Kwaad
LAP, Heimzee - Christine Verheyden & Leen Diependaele, Rust (TAKT#5) | 30 September 2010 |
Rust | Productiecentrum Dommelhof (Neerpelt) geeft kunstenaars uit theater, dans, muziek, film en dergelijke de gelegenheid hun artistieke ei te leggen. Het stelt zijn accommodatie ter beschikking en ondersteunt op logistiek, inhoudelijk, technisch en zakelijk vlak. Om de paar maanden zijn er toonmomenten in de reeks TAKT. Ook andere producties die al elders hun waarde hebben getoond, kun je er zien.
Zo kon je op de laatste editie W (Double U) van CREW meemaken, een leuk en hoogtechnologisch blindemansspel. Arend Pinoy speelde er zijn stuk Talking about Kevin, dat vorig jaar de Publieksprijs van Theater aan Zee won. Een egotripperij waarin de jonge maker al zijn bewegingsregisters opentrekt en al zijn talenten breed uitsmeert. Pinoy kan inderdaad heel veel, maar ontroeren, neen, dat zat er niet in. Hij toont heel veel materiaal. Mooi. Maar nu moet hij selecteren, een dramaturg onder de arm nemen, en er iets mee gaan doen. Mijn belangstelling ging op TAKT#5 vooral uit naar de 'nieuwkomers', en eerlijk gezegd, de resultaten waren triest. Echt kwaad werd ik van de performance van twee Limburgse afgestudeerden van het Lemmensinstituut.
De Limburgse theatermakersgroep LAP bracht de avant-première van de kindertheaterproductie Heimzee. Voor regie en concept stond de jonge maakster Lieke Benders in. Ik weet het, het was de avant-première, en daar behoor je niet over te schrijven, maar ik vermoed niet dat er nog iets wezenlijks zal veranderen. Het acteren was slecht en zonder uitstraling, en het zag er niet naar uit dat dat in de week tussen avant-première en première zou kunnen verbeteren. Ook het verhaaltje is mager en zonder spanning. Daaraan sleutelen zal niet gaan zonder de hele boel overhoop te gooien.
Het begon nochtans leuk. Het decor is een kelderwoonruimte. Door het raam zie je benen voorbijlopen, een auto rijden, een hondje plassen, een baby krijsen. Leuk, verrassend en gedoseerd figurentheater in een uitvergrote kijkdoos. Het spel verplaatst zich naar voor op de scène, waar een man eet op maat van de muziek. Dat duurt allemaal wat lang, en nog langer duurt zijn hele exposé dat hij een held zou willen zijn. Krantenartikels worden voorgelezen van mensen die medemensen hebben gered. Zo zou hij ook willen zijn. Op de radio wordt een ernstige overstroming aangekondigd. Een dame passeert aan het raam, en wil de man in de kelder wel eens ontmoeten. Als zij er is, stroomt de kelder vol (nou ja, één centimetertje). Ondertussen wordt de boel gevuld met kastjes stapelen, met lange en vele deurtje-open-deurtje-dicht-spelletjes, en met lange en overbodige teksten. Spanning ontbreekt totaal. Het blijft kabbelen. Bovendien ging er weinig uit van de spelers Inge Liefsoens en Sjoerd Vrins. Teleurgesteld verliet ik dus het zaaltje. Ik voelde mij belazerd, en nog erger: ik belandde – geheel in de stemming van de avond – van de regen in de drop.
Leen Diependaele en Christine Verheyden studeerden beiden aan de afdeling drama van het Lemmensinstituut, en maakten samen al Een Beeldschonedood. Volgens de flyer is Rust 'een verder onderzoek om de toeschouwer vanuit de dood naar het leven te laten kijken.' Wat dat ook moge zijn. Het parcours is individueel. Je stapt een donkere ruimte binnen, en voor je ligt iemand met een voile over het gezicht opgebaard. Het laken gaat nog op en neer. Een echte dode is het dus niet. Je staat er wat te staan, en dan word je naar iemand anders geleid. Zij zit daar tussen de doeken, jij moet tegenover haar gaan staan, en dan begint ze vragen te stellen: wat is je eerste herinnering? Wanneer ben je gelukkig? Verdrietig? Hoe uit je dat? Kun je ermee om? Wat doe je als je kwaad bent? En nog meer van dergelijke pseudotherapeutische vragenonzin. In een dergelijke vragenlijst had ik geen zin. Ik ga niet aan de eerste de beste wildvreemde vertellen wat mijn diepste roerselen zijn. Zeker niet als het zo rechttoe-rechtaan is. Ik heb A Game of You van Ontroerend Goed meegemaakt. Daarin word je ook met jezelf geconfronteerd, maar die performance is veel speelser. Automatisch word je in het spel opgenomen, het is leuk, spitsvondig, subtiel, geraffineerd,verrassend, je doet mee, en achteraf krijg je het deksel op de neus, maar erg vind je dat niet.
Rust, daarentegen, is zo direct, zo zonder spel, zo eenlijnig, zo eendimensionaal, zo'n mislukt aftreksel van psychologisch geneuzel, dat het mij kwaad maakte. Even dacht ik eraan om dan maar zelf theater te maken als de twee maaksters het niet doen, en een necrofiele psychopaat te gaan uithangen of een vies oud mannetje dat alleen maar aan hamsters doodneuken denkt. Maar energie en motivatie waren mij totaal ontnomen. Ik weigerde te antwoorden.
Dan maar naar de volgende ruimte: de koffietafel. Aan een kop koffie was ik wel toe. Maar dat was slap spul, en ook de sandwich smaakte klef. Een meisje zegt dat ze lijken aflegt. Ook zij vraagt hoe ik met verdriet omga. Daar gaan we weer! Ik blijf beleefd, en zeg sorry. Ze leidt me terug naar de eerste ruimte. De lijkbaar is leeg. Of ik erop wil gaan liggen. Neen, dank u, en ik ben weg. Kwaad was ik, en ik word opnieuw kwaad als ik dit opschrijf. Dat mensen je lastigvallen met zo'n oppervlakkige prietpraat over dood en verdriet (en dan nog van zichzelf vinden dat ze god weet wat hebben gemaakt)! Misschien is het de vertraagde puberale hybris die de maaksters ertoe heeft aangezet, maar hoe kan het dat niemand dit pretentieuze geleuter tijdig heeft doorprikt als vals, onecht, verlakkerij?
Info: www.takt.be
|
| Dit artikel werd reeds 406 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|