| Een tafel, de leegte | 27 Februari 2003 |
Voor de Schotse auteur David Harrower is het beeld van de stad een beeld van vervreemding: zoveel mensen bij elkaar en toch zoveel eenzaamheid. Het is de kern van zijn tweede stuk: Kill the old, torture their young, dat bij Malpertuis in Tielt zijn Belgische première kende onder de titel Dood de ouden, folter hun jongen, in een regie van Piet Arfeuiille, die het stuk ook vertaalde.
In de stad heeft de taal heeft haar functie verloren. We spreken wel, maar we zeggen niets. De stad herbergt geen gemeenschap meer, alleen nog losse elementen. Er is geen collectief geheugen. Slechts enkelen herinneren zich hoe het vroeger was, maar die herinnering dient tot niets.
In zijn regie reduceert Piet Arfeuille de stad tot een lange tafel. De spelers zijn zovele gasten in een onbepaalde onthaalruimte. Ze zitten aan de tafel, staan er op of verbergen er zich achter of onder. Zovele mensen zijn zovele verhalen, maar de communicatie is zoek. De verhalen doorkruisen elkaar, raken elkaar nauwelijks, zoals ook de spelers elkaar nauwelijks aanraken. En om het beeld van de eenzaamheid nog te versterken hangt boven dit decor een watcher, nu eens een observator van zeldzame vogels, dan een rockster, dan weer een geloofsgetuige, die vanuit een opgesmukt bad, kijkt, zingt of spreekt zonder iets te zien of mede te delen, maar bestendig aanwezig blijft, als een alomtegenwoordige jonge god die nooit ingrijpt.
Rode draad doorheen het stuk is dat iemand terugkeert naar zijn geboortestad om er een documentaire film te maken over de indrukken die hij opdoet bij dit weerzien. Hij ontmoet een aantal mensen, hoort hun gesprekken, ontwaart hun tekorten, maar kan geen duidelijk en eenduidig beeld van de buurt waar hij als kind leefde op de film krijgen. Ook voor de toeschouwer kent de voorstelling geen rechtlijnig verloop. De verhaallijn vertoont vele breuken, toevalligheden, flarden en fragmenten. Navenant beschikken de spelers over manieren van beelden en verbeelden, van tonen en vertonen. Afwisselend grappig, pijnlijk, intiem, agressief, zakelijk. Het is als een film die nog op de montagetafel ligt. En toch voel je de verbondenheid in die veelheid van elementen. De spelers staan zo sterk achter hun tekst dat een half woord al een hele situatie oproept. De taal van de eenvoudige, natuurlijke zegging, de spanning die opgeroepen wordt door de lichaamstaal, de vorm die gegeven wordt aan wat bij een eerste lezing een wirwar van gegevens lijkt, het maakt van Dood de ouden, folter hun jongen, een voorstelling waarbij je verbluft achterblijft.
Merkwaardig aan die productie is dat Piet Arfeuille een cast bijeenbrengt die uit alle windstreken komt en er in amper zes weken repetitietijd een geheel gave en homogene voorstelling mee maakt. Hij hield die spelers weliswaar al een tijdje in het oog, maar als freelance regisseur had hij weinig zekerheid ooit met die gelegenheidsploeg iets te kunnen realiseren. Voor Malpertuis een unieke gelegenheid om zijn reputatie van progressief plateau hoog te houden.
Dood de ouden, folter hun jongen wordt gespeeld door Pepijn Coudron, Niels B. Cotterink, Bob De Moor, Matijs Jansen, Els Trio, Fred Van Kuijk en Katelijne Verbeke.
Nog tot 12 april 2003.
Info: Malpertuis
|
| Dit artikel werd reeds 274 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|