Ontdek La Gare Centrale!
Festival Jong Maastricht met La Gare Centrale, Fragiel, Laagland, Het Oneindige Verhaal en LAP, Heimzee (tweede maal) | 1 November 2010 |
© Yves Gabriel | Konijnenwolkjes omringen een vliegtuig dat zachtjes landt tussen de lichtjes. Mannetjes stappen uit en passeren de douane. Kisten en koffers worden uitgeladen, en met een vrachtwagen naar de controlepost gereden. Een kist wordt vergroot en daaruit worden knuffelbeesten gehaald, die een voor een gecheckt worden op de kwaliteit van oren, lenigheid en het muziekje dat ze voortbrengen als je aan hun staart trekt. Het derde pluchen beest raakt niet door de controle. 's Nachts doet het er alles aan om toch in orde te zijn. Het ontdekt in zijn konijnenstaartje ook een trektouwtje. Sambamuziek klinkt en er kan te gek gedanst worden! Zo kan de knuffel toch mee met het vliegtuig.
Dat alles speelt zich af op een vierkante meter, in miniatuur, en het is een van de drie verhaaltjes die de twee poppenspeelsters van La Gare Centrale op een tedere manier in beeld brengen. Subtiel poëtisch en met een subliem oog voor details visualiseren ze thema's als discriminatie en uitgestoten worden.
La Gare Centrale is een Waalse compagnie rond Agnès Limbos. Een 25 à 30 jaar geleden heb ik haar al haar 'erwtjes-productie' zien brengen. De lotgevallen van een erwtje dat rolt uit een blik en in een vreemde wereld terechtkomt. Deze productie speelt ze nog. La Gare Centrale brengt objectentheater. Het is een spel met dingetjes, prulletjes, knuffelbeesten, poppetjes die zo van een rommelmarkt kunnen komen. Er is niet echt sprake van een bezieling der dingen: de objecten blijven wat ze zijn. La Gare Centrale maakt er niet alleen een fijn spel-om-het-spel van, maar weet er ook dramaturgisch én scenografisch sterk theater van te maken.
Uit een vuilnisbak komt een pop gekropen, in een verscheurde bruidsjurk. Dan krijgen we in het heel klein de stoet van toeterende auto's met ballonnetjes. 'Just married' zie je op een kartonnetje van het autootje staan. De kleine poppetjes, zo geplukt van een bruidstaart, gaan een huisje in, het licht klikt aan achter een venster. Een hondje geraakt nog binnen, twee katten miauwen buiten, uit het huis klinkt lawaai. Ruzie, en de bruid wordt uit het raam in de vuilnisbak gedumpt.
Het eerste verhaal gaat over een jongen in een kast, die een eigen wereld in het hoekje naast de kast creëert met playmobielmannetjes en matchbox-autootjes. Zo mooi, zo aandoenlijk. La Gare Centrale weet geraffineerd eenvoudig beklijvend objectentheater te maken op een niveau dat je in de ban houdt. Je tuurt constant op het spel in miniatuur, je wilt niets missen, alles gebeurt in het klein, maar is groots en ontroerend mooi. Fragiel (+8) van La Gare Centrale is, kortom, heel bijzonder.
Dat kon ik niet zeggen van de heel groot opgezette grote-zaal-productie van het in Sittard gevestigde kinder- en jeugdtheatergezelschap Laagland met Het Oneindige verhaal (+7), naar het terecht bejubelde boek (en de film) van Michael Ende. Theatermaakster Inèz Derksen heeft zich in dat fantasieverhaal uitgeleefd, en qua vormgeving zit het lekker snor. Uitvergrote pluchen beesten, zoals Fouchour de draak vullen het halve podium, wormachtige figuren springen in het rond, de prinses groeit tot aan het plafond. Daartussen dwarrelen de ridders, de helden en de slechteriken, samen met de jongen Bastiaen die dit alles beleeft en als het ware uit de zaal geplukt is. Maar het acteren is opgefokt, schreeuwerig en hyperoverdreven. Daardoor verliest het verhaal veel van zijn inhoudelijke kracht, en vervlakt het tot oppervlakkig entertainment.
En dan was er op het Maastrichts festival ook Heimzee (+8) van het nieuwe Limburgse gezelschap LAP. Een paar weken geleden was ik ontgoocheld buitengekomen van de avant-première (zie Kwaad). Ik ben opnieuw gaan kijken, en moet op mijn woorden terugkomen. Ik had geschreven dat er tussen de avant-première en de echte première waarschijnlijk niet veel meer rechtgetrokken kon worden qua spel en acteren. Ik was te voorbarig met mijn conclusies. Door serieus te knippen hebben het verhaal en het spel meer vaart gekregen, komen de gags beter tot hun recht, en is het een aardige, kabbelende productie geworden. Maar meer ook niet. Een productie met nobele bedoelingen, maar het komt er allemaal nog niet uit. Het spel kan nog strakker en uitgebalanceerder. Leuke procédés, zoals een maaltijd tot zich nemen op de maat van muziek, worden niet consequent aangehouden. Het geheel blijft nog te vaak steken in aanzetten tot. Ik kan alleen maar hopen dat theatermaakster Lieke Benders de volgende keer écht haar artistiek ei kwijt kan.
La Gare Centrale begint steeds meer te spelen in Vlaanderen. Op 7 december 2010 brengen ze op Figura in CC Hasselt een productie voor volwassenen.
Info: www.garecentrale.be of www.ccha.be of www.hetlaagland.nl
|
| Dit artikel werd reeds 417 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|