Ode aan de liefde, het leven, de dood
Another Sleepy Dusty Delta Day van Jan Fabre /Troubleyn | 28 Mei 2010 |
(c) JP Stoop | Een jonge vrouw in het geel zit in een schommelstoel, rechts vooraan. Over de scène hangen kanariekooitjes. Op de vloer liggen hoopjes steenkool, er rijden modeltreintjes rond. De vrouw staat op, begeeft zich naar de microfoon aan de andere kant, slaat een papier open, slikt, wacht, en wacht, leest 'lieve prinses', wacht. Het is de brief van haar geliefde. Een afscheidsbrief die hij schreef voordat hij van de brug sprong, van de brug der geliefden.
Fabre inspireerde zich op Ode to Billy Joe (1967), van de Amerikaanse singer-songwriter Bobby Gentry. In een mengeling van country en blues zingt zij hoe een meisje na het werk op het land thuis komt eten, en bijna terloops verneemt dat haar geliefde van een brug is afgesprongen. Fabre wilde het waarom weten, en schreef in een briefvorm zijn eigen ballade over liefde en dood. Concrete aanleiding was ook de dood van zijn moeder. Zij stierf aan kanker. Dat mag dan wel wat men noemt een natuurlijke dood zijn, maar zo'n zware doodsstrijd wil hij, zowel Fabre als de jongen van de brief, zeker niet meemaken.
Mijmeringen volgen, overwegingen, verantwoordingen. De jongen wil zelf het hoe en het wanneer kiezen. 'Op het begin van mijn leven heb ik geen invloed gehad. Het einde ervan bepaal ik zelf.' Hij is bang voor het onbekende, natuurlijk, maar 'liever een einde met angst, dan een angst zonder einde.'
In 2008 maakte Jan Fabre deze productie voor en met de Kroatische performer-danseres Ivana Jozic. Zij had ook al de solo gedanst in Angel of Death (2006). De productie toert nu weer over de hele wereld. Omdat Ivana Jozic geblesseerd is, danst en perfomt nu de Griekse danseres Artemis Stavridi.
De vrouw in deze productie wordt eveneens aangesproken als ' mijn engel van de dood'. Dit keer is zij echter niet de boodschapster van de dood, maar de ontvangster. Ze leest de brief hardop voor, laat de woorden in lichamelijke sidderingen overgaan, in het zingen van het lied van Bobby Gentry. Ze stapt en wankelt als een robotmachine van de ene steenhoop naar de andere, verlegt wat kolen, laat een treintje onder haar rok rijden, drinkt een flesje bier. De tredmolen des levens draait gewoon door. Ze maakt grapjes, zinkt weer weg in haar verdriet, komt met haar lijf in opstand, wil met haar dansen de dood bestieren, berust in haar lot, koestert de schoonheid van de liefde en de dood. Zij danst, tiert, danst, zingt, rouwt, danst de liefdesroes uit haar lijf. Artemis Stavridi straalt in dit kleinood over eros en thanatos, over verslindende liefde en reddende schoonheid, op een aangrijpende en broeierige soundscape van Tom Tiest.
Another Sleepy Dusty Delta Day raakt en troost in thematiek en esthetiek. De voorstelling is een pareltje over de beklemmende mythische versmelting van leven, liefde en dood.
Info: ww.troubleyn.be
|
| Dit artikel werd reeds 396 keer gelezen. | auteur(s):Tuur Devens |
|