Bulderlachen en jankserenades
Liquid Love Hotel van Toneelgroep Ceremonia | 17 Mei 2010 |
(c) Tania Desmet | In het donker klinkt pianomuziek. Langzaam doemt een decor met rechts een grote poef, een minibar en een ouderwetse telefoon en links twee hoge barkrukken uit het duister op. Lex ziet er verfomfaaid uit. ‘Is het al zondagmiddag?’ Hij klinkt niet opgewekt. Hoe is hij hier in godsnaam terechtgekomen? Vonden hij en zijn vrouw hun geluk zo vanzelfsprekend dat ze het al die jaren over het hoofd hebben gezien? Of is het vooruitzicht op een leven alleen nog gruwelijker dan zijn huwelijk al was? Is het dat? In een flashback krijgt het publiek vervolgens het verloop van het weekend te zien, tot de cirkel rond is en de beginscène de voorstelling ook weer sluit. Een uitje in het Liquid Love Hotel zorgt voor een voorstelling die overloopt van bulderlachen en jankserenades.
Het gaat niet goed met het huwelijk van Lex (Wouter Bruneel) en Amanda (Ineke Nijssen). De mot zit er dik in. Op hun 25ste huwelijksverjaardag staan ze op een belangrijk kruispunt: scheiden of blijven? Ze moeten een beetje beter hun best doen, heeft de bemiddelaar gezegd. In een laatste poging om weer wat fut in de relatie en in het bijhorende belegen seksleven te krijgen, boekt Lex dan maar een weekendje in het Liquid Love Hotel. Hij hoopt er mooie herinneringen te kunnen oprakelen, want het is dezelfde, ondertussen nog meer vergane glorie waar ze hun huwelijksnacht hebben doorgebracht. Dit keer zullen ze het bed echter niet met elkaar delen, maar met de prostituees Kelly (Leen Roels) en Angelo (Hendrik van Doorn).
Voor het verhaaltje hoef je het duidelijk niet te doen. De voorspelbare verwijten en wanhopige uitroepen passeren de revue en de geanticipeerde stomende nacht blijft voor elk van de vier personages uit. De conclusie van het weekend is evenmin erg verrassend. Toch biedt het stuk meer dan een opeenstapeling van clichés. De mix tussen tragiek en komedie werkt bijvoorbeeld meestal wel. Als de personages je mee krijgen, kun je daardoor tranen lachen. Hier en daar biedt de voorstelling ook een oprecht pakkend moment. De monoloog van Kelly, die uit de doeken doet hoe ze in het vak terecht is gekomen, is er zo absoluut één.
Liquid Love Hotel is erg entertainend en stuwt voort op het ritme van de taal en het spel van de acteurs. Op de beste momenten krijg je een symbiose van taalflow en spelplezier die de hele voorstelling in een klap naar een hoger niveau tilt. Zulke scènes zijn heerlijk om te zien en te aanhoren. Jammer genoeg glijdt de voorstelling op verscheidene vlakken geregeld uit, waardoor dat niveau niet constant is. De tekst hapert soms een beetje, de humor wordt net te flauw, het ritme vertoont al eens een dipje, de regie zit bij momenten niet strak genoeg. Zo last regisseur-auteur Johan Knuts minstens één jankconcert te veel in. Wanneer hij het publiek getrakteerd heeft op een vermakelijk huilduet van de mannen, is de tranenclimax wel bereikt. Helaas geeft ook Amanda wat later uit volle borst een solo ten beste. Dat is van het goede te veel. Met iets strenger schaven had Liquid Love Hotel misschien meer kunnen zijn. Nu blijft vooral het (aangename, maar te lege) entertainment hangen. De personages en hun individuele verhalen, die op zich stuk voor stuk veelbelovend worden ingezet, dreigen soms verloren te gaan in het te veel en te glibberig waarmee ze zich omringd weten.
www.toneelgroepceremonia.be
|
| Dit artikel werd reeds 720 keer gelezen. | auteur(s):Ines Minten |
|