Een speels 4Hoog
Wanikan (3+), Niemand weet van iemand (8+) | 1 December 2010 |
© Caroline Vincart | Met d-buut wil 4Hoog jonge theatermakers de kans geven om onder hun vleugels een artistiek ei voor kleuters en kinderen te leggen. Drie jaar geleden was dat Stip van Philippe Verkinderen, en nu is dat Wanikan van Jelle Marteel, een zeer geslaagde productie. Ervaren rotten in het vak maakten dan op hun beurt Niemand weet van iemand, een intieme voorstelling over geheimen die in de klas gespeeld wordt.
Houten kisten en kasten in allerlei formaten staan op het podium. Een jongen ( Simon D’Huyvetter) met guitige snoet en in een groene slobbertrui kijkt beteuterd als er uit zijn cd-speler geen geluid komt. Hij gaat op zoek naar de oorsprong: de stekker is niet ingestoken. Het wordt een zoektocht in de kasten naar een verlengkabel. Spannend is het, want uit een kast komt er vanzelf plots zo'n aansluiting. Zit er iemand in? Want we zien toch een vinger bewegen? Eindelijk kan de cd-speler aangesloten worden en klinkt er muziek. De jongen straalt, maakt wat danspasjes, maar dan rammelt het in de kast. Er wordt serviesgoed aangesmeten: kopjes, schoteltjes vliegen door de lucht, zelfs een bezem om scherven op te ruimen. Een bordje aardbeien is het sluitstuk. Uit de kast verschijnt zij (Sanne Haenen) in een zwarte slobbertrui. Er ontspint zich een dansant bewegingsspel van aantrekken en afstoten tussen de twee, ze verdwijnen in elkaars truien, ze dagen elkaar uit. Wat de een kan, wil de ander ook, en vice versa. Het wordt een suggestief woordeloos dansspel van ontmoeten en uit elkaar gaan, in pure eenvoud, en in een afwisseling van hoog slapsticktempo en trage abstracte dans. Poëtisch en humoristisch glijdt het ene beeld in een spitse timing associatief organisch over in het ander. Het is voor jong en oud een veertig minuten geboeid blijven kijken. Fantastisch in al zijn beeldende en bewegende betekenissen.
Niemand weet van iemandis totaal iets anders. Patricia Goemaere en Kim Hertogs maakten samen een productie over geheimen voor elkaar. Wanneer en waarom verzwijg je iets, en hoe moeilijk kan dat zijn? Wanneer vertel je een geheim, en tegen wie? Het gaat over respect en vertrouwen, over 'de vinger op de lippen, het hart op de tong en het zwijgen als vermoord.'
Eerst krijgen de kinderen een documentaire van Dieter Deswarte waarin hij kinderen laat spreken over hun geheimen, en over hoe moeilijk het zwijgen kan zijn. Waarom heb je geheimen, waarom koester je die, of net niet? Jammer dat de verstaanbaarheid (van de interviewer) soms slecht is.
In het klaslokaal staat een stellage. Twee vrouwen kijken ons aan. Op een scherm zien we de aquarium die op de grond staat, geprojecteerd. De oudere vrouw neemt laarzen in de hand, toont ze ons, en begint: “er was eens”. Ze vertelt over een man die visser is, en weer eens vertrekt. Voor goed?De jongere vrouw neemt rode schoenen in de hand, begint ook met “er was eens” en vertelt over een meisje dat de man ziet vertrekken. Voor goed. Daarna bouwen ze van tentzeilen een huisje. In plat West-Vlaams begint de oudere vrouw, de moeder, haar verhaal. Over haar man die weg is, maar dat mag dochterlief niet weten. Gelukkig worden dialectwoorden af en toe door de dochter vertaald. Zij zou graag weg willen, samen met haar vriend ervan door gaan, weg van die stomme zee, dat domme zand en die belachelijke schelpen die haar moeder verzamelt. Maar dat mag moeder niet weten. Ook de buurvrouw bemoeit zich ermee. In een leuk gevarieerd en interactief spel weten de actrices van personages te wisselen, door een bril en een pruik. Als toeschouwers weten we meer van de personages dan zij van elkaar, en dat zorgt voor een blijvende spanningsboog. Als de dochter dan echt wil vertrekken, zorgt dat voor ingeleefde reacties. Een geslaagd project.
Info: www.4hoog.be
|
| Dit artikel werd reeds 426 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|