|
luxemburg lanceert En retard... : twee 'rare' broers en Clo Clo 'comme d'habitude'
| 4 Maart 2011 |
(c) Stef Stessel |
De volledige titel luidt: En retard we zouden naar de film en dan ergens gaan wonen en de voorstelling is bedoeld voor een publiek vanaf tien. Het project kadert in het lanceerplatform van het Antwerpse toneelgezelschap luxemburg, dat daarmee jonge theatermakers de kans biedt voor het eerst iets te maken voor kinderen en jongeren. Een hele mond vol om te zeggen dat luxemburg goed bezig is en meteen dat de drie jonge spelers/makers met En retard…. hoge ogen gooien.
Fleur Hendriks en Geert Dehertefelt zijn vorig jaar afgestudeerd, Sam Wauters drie jaar eerder. Samen zijn ze door Arlette Van Overvelt, die luxemburg artistiek leidt, op het platform gezet en zes weken lang intensief begeleid. Het begon met de tekst. Er was een basisidee van Yves De Pauw en daar wilden de spelers een eigen tekst op enten. Uiteindelijk nam Hendriks het op zich en op één nacht in één ruk door, lag die daar. Dan kon het schaven en verfijnen beginnen om daarna nog maar eens het geheel onder handen te nemen. Begeleiden is voor Van Overvelt in de eerste plaats vertrouwen geven en ook jonge makers leren nadenken over wat en vooral hoe ze iets willen maken, met welke middelen, volgens welke disciplines en voor welk publiek.
In En retard we zouden naar de film en dan ergens wonen, wordt echter niet zomaar een thema behandeld. De spelers maken het zich niet makkelijk en hebben duidelijk iets te vertellen.
Twee broers, Nico (Sam Wouters) iets ouder en ook iets slimmer dan Joeri (Geert Dehertefelt), zijn voor alles op elkaar aangewezen. Vader weg, moeder ook. Nico heeft de leiding, speelt een beetje nukkig de baas en is voortdurend in de weer. Hij kent iets van electronica, enfin hij tracht toestellen te repareren. Joeri is een dromer, een goeie gast, iemand die al vlug ‘ne rare’ wordt genoemd. Maar dat is Nico ook, op zijn manier en vooral op de afstandelijke manier waarop hij met meisjes omgaat.
Joeri ziet het leven door de ogen van zijn idool: de Franse zanger Claude François (1939-1978) vooral bekend als Clo Clo. Hij is zot van zijn liedjes en over zijn leven weet hij alles. Fleur Hendriks is alert in haar script: via een uitspraak over Clo Clo laat ze meteen Joeri iets over zichzelf zeggen. Joeri vertelt dat Clo Clo iedere dag rond zijn zwembad jogde en bijna nooit zwom en voegt er onmiddellijk aan toe: ‘Ik ook niet. Ik ben te traag voor water’. Eén zinnetje, een hele wereld.
Nico leert Maaike, een zoveelste meisje kennen, maar de liefde kent hij blijkbaar niet. Ook Joeri is op dat gebied nog niet wakker. Bij Maaike, die eigenlijk voor Nico komt, voelt hij zich goed en daarom vraagt hij haar: ‘zullen we nu naar de film gaan en dan ergens gaan wonen?’ Maaike begrijpt dat Nico noch Joeri klaar zijn voor het leven en verdwijnt. Dramaturgisch bekeken wellicht toch iets te vlug. Al krijgt Fleur Hendriks voor dit personage iets meer tekst dan eerst was voorzien, er mag die actrice ook wat meer speelkans gegund worden om haar Maaike het volle pond te geven.
Verhaal en voorstelling nemen een verrassende wending wanneer ook Nico door toedoen van Joeri in een droomtoestand wordt gebracht en in de ban komt van Clo Clo en van zijn muziek en liedjes. Hoe Joeri dat doet, mag hier niet worden verraden. Er gaat in elk geval een rilling door de zaal. Het jonge publiek gaat gefascineerd mee in de betovering. Het gaat nu niet meer om Nico, Joeri, Maaike of Clo Clo, maar om het inzien dat er meer nodig is dan een materiële zorg voor elkaar, en dat wat meer of minder verstand of aanleg er weinig toe doet om elkaar te begrijpen en te waarderen zoals men is.
Aanvankelijk denkt je geconfronteerd te worden met de bekende tegenstelling: slimme broer zal domme broer hier een beetje pesten of toch kleineren. De hulpeloosheid van Joeri bijvoorbeeld, wanneer Nico hem helpt bij het zich wassen, is daarom uiterst geschikt om ook de reactie van het publiek te testen. Je voelt wel dat Joeri de meeste sympathie krijgt. Het gaat echter een andere richting uit wanneer blijkt dat ook Nico niet meer dezelfde is gebleven. De sentimentaliteit die even in de zaal hangt, verdampt en maakt plaats voor het inzicht dat fysiek groter en rijper worden, gepaard gaat met gevoeliger en meer breekbaar worden en dat durven dromen helpt. Voor de jonge makers zowel als voor een jong (zelfs ouder) publiek is En retard we zouden naar de film en dan ergens gaan wonen, dan ook een gedroomde voorstelling.
Info: www.luxemburgvzw.be
|
| Dit artikel werd reeds 451 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|