Intense spanning tussen man en vrouw
Passerelle/Thomas Devens, Tensed | 9 December 2010 |
(c) Passerelle vzw | Een vrouw in rood licht. Ze neemt de zonaamd typisch vrouwelijke houdingen aan.
De benen gekruist en met het hoofd naar beneden, haar hand strijkt over een haarlok.
De handen leggen zich op de bips. Borst vooruit. Ze wandelt als een model op de
catwalk naar het midden van het podium, en beweegt zich letterlijk los van de bekende
patronen die we kennen uit de blaadjes, glossy's en de modebijlagen van kwaliteitskranten.
De ene keer gaat ze hevig te keer tegen de opgelegde beelden, de andere keer lijkt ze
zich over te geven aan het verwachte beeld, maar sluipt ze er bijna onzichtbaar uit om
het beeld naar haar hand te zetten. In haar bewegingen wordt ze gestuwd door golven
van klanken, industrieel, rauw, melodieus, atonaal.
Tensed is een korte dansproductie die choreograaf/danser Thomas Devens maakte
bij Passerelle uit Kortrijk. De structureel gesubsidieerde vzw Passerelle is een
werkplaats voor jonge dans. Er zijn educatieve projecten, en professionele artiesten
en amateur-dansers werken inhoudelijk samen. Een aantal resultaten wordt getoond in
diverse culturele centra. Ook zijn producties te zien geweest op internationale festivals
in Brazilië, Frankrijk, Oostenrijk, Italië, Polen en Portugal. Door de jaren
heen werkte Passerelle met gastchoreografen zoals Sidi Larbi Cherkaoui, Lisbeth Gruwez,
Riina Saastamoinen, Iris Bouche, Carlos Pez en Mole Wetherell. En nu dus met choreograaf
Thomas Devens, die al bij Inti eerder werk maakte, zoals verleden jaar Nu (zie archief)
en zijn solo Hikikomori die hij zelf danste. In deze nieuwe solo gaat hij als
choreograaf als het ware in duet met de danseres Ine Naessens.
Als een onderzoeksrechter probeert de man-choreograaf de vrouw-danseres te doorgronden,
maar zoals de onderzoeksrechter uit de trilogie Het goddelijk monster van Tom
Lanoye niet verder kan doordringen dan het uiterlijke van de beeldschone Katrien
De Schrijver, zo lukt het Thomas niet de vormentaal van de danseres te doorbreken. Een
emotioneel bereik is er niet. Het lichaam van de danseres staat steeds in de weg. En
dat is voor het publiek fascinerend om te zien. Thomas' vooropgestelde beelden blijven
onaf, zoals standbeelden die Michelangelo met hamer en beitel uit de brokken marmer
klopte maar (bewust?) niet voltooide. Zo beeldhouwt Thomas de bewegingen van de danseres,
maar zij laat zich niet zo maar bekappen. Zij blijft innerlijk van marmer. Dat alles
zorgt voor spanningen, die nog buitensporiger vloeien en golven op de drijvende
soundscape van Paul Devens (verre, verre familie). Het is een spanning die vanop
de scène naar het publiek golft en weer terugrolt. Ook die spanningsgolf maakt
deze performance zo intens.
|
| Dit artikel werd reeds 321 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|