Flirten met grenzen
Kein Applaus für Scheisse van Florentina Holzinger | 23 Januari 2011 |
© Joop Pareyn | Totaal andere koek dan Ik ben geen racist van fABULEUS is Kein Applaus für Scheisse van Florentina Holzinger. De jonge Oostenrijkse maakster brengt dans, beweging, performance en theaterelementen samen in een bijzonder gewaagde vorm. De voorstelling had alle ingrediënten in huis om extreem te choqueren en deed dat toch (net) niet dankzij een curieus spel met naakte lichamen.
We zagen Kein Applaus für Scheisse eind oktober als work in progress op het festival Bâtard. Voor ze helemaal op punt staat, kan ze dus nog een stuk of wat gedaanteverwisselingen doormaken. Toch drong een recensie zich in dit stadium op. Ten eerste omdat de voorstelling ons na meer dan twee maanden nog haarscherp voor de geest staat. Ten tweede omdat er een opmerkelijk mechanisme aan het werk is waar we graag de vinger op wilden leggen.
Kein Applaus für Scheisse – een podiumkunstenaar moet tot het uiterste gaan voor zijn applaus. Dat nemen de jonge makers in deze voorstelling heel letterlijk. Kein Applaus (dat in het Engels de veel minder interessante titel Don't Waste your Talent heeft meegekregen) balanceert gevaarlijk op een heleboel grenzen. De voorstelling is makkelijk af te doen als gewild provocerend, choquerend, egocentrisch en vulgair. Toch zit er iets in dat haar niet per se van de slappe koord doet donderen. Het is een ingenieus spel tussen performer en publiek, vol verwijzingen naar binnen (de performer naar zichzelf) en buiten (bijvoorbeeld naar de opgeblonken en opgeblazen wereld van de popmuziek), een dans tussen ernst en ironie, tussen man en vrouw, tussen protserige seksualiteit en geobjectiveerd lichaam-als-lichaam. Kein Applaus laat zich nergens licht lezen, maar werkt niettemin nu en dan op de lachspieren en doet her en der een lichtje pinken.
De voorstelling is opgebouwd als een opeenstapeling van losse scènes. Drie performers (Florentina Holzinger, Vincent Riebeek en Olivia Reschovsky) geven enkele liedjes ten beste. Ze doen dat vol overtuiging, maar schieten op vele vlakken compleet naast de in videoclips en tijdens popoptredens beoogde effecten. Holzinger draagt een Marilyn Monroe-achtig jurkje dat net te bol staat om sexy te zijn, haar platina pruik is te lang en te warrig, haar gezicht staat nors, ze draagt sneakers in plaats van pumps. Vincent Riebeek staat achter de microfoon met de flair en cool van een boysbandlid, maar hij zingt zo vals als een kat. In een volgende scène zingt Olivia Reschovsky een Spaans lied waar de grote emoties vanaf spatten. De overtuiging is groot, het volume en de valse noten doen pijn aan de oren. Deze scènes zijn af en toe grappig in hun groteske herkenbaarheid, maar overtuigden op Bâtard nog niet echt. Vanaf dit punt ging het onaffe Kein Applaus für Scheisse echter in continu stijgende lijn.
Reschovsky verdwijnt van het toneel. Het samenspel en de daarbij horende spanning die Holzinger en Riebeek vanaf dat moment opbouwen, is fascinerend om mee te maken. Ze gaan nog even door met persifleren. Florentina Holzinger kleedt zich in een kort, wapperend jurkje met open rug en geeft zich volledig in een choreografie met rolschaatsen. De overtuiging en de sérieux zijn compleet, de elegantie laat het afweten. Britney Spears en consorten worden onderuit gehaald. Pas achteraf, wanneer we de teksten lezen in het boekje dat de makers bij de uitgang uitdelen, beginnen we te vermoeden dat Holzinger en Riebeek in een beweging ook zichzelf persifleren. We lezen dat Holzinger vroeger aan kunstschaatsen heeft gedaan en hoe ze verlangde naar een sexy wapperend jurkje, maar het moest stellen met een skipak. We lezen ook een of andere beoordeling waarin een aantal van haar minpunten worden opgenoemd: haar gezicht heeft geen of anders een gemene uitdrukking, ze heeft problemen met evenwicht en met timing. Je kunt de scènes dus lezen als jeugddromen die verbrokkeld zijn dan wel gesublimeerd in iets hogers, namelijk kunst – de kunst die in het beste geval op haar beurt ook weer onderuit wordt gehaald. Het meisje dat Britney wou worden, staat op het podium met Kunst die de pop omarmt en toch weer uitspuwt. Of is dat een te gemakkelijke interpretatie?
De individuele performers komen almaar dichter bij elkaar. In een hilarisch duet dansen ze samen, maar proberen ze zichzelf zozeer op de voorgrond te plaatsen, dat het samenspel constant in het honderd loopt. Ze gooien met zichzelf en met elkaar, maar nog altijd met de ernst van de glitter en de elegantie, die intussen met de staart tussen de benen uit de voorstelling zijn verdwenen.
De climax is het allerlaatste duet. Beide dansers zijn naakt en ze hangen in de klimtouwen. Daarmee voeren ze een fascinerende choreografie uit. Weg is de persiflage. Hier dansen een man en een vrouw. Of toch hun lijven. Het begint haast als een vergelijkende studie van hun naakte lichamen. De anatomie van de man versus die van de vrouw. Geleidelijk aan lijkt die interpretatie nadrukkelijker te worden. Twee lichamen in touwen. Spieren, pezen, huid. Elke zweem van seksualiteit verdwijnt. Waarschijnlijk daarom dat het slot niet ultra choquerend overkomt, wanneer de spieren, pezen en huiden bewijzen dat er ook nog onderliggende lichaamsfuncties meespelen. Plassen op scène. We hebben er altijd een gloeiende hekel aan gehad. Provocatie om de provocatie, vertoon, pose. Niet in Kein Applaus für Scheisse. Holzinger en Riebeek gaan ver in hun duet, ze flirten met de grenzen van het acceptabele, dagen het publiek uit, maar ze intrigeren mateloos. Een work in progress dat vraagt om verdere ontwikkeling, afwerking en speelplekken die durven.
Info: floholzinger.wordpress.com
|
| Dit artikel werd reeds 1456 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|