| Averechts. De Bende van de Prins over beslissen en kiezen | 15 November 2010 |
Een juiste beslissing nemen of een keuze maken is niet altijd makkelijk. Zelfs als je naar eer en geweten meent juist gehandeld te hebben, kan het je achteraf toch nog zuur opbreken. Dat overkomt Henry Tandey (1891-1977), een Britse soldaat in de Eerste Wereldoorlog (1914-1918). Deze oorlogsheld komt pas bij het begin van de Tweede Wereldoorlog (1939-1945) tot het besef dat hij aan het Westers front wellicht ooit eens de vergissing van zijn leven heeft begaan. Wellicht. Want hoe boeiend het verhaal over Henry Tandey ook is, het is nog altijd niet duidelijk of het wel helemaal historisch is.
Daar maken de spelers van De Bende van de Prins zich geen zorgen over. Met Averechts kaarten ze de problematiek van beslissen en kiezen aan en het geval Henry Tandey is daar een mooie aanleiding toe, want het gaat over een extreem geval en het gegeven zowel als de problematiek zijn nog altijd zeer actueel. Veel kan daar vooraf noch in een bespreking over gezegd worden, want de ontknoping in het Tandey-dilemma is echt verrassend en mag niet verraden worden.
De Bende van de Prins is een spelersteam dat graag voor een jong publiek speelt en er ook een handje van weg heeft dit publiek te boeien. In Averechts zijn het Pepijn Lievens en Wouter Bruneel die, in een regie van Mich Walchaerts (Kommil Foo), op een originele manier het verhaal van Tandey vertellen. Veel woorden hebben ze daarbij niet nodig, nauwelijks decor en wat muziek. Ze maken een mix van mime, lichaamstaal, bewegingstheater en waar nodig een stukje dialoog. Lievens en Bruneel stellen zich voor als twee “dikke” vrienden, die dringend iets te verklappen hebben. Ze stellen de ontknoping van hun verhaal lang uit, verwisselen al eens van personage, blijven echter voortdurend boeien door allerhande associaties of verwijzingen waar een jong publiek in mee kan gaan. Tegelijk spelen ze stukjes uit het oorlogsavontuur van Henry Tandey en komen ze in een slotfase tot een ontstellende constatatie: iemands leven redden kan enorme gevolgen hebben, wanneer achteraf blijkt wat die iemand in zich heeft.
Interessant aan Averechts is dat, naast het toffe toneelspelen, ook nog kan verwezen worden naar een boeiende manier van toneelschrijven. De toneelschrijfkunst heeft nood aan nieuw talent en vooral aan schrijvers die voor de spelers een uitdaging vormen. Auteur Pepijn Lievens schrijft duidelijk vanuit zijn acteurzijn voor acteurs. Hij schreef al een drietal monologen die hij zelf speelde en geregeld schrijft hij voor diverse gezelschappen. Een minder prettige periode in zijn leven schreef hij van zich af in Relaas van een Stofzuiger (Houtekiet, 2008), waaruit hij de prangende voorstelling Stofzuiger distilleerde. Schrijverspodium, dat tot doel heeft de toneelliteratuur te ondersteunen, nodigde Pepijn Lievens (en ook Marcel Osterop van Cargo/Het Zuideijk Toneel) uit om een toneeltekst te schrijven over ervaringen op Theater aan Zee 2010 (Oostende). Lievens schreef Jezus van Nazareth (bij Gent) en een eerste lezing ervan wordt gebracht in ‘tArsenaal (Mechelen) op 25/11 en op 26/11 in Club Terminus, Oostende, samen met Contouren van Osterop.
Het zou jammer zijn mocht De Bende van de Prins enkel actief zijn voor een scholenpubliek. Pepijn Lievens en co ontwikkelen een speelstijl die wel niet nieuw is, maar die veel mogelijkheden biedt . “Het is een zoektocht naar een grote natuurlijkheid”, aldus de makers. Het is spelen en tonen, een personage zijn om er weer uit te stappen, het spiritueel te relativeren en een confrontatie met het publiek aan te gaan. Averechts duurt een uur en is als avondvoorstelling dus minder geschikt. Niets mag de makers echter weerhouden om ook een volavondproductie op te zetten.
Email: debendevandeprins@gmail.com
Web: www.debendevandeprins.be of www.schrijverspodium.be
|
| Dit artikel werd reeds 935 keer gelezen. | auteur(s):Roger Arteel |
|
