofisch-poëtische kindervragen vertrok regisseur Rebeca Tanghe voor haar danstheaterproductie voor 6+. Wat denken en zeggen kleine kinderen? Maar vooral ook: wat doen ze? Hoe bewegen ze? Wat maakt hen typisch? En wat leren en verleren ze in hun groei naar volwassenheid? Kan donder vliegen? is een speelse, grappige, en bijzonder herkenbare voorstelling.
Drie volwassen dansers (Katja Pire, Stefaan Cleiren en Sarah Vingerhoets) spelen gedurende een uur kinderen. Op sommige momenten kun je dat letterlijk nemen. Er gebeurt dan niet veel meer dan imitatie met een licht dansant sausje erover. In het begin zijn ze baby's. Hun onbeholpen bewegingen en verbaasde koppen zijn vertederend en hilarisch. De herkenning is onmiddellijk. In de loop van het stuk groeien ze uit tot peuters, kleuters en ten slotte lagereschoolkinderen. Ze spelen, vechten, zijn lief en gemeen. Ze proberen dingen uit en stellen vragen zoals alleen jonge kinderen ze kunnen stellen. 'Wie zit er in de wolken? Welke kleur heeft de donder? Wie heeft er die huizen hier gebouwd?'
Rebecca Tanghe baseerde zich voor Kan donder vliegen op haar fascinatie voor de onbevangen handelingen en gedragingen van haar eigen jonge kinderen. Dat resulteert bijvoorbeeld in een scène waarin de dansers al te nadrukkelijk inspiratie opdoen bij een freewheelende kleuter: 'Krabben! Au!' De dansers lopen heftig rond, krabben, hebben pijn aan hun knie. Later zien we beelden van de kleuter in kwestie die op het podium rondhost, gek doet, jeuk heeft, zijn zere knie vastpakt en voort springt. Leuk, maar met iets te weinig afstand in beeld gebracht.
De sterkste momenten in de voorstelling zijn dan ook die waarop de dansers de imitatie naadloos laten overgaan in choreografie en ze de pure herkenbaarheid achter zich durven te laten. Op een fijne soundtrack die de eerste cellosuite van Bach en het prachtige April 14th van Aphex Twin combineert met de free music van Peter Jacquemyn, wordt kinderspel bij wijlen echte dans, in een subtiel samenspel tussen beide.
Al bij al is Kan donder vliegen echter een ontwapende, uiterst prettige voorstelling over klein zijn en leren, je plaats zoeken in een wereld die groter is dan jij en daar de fijne en de beangstigende kanten van ontdekken. Zowel jonge als oudere toeschouwers maken onmiddellijke associaties bij wat er op de scène gebeurt. Een mooie introductie in dans voor prille danskijkers.
Info: www.morrendvolk.be
|
| Dit artikel werd reeds 457 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|