Een pareltje van mini-objectentheater
Compagnie Gare Centrale, Troebel | 13 December 2010 |
© Mélanie Rutten | Vliegen die een huiskamer terroriseren, een huwelijkssuite in een hotel met wel tien bruidskoppels, een auto die met schijnwerpers door de mist rijdt, knallend vuurwerk, en nog zoveel meer op een vierkante meter. Met Troebel toont Compagnie Gare Centrale uit Sint-Genesius-Rode dat objectentheater ook bijzonder kan zijn voor volwassenen. CCHasselt haalde ze in het kader van Figura rond figurentheater, voor het eerst naar Vlaanderen, en voor het eerst in het Nederlands. De productie dateert van 2008 en reisde al door heel Europa. Amerika en New York wachten.
Al sinds 1984 creëert Agnès Limbos een eigen wereldje als theatermaakster met poppetjes en dingetjes. Ik herinner me nog altijd een productie van haar op het Internationaal Poppenfestival Dommelhof in Neerpelt (waar is de tijd?! Begin '90?) met een erwtje in de hoofdrol dat in allerlei mogelijke situaties terechtkomt, zelfs in een helemaal met prikkeldraad omrasterd concentratiekamp. Die productie speelt ze nog altijd. Daarna zagen we haar niet veel meer in Vlaanderen. Wallonië is buitenland, maar gelukkig komt daar nu weer verandering in. Een paar jaar geleden viel ze weer op met de erwtje-productie op een Bronksfestival, en onlangs hebben we enorm genoten van Fragiel (zie archief), een productie van jonge makers die bij Gare Centrale de kans krijgen om met objecten een poëtische voorstelling te maken.
Het werk van Gare Centrale en van Agnès Limbos is te vergelijken met dat van Rieks Swarte of Pat Van Hemelrijck. Heel fantasierijk omgaan met prulletjes en objets trouvés, een malle absurde wereld creëren met een eigen, vaak surrealistische logica. Het is niet alleen een spelen met objecten, het is ook een spelen dat ze spelen. Vijftigers die zich lekker amuseren. En dat is bij Agnès Limbos in Troebel evenzeer. In een kleine piste op de vierkante meter van een tafelblad. Zij en haar tegenspeler Gregory Houben weten niet alleen een zalig totaal geschift en absurd wereldje te bouwen, met een even absurde associatieve logica, maar zij weten nog met hun spel en verhaal te vertederen. Troebel is ondergedompeld in een heerlijke melancholie.
Aan een tafeltje zitten hij en zij. Hij in een zwart kostuum met een wit-rode badmuts. Zij in een witte trouwjurk met witte badmuts. Ze staren het publiek aan, draaien met hun ogen, en plots spreekt zij haar wens uit om naar New York te gaan voor hun huwelijksnacht. In het klein zien we het bruidspaar, zo van de bruidstaart geplukt, aanstalten maken om te vertrekken. Een krankjorum verhaal wordt verteld en gespeeld, met een foto, een plastic heggetje, een autootje, een sigaret die voor de mist zorgt, een wolf met rood schijnende ogen, een klein tweepersoonsbed uit een poppenhuis, en met zoveel meer. We horen de misthoorns van de Titanic, en we zien met stijgende verbazing het ene bruidstaartpaartje na het andere de suite bevolken. Dat kan niet anders dan tot een groepsdans leiden. In een ander vervolgverhaal komt de dierenliefde van het koppel aan de orde: oh, wat een lieve hond en poes! Maar of ze zo lief blijven? Of zijn het de vliegen die hen tot ordeverstoring (ver)leiden, tot wrevel tussen de echtelieden? Ook foto's kunnen aangename en onaangename herinneringen oproepen, en dat leidt dan weer tot heftige en vurige emoties, al dan niet in het echt gevisualiseerd.
De twee spelers manipuleren met hun mimiek, hun gedempte muzikale inbreng op trompet en klein pianootje en met hun hele lichaamsspel niet alleen de objecten die steeds verrassend uit dozen of totaal onverwachte plekken opduiken, maar ook het publiek, dat meegezogen wordt in verhaallijnen of karakterontwikkelingen van poppetjes die dan plots doorgeknipt en gedecodeerd worden.
Compagnie Gare Centrale heeft nu ook de moeite en inspanning gedaan om de Franse teksten naar het Nederlands om te zetten, en dat maakt hen natuurlijk nog sympathieker.
Naar Troebel kijken en luisteren is heerlijk opgaan in een miniatuur van tedere absurditeit.
Info: www.garecentrale.be
|
| Dit artikel werd reeds 322 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|