Holle woorden
Kopergietery & Stella Den Haag, Werner eet zijn schoen op
| 17 Februari 2011 |
(c) Phile Deprez |
Hans van den Boom, de vaste regisseur en schrijver bij Stella den Haag, heeft zijn jonge en oudere publiek al vaak behaagd met esthetische en bijwijlen ontroerende producties. Schoonheid in de vormgeving, in het spel, in gevoelens en geuite emoties. Dat verwacht je dan ook weer in de productie die hij bij Kopergietery maakte. Aangekondigd als een +6-voorstelling, blijkt al heel snel dat deze productie toch veeleer voor +9 is (de doelgroep waarop Van den Boom altijd mikt), en dat jonge kijkers afhaken. Maar niet alleen zij.
Een jongen en een meisje op hun knieën aan een ronde tafel, schenken zich thee uit. Lekker spannend, want het is een duur en kostbaar theeservies, zo lijkt. Een man in een dikke jas ligt op de wenteltrap. Dat blijkt Borisboef te zijn, de hond. Die dient ook als verteller van het verhaal. De andere personages zijn de 8-jarige Werner en de oppas, de 16-jarige Vicky. Werner moet eigenlijk niets van Vicky weten, hij vindt zich oud genoeg om op zichzelf te letten. Vicky is meer met andere dingen (brommerjongens!) bezig, en Borisboef wil naar buiten, wil uitgelaten worden. In het begin zit het spel tussen die drie vol beweging en interactie.
Maar dan slaat het woord toe. Het ene personage wil zich met nog meer woorden uitdrukken dan het andere. Een woordenvloed stort zich over de jonge toeschouwers, de ene vergelijking struikelt over de andere metafoor, en helaas, ik kan u geen voorbeelden geven, want het ging zo snel, en de volzinnen waren zo overdreven dat ze de kans niet kregen zich in het geheugen te nestelen (gelukkig maar). Vergelijk de woordenkramerij met de zogenaamd aforistische wijsheden van Bart Stoute in zijn programma de Tuin van Eden op Klara. Af en toe spitsvondig, leuk en to the point, maar meestal té.
Er ligt een kaartje aan de deur. Van Werners vader, uit Moldavië. Moldavië? Wat doet die daar? Vicky en Werner (en de hond) spelen een spel 'bliksem en donder', het servies sneuvelt, een stofzuigerverkoper dient zich aan (en waarom die een vloed scheldproza uit zijn mond laat stromen, is niet duidelijk), de consul van Moldavië treedt aan, en dan is er gelukkig de vader, die ziek was en nu geneest. En met moeder komt ook alles goed.
Ach, het verhaal is een leuke mengeling van de 'realiteit' en de fantasie van de jonge, eigenwijze Werner. De zoektocht naar de vader, de spanning tussen het oudere meisje en de jonge jongen, met daartussen spartelend de loebas van een hond, dat is allemaal wel oké, en ook het spel van Gilles De Schryver als het springerige gifkikkertje Werner mag er zijn. Maar al die woorden… holle woorden.
Info: www.kopergietery.be
|
| Dit artikel werd reeds 414 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|