Uitgestelde mokerslag
Het verjaardagsfeest van FC Bergman | 14 September 2010 |
© Kristien Verhoeyen | Op TAZ 2009 wist de jonge ploeg van FC Bergman de prijs voor jong theater weg te kapen. Met de uppercut van formaat die ze met De thuiskomst hadden uitgedeeld, viel er ook niet echt naast hun prestatie te kijken. Het werk van Harold Pinter kwam door hun combinatie van onfeilbaar acteerwerk, een rauwe en vuile benadering van de tekst, humor en artistieke durf, uitstekend tot zijn recht. Een mix die hen geen windeieren heeft gelegd en die ze dit jaar opnieuw ingezet hebben. Met het prijzengeld van vorig jaar maakte FC Bergman voor de afgelopen editie van TAZ Het verjaardagsfeest. Opnieuw een Pinter.
Het verjaardagsfeest is geen gemakkelijke tekst. Hij is absurder dan De thuiskomst en werd in het verleden met veel kritiek onthaald, omdat het geheel nergens naartoe lijkt te gaan. Maar het jonge collectief, gecoacht door Stany Crets, zet er vastberaden zijn tanden in. Met deze tekst in handen willen ze naar eigen zeggen enkel spelen, vooral spelen, heel hard spelen.
En dat doen ze, in het café van de Koninklijke roeiclub. Een toog met enkele krukken, een tafel met vier stoelen en een speelvloer, meer hebben ze niet nodig om ons alle hoeken van de tekst te laten zien. Net als vorig jaar, maar toch weer anders. Waar bijvoorbeeld de humor in De thuiskomst veel rauwer en zwarter was, kozen ze nu voor een meer platte, onnozele en herkenbare benadering. Storen doet dat niet: de mokerslag komt even hard aan en het staat de kracht van de tekst op geen enkele manier in de weg.
Bij aanvang is er nochtans geen sprake van een mokerslag en zit het publiek nog comfortabel lachend op zijn stoel. Meg (Bart Hollanders), de goedbedoelende maar praatzieke vrouw des huizes verwelkomt haar man Petey (Greg Timmermans), de visser, die al rochelend en reutelend zijn West-Vlaamse teksten uitbraakt tot er bij momenten alleen nog maar klanken waar te nemen zijn. Samen runnen ze een pension dat al jaren maar één gast onder zijn dak heeft, de ietwat vreemde en arrogante Stanley Webber (Matteo Simoni), die vandaag jarig is. Al snel beginnen de verhoudingen tussen de personages zich af te tekenen. We lachen nog wel, maar het wordt al minder hartelijk. Wanneer de twee nieuwe bezoekers, Goldberg en McCann (Stef Aerts en Rik Verheye), ten tonele verschijnen, is de sfeer snel gedraaid en kan het spel beginnen. Niet alleen zetten ze de organisatie van Webbers verjaardagsfeest volledig naar hun hand, ze manipuleren de naïeve Meg en zetten haar man volledig buitenspel om dan, gestaag opbouwend, hun sadistische lusten en machtsspelletjes uit te werken op de jarige en op Lulu (Hélène Devos), een buurtbewoonster die af en toe eens op bezoek komt. Stanley wordt met de grond gelijkgemaakt en Lulu schreeuwend naar buiten gesleurd. Het is een misselijkmakend verjaardagsfeest dat eindigt in mineur. Het feit dat het publiek bijna bij elkaar op schoot zit, maakt de benauwde sfeer alleen maar groter.
Zonder het samenspel uit het oog te verliezen, geeft elke speler een heel persoonlijke invulling aan zijn of haar personage. Met hun, eerder vermelde, herkenbare humor palmen ze het publiek volledig in. Dat in combinatie met de duivelse charmes van Goldberg en McCann is voldoende om een publiek in stille toeschouwers te transformeren en deelachtig te maken aan de licht psychotische uithalen. FC Bergman weet een tekst die naast de scène zijn geheimen goed zou weten te bewaren, tot leven te brengen en in al zijn gelaagdheid tentoon te spreiden. Ze doen gewoon waar ze oprecht in geloven en doen dat met zoveel enthousiasme en energie dat wij er ook in geloven. Een tekst -repertoire dan nog - en zes goeie spelers, meer moet het soms niet zijn.
Info: www.fcbergman.be
|
| Dit artikel werd reeds 413 keer gelezen. | auteur(s):Carmen van Cauwenbergh |
|