Of hoe jongeren ‘hou van mij’ zeggen
Doodgewoon van Het Gevolg | 10 Mei 2010 |
(c) Het Gevolg | Greg is een zelfverklaarde doodnormale jongen, er is niets mis met hem. Geen adhd, geen gescheiden ouders, geen autisme, geen drugsverslaving, niets. En dat is nu net zijn probleem. Hij wil, net als zijn leeftijdsgenootjes, dat kantje eraf. Daarom besluit hij om Lies te kidnappen. Lies werkt graag mee aan het plan, maar heeft zo haar eigen motieven. Wat onschuldig begint, dreigt al snel te ontsporen.
Geheel in de lijn van Het Gevolg dat al vanaf zijn prille begin heerlijke jongerenvoorstellingen op de planken brengt, is Doodgewoon een voorstelling voor jongeren. Twee zestienjarige personages tasten elkaar af en zoeken naar een plek in de wereld. In een soort jongerentaal dansen ze een onhandige paringsdans, waarbij je niet weet wie er uiteindelijk de bovenhand krijgt, als er al van een winnaar sprake kan zijn.
Stijn van de Wiel schrijft spitsvondige dialogen die er vlot en geloofwaardig uitkomen. Lies (Liesje De Backer) en Greg (Greg Timmermans) schermen in korte snedige zinnen en winnen de lach van het publiek vaak op de kap van de andere. Maar tegelijk verhullen ze een diepe tristesse. Dat onbestemde ongeluk hadden we graag wat meer willen zien in de beeldende scènes. De voorstelling lijkt opgebouwd als een boek met tussen elk hoofdstuk een plaatje. Bij Doodgewoon zijn die hoofdstukken erg spannend om volgen maar blijven de plaatjes wat te braaf. Zo zie je Greg en Lies wat rondlummelen op de tonen van The Ace of Spades van Motörhead of zingt Lies keihard en oervals mee met een ander nummer dat dan net te lang duurt om te blijven boeien.
De voorstelling deed ons bij momenten denken aan het prachtige Zolderling (2003) van Jan Sobrie en Joris Van den Brande (coproductie van Bronks en Theater Antigone). Dat komt voor een deel door de wat absurde humor en vrolijke toon die de trieste onderliggende gevoelens amper weten te verbergen. De personages van beide stukken hebben zich afgesloten van de wereld. Ze zijn anders of willen dat heel graag. In Zolderling trekken Joris en Jan zich terug op een zolder, in Doodgewoon houdt Greg Lies gevangen in een huisje in de bossen waar de bomen al door het dak groeien. Joris en Jan projecteren de liefde naar buiten, want op zolder zijn geen meisjes. Greg heeft net wel een meisje binnengebracht en niet zomaar eentje. Met haar het huisje in te slepen heeft hij haar ook in zijn hart binnengehaald, in de hoop dat ze er even graag blijft. Maar zo maakbaar blijkt het andere geslacht niet te zijn.
Je ziet de acteurs nog zoeken naar hun rol waarbij er soms nuances of pointes verloren gaan. Ook hebben ze nog wat moeite om de balans te vinden in sommige scènes. Maar nergens gaan ze helemaal uit de bocht, al balanceren ze soms op twee wielen.
Doodgewoon is meer dan zijn titel doet vermoeden. Ook al heeft de voorstelling nog last van wat overkomelijke groeipijnen, de fijne dialogen, de absurde humor en de goede aansluiting bij de jongerenwereld van vandaag maken van Doodgewoon een zonderlinge voorstelling.
Info: www.hetgevolg.be
|
| Dit artikel werd reeds 886 keer gelezen. | auteur(s):Arnaud Deflem |
|