|
De Koe speelt WIT: witter dan wit.
| 14 Februari 2011 |
(c) Koen Broos |
Cie. De Koe maakt een drieluik over het Westen, over ons, Westerlingen en onze cultuur, en over zichzelf. Maar met De Koe zit je nooit waar je denkt te zitten. De cyclus De wederopbouw van het Westen, krijgt drie kleuren mee: wit, rood en zwart als symbolen voor vreedzame tevredenheid, grensverleggende ontvredenheid, en een onvermijdelijke catastrofe als slot? Wit als eerste luik, stemt alvast blij, ook omdat je tegelijk een wederopstaan van De Koe meemaakt.
Wit gaat over vroeger, de onschuld en het pure, de onbevangenheid van een nog niet geïndoctrineerd bestaan. Er zijn vele soorten wit, zegt de kunstschilder, via Peter Vanden Eede, die zich overgeeft aan action painting. Hij leeft zich uit, hij voelt zich vrij. Ook zijn medespelers, Natali Broods en Willem de Wolf, nemen die “blanco” houding aan. Samen zijn ze gewoon drie mensen die vertellen, dingen tonen, vol vertrouwen in de toekomst, vanuit de beslotenheid van een kamer of een atelier, terwijl buiten de technische en technologische vooruitgang over hun hoofden raast. Ze zijn ook drie spelers die zich hun kindertijd en jeugd herinneren en die onbezorgdheid van toen willen vasthouden door er over te praten in de hoop dat ze terugkeert. Ze zijn spelers van Cie. De Koe die (samen met schrijver-acteur Stefaan Van Brabandt) met Wit een nieuw begin aankondigen met een kleine vaste kern. Niet enkel beginnen met een nieuwe griffel maar ook met een nieuwe lei.
Opnieuw beginnen is eigenlijk nog moeten beginnen. Gaan “Frühstücken” grapt iemand. Er vroeg bij zijn wanneer een nieuwe dag begint. Ook nog nagenieten van de vorige dag, avond, nacht. Zo zit de voorstelling vol met het terug oproepen van gevoelens en ervaringen van vroeger. En meteen ook aan eerdere voorstellingen van De Koe. Zonder daarom in herhaling te vallen.
Het vernieuwende in Wit zit in de lossere manier van vertellen, minder steekspel om elkaar te overtroeven in spitsvondigheid. Meer zelfstandigheid bij de spelers betekent ook meer persoonlijke kleur geven aan het geheel. Wit in meerdere nuances. Minder moeilijk doen ook. Toegankelijker worden zonder de drempel te verlagen. Het is niet aan elk gezelschap gegeven.
Opvallend is ook dat in Wit meer gebruik wordt gemaakt van illustratiemateriaal. Let wel, niet om wat gezegd wordt nog maar eens te illustreren, maar om te verwijzen naar wat niet nodig dient gezegd, maar toch tot de inhoud van de voorstelling behoort.
Dit associatieve element is sterk aanwezig en brengt de verbinding tussen vroeger en vandaag levendig tot stand. Maar de fantastische technologische ontwikkeling die de herinneringen aan kindervreugde doorkruist, kan de zaligheid van het even verpozen niet bederven. ‘Je hoeft niet te bellen, ik voel me hier fijn’, wordt gezongen. In verblindend wit. Heerlijk.
Info: www.dekoe.be en info@dekoe.be
|
| Dit artikel werd reeds 367 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|