‘Ik hoop dat het echt bloed is’
Hanneke Paauwe/Villanella, Sneeuwwitje & de 77 Vergiften (+9)
| 13 Maart 2011 |
(c) Maaike Buys |
‘Ik hoop dat het echt bloed is’, hoor ik een jongetje achter mij zeggen als hij gaat zitten en het plastic met rode vlekken op de scène ziet hangen. Zijn wens gaat gedeeltelijk in vervulling: echt bloed vloeit er niet, maar een vooral verbale wreedheid tussen stiefdochter en moeder/stiefmoeder en dochter maakt deze Sneeuwwitje tot theater dat een leuk griezelig spiegelbeeld van het gezin als hoeksteen van de samenleving is voor alle (stief)kindjes in – zoals dat heet – nieuw samengestelde gezinnen. (Stief)dochter en (stief)moeder kunnen elkaars bloed wel drinken.
Hanneke Paauwe heeft uit het sprookje van Sneeuwwitje het thema van de jaloezie van de stiefmoeder tot haar nieuwe dochter grotesk uitvergroot, en wederkerig gemaakt: ook Sneeuwwitje is jaloers – op de nieuwe vrouw die haar papa afpakt.
Paauwes sprookje begint met een dwerg die harten van gestorvenen recycleert, ze in potten op sterk water bewaart om ze voor nieuwe mensen te hergebruiken. Zo ook wordt na haar dood Sneeuwwitjes hart voor later opgeborgen. En dan zakt het plastic doek met de rode vlekken, en verschijnt een heerlijk astrant wicht, de nieuwe Sneeuwwitje: een kind dat geen blad voor de mond neemt, en in strijd gaat met haar nieuwe moeder. Alle latente clichés en vooroordelen al dan niet uit sprookjes rollen over de vloer, en met dat alles wordt in alle lust gedold. Het publiek wordt er zeer direct bij betrokken. Een kind als vader op de scène, het stellen van vragen zoals 'dat is toch zo?' of heel direct: 'hoeveel kinderen van gescheiden ouders zitten hier?' Ik had soms de indruk dat de ouders er het moeilijker mee hadden dan de kinderen. Als Sneeuwwitje tegen haar moeder fulmineert en haar voor alles en nog wat uitmaakt, was het gegrinnik niet te stuiten. Janne Desmet als Sneeuwwitje en Sarah Bourgeois als de stiefmoeder schmieren erop los, stappen uit hun rollen, maken zichzelf tot een lachwekkende dubbele karikatuur om dan plots ingetogen oprecht emotioneel te reageren. Als flexibele actrices weten Janne en Sarah steeds opnieuw hun personages onderuit te halen. Het is echt niet zo dat het publiek als één blok achter Sneeuwwitje staat en de stiefmoeder haat. De stiefmoeder heeft feeksachtige neigingen, maar ook Sneeuwwitje ontpopt zich tot een verwend, arrogant en jaloers nest. Heerlijk is het om hen bezig te zien en te horen in hun verbale steekspel.
Een echt logisch opgebouwde verhaallijn heb ik niet ontdekt. Als toeschouwer raak je in de ban van het spelplezier van de twee personages, en van de rake uitspraken uit de mond van een klein kind of een moeder. Beiden willen hun frustraties in de schoen van de andere schuiven. Tekst, de uitwerking van het thema, de bijwijlen zalig grimmige humor, en het spel overtuigen meer dan ruimschoots. En wat er met het hart van Sneeuwwitje dan verder gebeurt, tja… niet alle sprookjes eindigen als sprookjes.
Info: www.villanella.be
|
| Dit artikel werd reeds 466 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|