Raamkozijntheater
Kolonie MT, Raam (3+) en Droomedaris Rex i.s.m. 'tArsenaal, Rosie en Moussa (6+) | 1 Februari 2011 |
(c) Anne Stoffels | Het blijft vertederend om te zien als een eerste kleuterklasje in een rij aan een touw de schouwbrug binnenstapt, de jasjes uitdoet, tegen een muur wacht, dan groepsdisciplinair en stil de zaal in schuift, en braaf op de kussentjes en bankjes gaat zitten, met de juffrouw en de meester tussen hen in.
Het licht dimt, en er komt meer licht op een groot raam. Een blote voet steekt uit. Nog een. Op klanken bewegen ze nu. De eerste peuter begint te krijsen, de juffrouw neemt hem snel op de schoot. In het raam springt een mevrouw in het rood recht. Ze gaapt, wrijft zich in de ogen. Een kartonnen kip hangt aan de buitenkant van het kozijn. Ze haalt er een ei uit, en nog een. Ze jongleert met de eieren, eentje valt, en dan komt vanachter de vensterbank een pan met een spiegelei.
Een tweede kleuter huilt, de juffrouw neemt ook hem bij zich. Daartoe blijft het beperkt. De meeste kleuters zijn nu gewend aan de verandering van het dagelijkse klasdecor naar een theaterpodium met een hele grote kijkkast waarin een mevrouw van alles doet. En het boeit hen! Aandachtig kijken ze met open mond naar de zemende vrouw, hoe ze haar tanden poetst met een afwasborstel, hoe een doosje frietjes uit de lucht zakt.
De muziek en de klankeffecten geven de voorstelling veel vaart, en in een mum van tijd valt alweer de avond. Nu brandt er licht achter de zwarte jaloezieën van het raam van de buurman. Het raam opent zich, en we zien een man kartonnen cactussen verzorgen. Hij plukt stofjes van het karton, bekijkt ze met een loupe, neemt notities. Met verrekijker en fototoestel observeert en bestudeert hij zijn wereldje. De ochtend breekt aan, de vrouw ziet wat er aan de hand is. Ze komt naar buiten, met gitaar, en samen met haar buurman met mondharmonica brengen ze een nummertje.
Muziektheater Kolonie (met Bo SpaenC als spilfiguur voor – muzikale – concepten en composities) heeft na de mooie kinderproducties Geen Spijt en Mijnheer Grijs op basis van kinderboeken, nu een fijn staaltje muzikale en prikkelende raamkozijnpoëzie voor jonge kleuters gemaakt.
Raam is een mooi gedoseerde en bijzonder goed getimede productie voor de kleintjes. Niet te lang, niet te kort, ritmisch golvend tussen 'spanning' en 'rust'. Teder en speels. Daarna gaan de kleuters nog even zelf aan de slag. Grappig.
Raam toert nog het hele seizoen, vooral als schoolvoorstelling, en slechts een paar keer als familievoorstelling.
De dag nadien ga ik naar Rosie en Moussa (+6) van Droomedaris Rex kijken, een voorstelling naar het gelijknamige boek van Michaël De Cock (van 't Arsenaal) dat door Judith Vanistendael is geďllustreerd. Een boek dat – zo lees ik op de website – als een hedendaagse en multiculturele variant wordt gezien van Jip en Janneke. Het is een boek over 'de bijzondere vriendschap tussen twee kinderen in een grote stad.'
Rosie is een meisje dat pas met haar mama verhuisd is, en beiden missen ze papa (wat er met die papa gebeurd is, wordt wel aangekaart, maar we krijgen geen antwoord). Moussa is een bruine jongen uit een groot gezin. Ze maken kennis, babbelen, dagen elkaar een heel klein beetje uit, worden langzaam vrienden. Ze gaan stiekem het dak op, met alle gevolgen vandien. Balorig gedrag dus, en dat zou in het theater heel spannend gebracht kunnen worden. Maar niets van dat alles, het blijft allemaal vreselijk braaf. Rosie en Moussa is ambachtelijk correct gemaakt, maar er gaat weinig schwung en speelsheid van uit. In een regie van Nathalie Lepage staan voor een dakrand de spelers Sophie Derijcke en Mira Bertels wat voor zich uit te babbelen en zeggen ze dubbelop wat ze doen. Mira (als Moussa) kruipt nog wel eens achter het toetsenbord. Het duurt lang voor ze ze zich op het dak bevinden, en ook dan gebeurt er nog weinig buiten wat gepraat. Jammer en saai.
Info:
|
| Dit artikel werd reeds 508 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|