Krokusfestival van de dans (2) – Een liefdesverklaring in beweging
Krokusfestival & Dans in Limburg, Jonathan Burrows & Matteo Fargion: Shouting Dance
| 22 Maart 2011 |
(c) Phile Deprez |
Shouting Dance is een echte Jonathan Burrows en Matteo Fargion-productie: geen decor, geen uitgekiende belichting, geen uitgesproken kostuums en aankleding. Wel pure (detail)bewegingen, en veel humor. We zien de beide heren dit keer niet samen op het podium zitten vanwaar ze met hand- en armbewegingen hun muzikale bewegingscompositie visueel dansant maken. Nu laten ze dat over aan een groep jongeren: zeven meisjes en twee jongens tussen 11 en 15 jaar oud. De guitige snoeten van de twee mannen krijgen we dus niet te zien (hoewel we Fargion helemaal opzij achter de piano zien zitten) maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door het enthousiasme van de jongeren die dit nieuwe bewegingslied brengen.
Op vraag van het Krokusfestival hebben de choreograaf en componist de groep jongeren elke zaterdag van september tot nu begeleid. Jonathan Burrows is erg tevreden, over het proces en het resultaat: in een interview voor Dans in Limburg zegt hij: "Het was best spannend, in het begin. Maar het is fantastisch om te zien hoe de jongeren nieuw leven blazen in oude ideeën. Dat doet mij meteen weer beseffen waarom ik dit werk zo graag doe."
Jonathan Burrows gaat uit van het principe 'ieder mens kan dansen', zoals Joseph Beuys zich aan het dogma hield dat elke mens een kunstenaar is. Maar talent geeft een meerwaarde. Dat talent zit bij deze jongeren. Speels weten ze om te gaan met de spelregels en bewegingen die de choreograaf en de componist na improvisatie en opdrachten hebben gedestilleerd en vastgelegd. Het is een complexe choreografie geworden, die eenvoudig oogt, maar zeer geraffineerd in elkaar zit.
Achteraf vertelde Jonathan Burrows: "Ik heb nog nooit met mensen gewerkt die dergelijke complexe ritmes en structuren zo makkelijk kunnen onthouden. Verbazingwekkend."
Shouting Dance is een 'lied' in beweging, met strakke vormregels, en live begeleid door de pianoklanken van Matteo Fargion. Er wordt hardop geteld, er worden patronen uitgezet, namen in de lucht geschreven, er worden bewegingsmodules ontwikkeld, en in de herhalingen kruipen er steeds variaties in ritme en beweging. Repetitieve minimal-art, groots in de uitvoering: kleine bewegingen die individueel worden uitvergroot door de herhaling en door de variaties die worden overgenomen door de anderen. Solo, in duo, met drie en dan weer telkens anders. Fascinerend, zelfs betoverend om te zien hoe de jongeren de dansvloer vullen, in rij lopen, zich verdelen, neervallen, en elkaar toeglimlachen en aanmoedigen. Grappig hoe ze tegen het einde het publiek op het verkeerde been zetten. Eenvoudige gebaren en dansante bewegingen die bij nader inzien complexer en gecompliceerder worden. Er is een goed gedoseerde timing, het blijft strak in vormgeving, en dat draagt bij tot een verfijning van de humor.
Sprankelende frisheid overheerst in de performance. De jongeren schreeuwen het uit, en relativeren zichzelf daarna met een lach en een speelsheid in intonatie, zowel in stem als in beweging. Ook Burrows & Fargion bewijzen eens te meer dat dans met en voor jongeren artistieke kwaliteit kan hebben, en het publiek, jong én oud, oprecht kan laten genieten.
Info: www.krokusfestival.be. Meer info en het hele interview met Jonathan Burrows en Matteo Fargion: www.dansinlimburg.be
|
| Dit artikel werd reeds 248 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|