Meesterlijk jeugdtheater over grote liefde en grote pijn
Gek van liefde van De Maan | 18 Augustus 2010 |
(c) Rudy Gadeyne | Gek van liefde (8+) is een voorstelling waar de makers van het Mechelse figurentheater De Maan terecht trots op zijn. Dat konden we zelf vaststellen op de recentste editie van Theater aan zee in Oostende. Gek van liefde is een stuk over de liefde van een kleine jongen voor een volwassen vrouw. Het is een voorstelling waarop het woord ‘mooi’ in de meest positieve zin en op alle mogelijke vlakken van toepassing is. Jeugdtheater zoals er voor ons nog veel meer jeugdtheater zou mogen zijn.
Acteur Ward Kerremans zit volledig in het wit gekleed op een podium van negen grote, witte lichtkubussen, dat in het midden van de ruimte staat, met het publiek rondom op een allegaartje van oude stoelen. Verspreid over zijn beperkte speelvloer liggen allerlei figuren van zwarte ijzerdraad. In zijn handen houdt hij een kleine videocamera. De beelden die hij daar zelf mee maakt (van zichzelf, van zijn figuren) worden geprojecteerd op enkele televisieschermen die aan de achterwanden hangen. Kerremans speelt een jongetje dat stapelverliefd is op Anna, een vriendin van zijn mama. Anna vindt de jongen leuk en sympathiek, maar verder gaan haar gevoelens voor hem niet. De jongen zou maar willen dat ze op hem wacht tot hij een man is en dus groot genoeg om écht van te houden. Maar volwassen worden duurt zo lang, en zo lang houdt de jongen het niet vol. Stilaan wordt zijn verliefdheid een obsessie die hem dag en nacht bezighoudt en hem ziek maakt.
Bij zijn bezorgde moeder, zijn vervelende oma en zijn irritante oudere broers kan hij zijn verdriet niet kwijt. De enige manier om zijn gevoelens te ventileren, is ze toe te vertrouwen aan zijn videocamera. Met de hulp van de schitterende ijzerdraadfiguren van Paul Contryn vertelt hij dag na dag hoe zijn liefde hem almaar verder over de schreef drijft. De figuren zijn personages, objecten, letters, woorden. Ze helpen hem om zijn innerlijke wereld tot uiting te brengen: ‘[Een dagboek is iets] waarin mensen allerlei dingen kwijt kunnen die ze tegen iedereen zouden willen zeggen, maar gewoon niet kunnen zeggen.’ Contryn geeft de hersenkronkels van de jongen een letterlijke pendant. Op die manier krijgt de toeschouwer een rechtstreekse inkijk in wat er in hem omgaat. Hijzelf is misschien nog klein, maar zijn liefde en de pijn die de afwijzing met zich meebrengt zijn dat allerminst.
De jongen die gek werd van liefde is oorspronkelijk een novelle van de Chileense auteur Eduardo Barrios (voor het eerst uitgegeven in 1915). In Chili is het boek een klassieker en verplicht voer voor elke scholier. De bewerking en regie van Willem Verheyden doen het boek alle eer aan. Hij verplaatst het verhaal naar een meer eenentwintigste-eeuwse setting en digitaliseert de dagboekvorm. Alleen de inleidende verteller van het verhaal is wat overbodig in de voorstelling. Tuur De Weert speelt (via de schermen) de man die de dagboeken van de jongen in handen krijgt. Hij legt uit hoe dat gekomen is en trekt de voorstelling zo op gang. Ze had er zonder waarschijnlijk even sterk gestaan.
De groeiende wanhoop van de jongen, die ingegeven wordt door het hopeloze van zijn liefde en de toenemende jaloezie wanneer Anna haar aandacht aan een volwassen rivaal schenkt, komt niet alleen tot zijn recht dankzij het overtuigende, jongensachtige spel van Ward Kerremans. De muziek van Jan Cannaerts onderstreept de toenemende onrust en gewrongenheid van de jongen en de figuren van Paul Contryn dragen erg bij tot de sfeer, de emotionele geladenheid en vooral de esthetische kracht van de voorstelling. De camera ten slotte brengt alle elementen (nog) dichter bij elkaar en dichter bij het publiek. De Maan bereikt in Gek van liefde een uniek evenwicht.
Komend seizoen staan er hernemingen op stapel.
Info: www.demaan.be
Trailer: Youtube
|
| Dit artikel werd reeds 974 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|